Από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που το κείμενο ενός δημοσιογράφου με εκφράζει πλήρως….
Πρόκειται για το κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου πριν από τον τελικό στο Παρίσι.
«Εκτιμώ απεριόριστα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και δεν το 'χω κρύψει. Τον εκτιμώ από τον καιρό που έπαιζε στον Ιωνικό και ήταν μια ομάδα μόνος του. Τον εκτιμώ γιατί έφυγε κάποτε από την Ελλάδα και πήγε στις ΗΠΑ μόνος του με όνειρο να παίξει στους Μπόστον Σέλτικς: γύρισε «χτισμένος» από την προπόνηση, πραγματικά άλλος άνθρωπος. Τον εκτιμώ γιατί όταν πήγε στον Αρη άλλαξε εντελώς το παιχνίδι του κι έγινε πλέι μέικερ, αφήνοντας κατά μέρους εγωισμούς και βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο τον Γιάννη Ιωαννίδη να χτίσει μια αληθινή αυτοκρατορία.
Τον εκτιμώ γιατί πάντα το παιχνίδι του είχε πάθος, γιατί ποτέ ως παίκτης δεν κρύφτηκε από την ευθύνη, ακόμα κι αν τα σουτ του δεν ήταν εύστοχα. Τον εκτιμώ γιατί αγαπούσε το μπάσκετ με έναν τρόπο που ταιριάζει στα σπορ: το υπηρέτησε και το υπηρετεί χωρίς μισαλλοδοξία, το αγαπάει γιατί είναι η δουλειά του κι όχι γιατί είναι το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου. Τον εκτιμώ για την τεράστια δουλειά που έκανε στην Εθνική οδηγώντας τη σε τεράστιες επιτυχίες: τον εκτιμώ γιατί την προστάτευσε με το κύρος του, γιατί δεν επέτρεψε στο μικρόβιο της αντιπαράθεσης του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ να εισχωρήσει στο εσωτερικό της, γιατί στο διάστημα που δούλεψε εκεί η ομάδα του είχε πάντοτε παίκτες με ήθος. Και τον εκτιμώ και για την αντοχή του στον Ολυμπιακό.
Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεράνω κριτικής και άνθρωποι που είναι εύκολοι στόχοι: ο Γιαννάκης ανήκει στους δεύτερους. Θυμάμαι κάποτε, όταν προπονούσε την Εθνική μας κι έχασε στην Αθήνα την πιθανότητα να διεκδικήσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο σε ένα σουτ, ένα περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας βρήκε το μπλοκάκι του με τα συστήματα και δημοσίευσε τα σχεδιαγράμματά του με τον τίτλο «Τα ορνιθοσκαλίσματα του Παναγιώτη Γιάννακη». Το ίδιο ρεπορτάζ του περιοδικού φιλοξενούσε, αν θυμάμαι καλά, δηλώσεις ενός ψυχιάτρου (ή μήπως γραφολόγου;), που αναλύοντας τα σχεδιαγράμματα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος που τα σχεδίασε τελούσε υπό μεγάλη ένταση: η μαρτυρία χρειαζόταν στους συντάκτες για να αποδείξουν ότι το κοουτσάρισμά του δεν ήταν το καλύτερο. Θυμάμαι ότι η ιστορία με είχε βγάλει από τα ρούχα μου και με είχε κάνει να τον εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ. Πώς δηλαδή να μην είναι συναισθηματικά φορτισμένος ένας άνθρωπος που δίνει τον αγώνα του και μάλιστα καθισμένος στον πάγκο μιας ομάδας που είναι η ομάδα που πιο πολύ υπηρέτησε; Τι θα 'πρεπε να 'ναι; Αναίσθητος;
Ο ίδιος ο Γιαννάκης θεωρεί τον εαυτό του τυχερό άνθρωπο γιατί έχει την τύχη να δουλεύει σε ένα χώρο που γνωρίζει καλά και να υπηρετεί το σπορ που από παιδί λάτρεψε. Εγώ πάλι τον θεωρώ έναν από τους πιο αδικημένους σε ό,τι αφορά τις κρίσεις άνθρωπο στην Ελλάδα. Το ωραιότερο μπάσκετ που έχει παίξει ελληνική ομάδα ήταν αυτό που έπαιξε η Εθνική μας στη Σαϊτάμα όταν νίκησε τους Αμερικανούς: δεν θυμάμαι κανένα να του το αναγνωρίζει, ενώ βλέπω (ειδικά από τότε που πήγε στον Ολυμπιακό) πάρα πολλούς πρόθυμους να τον στήσουν στον τοίχο για ήττες που σπανίως είναι δικές του. Δεν έχω αμφιβολία ότι το ίδιο θα συμβεί κι αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει το φάιναλ φορ. Το ότι δεν είναι φαβορί, το ότι δηλαδή οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν έχει την καλύτερη ομάδα στη διοργάνωση, δεν πρόκειται να το θυμηθεί κανένας αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει: είμαι βέβαιος ότι θα φταίει ο Γιάννακης. Τα κείμενα είναι ήδη γραμμένα.
Μ' αρέσει ο Γιαννάκης γιατί έχει δύο τεράστιες πλάτες που του επιτρέπουν να τα σηκώνει όλα. Από τότε που έπαιζε μπάσκετ έτσι συνέβαινε: στην Εθνική ήταν πάντα αυτός που έμπαινε μπροστά, που άφηνε κατά μέρους τα προηγούμενα για να δει το μέλλον, που είχε μια τρομακτική για Ελληνα αίσθηση της αποστολής. Ο Γκάλης ήταν χαρισματικός αλλά εσωστρεφής, πολύ Αμερικανός, πολύ επαγγελματίας, πολύ μόνος του. Ο Φασούλας ήταν από τότε λίγο πολιτικός και αρκετά περσόνα: αυθεντικός, αλλά και αρκετά έξυπνος για να χτίσει τον μύθο του κι αυτό φάνηκε και από τις επιλογές του. Ο Χριστοδούλου ήταν χαρισματικός και πολύ αγαπητός –τόσο όσο δεν μπορεί να είναι κανένας ηγέτης.
Ο Γιαννάκης ήταν από παίκτης ακόμα ένας μη τυπικός Νεοέλληνας: αρχηγός δηλαδή οραματιστής, νικητής δηλαδή μαχητής της ζωής, ξεροκέφαλος όσο χρειάζεται για να μην το βάλει ποτέ κάτω. Υπάρχει μια ομιλία του στα αποδυτήρια της Εθνικής λίγο πριν η ομάδα ταξιδέψει για το Παγκόσμιο της Αργεντινής χωρίς τον Γκάλη. Είχε δημοσιευτεί στο «Τρίποντο»: ο Γιαννάκης μιλά για την ομάδα που είναι πάνω από όλους και όλα, για την αξία της προσπάθειας. Για μένα θα έπρεπε να γίνεται μάθημα στα σχολεία.»
Πρόκειται για το κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου πριν από τον τελικό στο Παρίσι.
«Εκτιμώ απεριόριστα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και δεν το 'χω κρύψει. Τον εκτιμώ από τον καιρό που έπαιζε στον Ιωνικό και ήταν μια ομάδα μόνος του. Τον εκτιμώ γιατί έφυγε κάποτε από την Ελλάδα και πήγε στις ΗΠΑ μόνος του με όνειρο να παίξει στους Μπόστον Σέλτικς: γύρισε «χτισμένος» από την προπόνηση, πραγματικά άλλος άνθρωπος. Τον εκτιμώ γιατί όταν πήγε στον Αρη άλλαξε εντελώς το παιχνίδι του κι έγινε πλέι μέικερ, αφήνοντας κατά μέρους εγωισμούς και βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο τον Γιάννη Ιωαννίδη να χτίσει μια αληθινή αυτοκρατορία.
Τον εκτιμώ γιατί πάντα το παιχνίδι του είχε πάθος, γιατί ποτέ ως παίκτης δεν κρύφτηκε από την ευθύνη, ακόμα κι αν τα σουτ του δεν ήταν εύστοχα. Τον εκτιμώ γιατί αγαπούσε το μπάσκετ με έναν τρόπο που ταιριάζει στα σπορ: το υπηρέτησε και το υπηρετεί χωρίς μισαλλοδοξία, το αγαπάει γιατί είναι η δουλειά του κι όχι γιατί είναι το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου. Τον εκτιμώ για την τεράστια δουλειά που έκανε στην Εθνική οδηγώντας τη σε τεράστιες επιτυχίες: τον εκτιμώ γιατί την προστάτευσε με το κύρος του, γιατί δεν επέτρεψε στο μικρόβιο της αντιπαράθεσης του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ να εισχωρήσει στο εσωτερικό της, γιατί στο διάστημα που δούλεψε εκεί η ομάδα του είχε πάντοτε παίκτες με ήθος. Και τον εκτιμώ και για την αντοχή του στον Ολυμπιακό.
Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεράνω κριτικής και άνθρωποι που είναι εύκολοι στόχοι: ο Γιαννάκης ανήκει στους δεύτερους. Θυμάμαι κάποτε, όταν προπονούσε την Εθνική μας κι έχασε στην Αθήνα την πιθανότητα να διεκδικήσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο σε ένα σουτ, ένα περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας βρήκε το μπλοκάκι του με τα συστήματα και δημοσίευσε τα σχεδιαγράμματά του με τον τίτλο «Τα ορνιθοσκαλίσματα του Παναγιώτη Γιάννακη». Το ίδιο ρεπορτάζ του περιοδικού φιλοξενούσε, αν θυμάμαι καλά, δηλώσεις ενός ψυχιάτρου (ή μήπως γραφολόγου;), που αναλύοντας τα σχεδιαγράμματα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος που τα σχεδίασε τελούσε υπό μεγάλη ένταση: η μαρτυρία χρειαζόταν στους συντάκτες για να αποδείξουν ότι το κοουτσάρισμά του δεν ήταν το καλύτερο. Θυμάμαι ότι η ιστορία με είχε βγάλει από τα ρούχα μου και με είχε κάνει να τον εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ. Πώς δηλαδή να μην είναι συναισθηματικά φορτισμένος ένας άνθρωπος που δίνει τον αγώνα του και μάλιστα καθισμένος στον πάγκο μιας ομάδας που είναι η ομάδα που πιο πολύ υπηρέτησε; Τι θα 'πρεπε να 'ναι; Αναίσθητος;
Ο ίδιος ο Γιαννάκης θεωρεί τον εαυτό του τυχερό άνθρωπο γιατί έχει την τύχη να δουλεύει σε ένα χώρο που γνωρίζει καλά και να υπηρετεί το σπορ που από παιδί λάτρεψε. Εγώ πάλι τον θεωρώ έναν από τους πιο αδικημένους σε ό,τι αφορά τις κρίσεις άνθρωπο στην Ελλάδα. Το ωραιότερο μπάσκετ που έχει παίξει ελληνική ομάδα ήταν αυτό που έπαιξε η Εθνική μας στη Σαϊτάμα όταν νίκησε τους Αμερικανούς: δεν θυμάμαι κανένα να του το αναγνωρίζει, ενώ βλέπω (ειδικά από τότε που πήγε στον Ολυμπιακό) πάρα πολλούς πρόθυμους να τον στήσουν στον τοίχο για ήττες που σπανίως είναι δικές του. Δεν έχω αμφιβολία ότι το ίδιο θα συμβεί κι αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει το φάιναλ φορ. Το ότι δεν είναι φαβορί, το ότι δηλαδή οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν έχει την καλύτερη ομάδα στη διοργάνωση, δεν πρόκειται να το θυμηθεί κανένας αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει: είμαι βέβαιος ότι θα φταίει ο Γιάννακης. Τα κείμενα είναι ήδη γραμμένα.
Μ' αρέσει ο Γιαννάκης γιατί έχει δύο τεράστιες πλάτες που του επιτρέπουν να τα σηκώνει όλα. Από τότε που έπαιζε μπάσκετ έτσι συνέβαινε: στην Εθνική ήταν πάντα αυτός που έμπαινε μπροστά, που άφηνε κατά μέρους τα προηγούμενα για να δει το μέλλον, που είχε μια τρομακτική για Ελληνα αίσθηση της αποστολής. Ο Γκάλης ήταν χαρισματικός αλλά εσωστρεφής, πολύ Αμερικανός, πολύ επαγγελματίας, πολύ μόνος του. Ο Φασούλας ήταν από τότε λίγο πολιτικός και αρκετά περσόνα: αυθεντικός, αλλά και αρκετά έξυπνος για να χτίσει τον μύθο του κι αυτό φάνηκε και από τις επιλογές του. Ο Χριστοδούλου ήταν χαρισματικός και πολύ αγαπητός –τόσο όσο δεν μπορεί να είναι κανένας ηγέτης.
Ο Γιαννάκης ήταν από παίκτης ακόμα ένας μη τυπικός Νεοέλληνας: αρχηγός δηλαδή οραματιστής, νικητής δηλαδή μαχητής της ζωής, ξεροκέφαλος όσο χρειάζεται για να μην το βάλει ποτέ κάτω. Υπάρχει μια ομιλία του στα αποδυτήρια της Εθνικής λίγο πριν η ομάδα ταξιδέψει για το Παγκόσμιο της Αργεντινής χωρίς τον Γκάλη. Είχε δημοσιευτεί στο «Τρίποντο»: ο Γιαννάκης μιλά για την ομάδα που είναι πάνω από όλους και όλα, για την αξία της προσπάθειας. Για μένα θα έπρεπε να γίνεται μάθημα στα σχολεία.»
