Κλειστά επαγγέλματα, Ευρωπαικές Οδηγίες και το επάγγελμα του Μηχανικού…

Αποτελεί επαναλαμβανόμενο γεγονός κατά τα τελευταία χρόνια η αναφορά του Επαγγέλματος του Μηχανικού ως «κλειστό επάγγελμα» προερχόμενο είτε ως «πολιτική εξαγγελία» είτε ως διαρροή για σχεδιαζόμενα νομοθετήματα για το «άνοιγμα» της αγοράς. Τείνει δε να γίνει στερεότυπο σε πλείστα δημοσιεύματα στον τύπο πού πιστά αντιγράφεται ενώ η πραγματικότητα και η λογική εξέλιξη είναι εντελώς διαφορετική.

Οι σύγχρονες κοινωνίες απαιτούν ένα δομημένο περιβάλλον με ασφαλείς και ποιοτικές κατασκευές, συμβατές με την προστασία και αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και την αειφόρο ανάπτυξη, απαιτούν αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Οι Μηχανικοί είναι αυτοί που οικοδομούν την ποιότητα ζωής. Οι Μηχανικοί είναι οι σχεδιαστές, οι μελετητές, οι παραγωγοί, οι κατασκευαστές των έργων, οι επιβλέποντες, οι διευθύνοντες, οι διαχειριστές, οι λειτουργοί πού διασφαλίζουν στην πράξη το δημόσιο συμφέρον (ασφαλείς, ποιοτικές, οικονομικές και αειφόρες κατασκευές). Ο ενδεικτικός κατάλογος των διάφορων επιστημονικών και επαγγελματικών δράσεων των Μηχανικών για την διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος είναι αποκαλυπτικός (αντισεισμικός σχεδιασμός και προστασία, ασφάλεια, ποιότητα και ενεργειακή αποδοτικότητα των κτιρίων, επαρκής και ποιοτική υδροδότηση, ασφάλεια των φραγμάτων, έργα αντιπλημμυρικά, αποχετευτικά, επεξεργασία λυμάτων και απορριμμάτων, νέες τεχνολογίες για την εξοικονόμηση ύδατος και διαχείρισης υδατικών πόρων, εγκαταστάσεις και υποδομές υγειονομικού και κοινωνικού εξοπλισμού, ενεργειακός σχεδιασμός και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πολεοδομικός σχεδιασμός και βιώσιμες πόλεις, μεταφορικές υποδομές, οδική ασφάλεια, δημόσιες μεταφορές κ.α.). Με ποιες πράγματι προϋποθέσεις όμως θα παράγονται οι Επιστήμονες, οι Μηχανικοί, οι Επαγγελματίες πού θα διασφαλίζουν τα παραπάνω, πού θα είναι επαρκείς για να ασκούν το επάγγελμα με το βέλτιστο επίπεδο ποιότητας παροχής υπηρεσιών; Η πρώτη και βασική προϋπόθεση είναι οι επαρκείς ποσοτικά και ποιοτικά ανώτατες σπουδές Μηχανικού σε Τεχνικά Πανεπιστήμια και εδώ εννοούμε πενταετία και άνω. Οι απόψεις αυτές επικρατούν σήμερα στην Ευρώπη και ΗΠΑ (ακαδημαϊκοί, επαγγελματικοί φορείς, εκπρόσωποι κατασκευαστικών φορέων και της βιομηχανίας) σε απόλυτη αντίθεση και κριτική με την πρότερη συμφωνία της Bologna πού προωθήθηκε άκριτα και επιπόλαια από κοινοτικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Οι εκφρασμένες δηλώσεις και απόψεις των μεγάλων ευρωπαϊκών ενώσεων των Μηχανικών, πολλών εθνικών επαγγελματικών φορέων το υπογραμμίζουν εμφαντικά. Στις ΗΠΑ συντελείται μια τεράστια μεταρρύθμιση στο θέμα. Ο σημαντικός φορέας ASCE μετά από μια πολυετή διαβούλευση συγκρότησε και παρουσίασε τις απόψεις του για το σύγχρονο προφίλ του Μηχανικού CE Vision 2025 κατέληξε στην αναγκαιότητα ισχυρών εκπαιδευτικών προαπαιτουμένων για την άσκηση του επαγγέλματος του Μηχανικού με ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση και επέκταση των πανεπιστημιακών γνώσεων του Μηχανικού το αναγκαίο Body of Knowledge με ισχυρές θεωρητικές και γενικές γνώσεις. Κατόπιν δε προτάσεως της ASCE το National Council of Examiners for Civil Engineers and Surveyors (NCCES) αποφάσισε την υποχρεωτική προηγούμενη απόκτηση του MSc προκειμένου κάποιος είναι αποδεκτός για τις εξετάσεις άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος. Η ASCE προωθεί επίσης για την συγκρότηση ενός επαγγελματία Μηχανικού που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις το τρίπτυχο knowledge-skills-attitude. Είναι φανερό ότι η πλήρης αντίθεση στην Bologna και οι θέσεις του ΤΕΕ και της ακαδημαϊκής κοινότητας στην Ελλάδα στα θέματα δικαιώνονται απολύτως σε διεθνές επίπεδο. Βέβαια θέμα αιχμής είναι να πεισθούν οι εθνικές κυβερνήσεις και οι κοινοτικές υπηρεσίες να αναθεωρήσουν άρδην τις απόψεις τους για τους μηχανικούς «ταχείας κοπής» και τα «αυτόματα» συστήματα αμοιβαίας επαγγελματικής αναγνώρισης με την ισοδυναμία των ελάχιστων προσόντων. Οι καιροί απαιτούν αναβαθμισμένες ανώτατες σπουδές, και αυξημένα προσόντα και όχι υποβάθμιση και ισοπέδωση που επιβάλλονται από κάθε είδους πελατειακές λογικές.

Η δεύτερη και σημαντική προϋπόθεση είναι ο σύγχρονος ρόλος των Επιμελητηρίων των Μηχανικών πού θα διασφαλίζει την επάρκεια για την είσοδο στο επάγγελμα αλλά και την μετέπειτα επαγγελματική εξέλιξη και ανάπτυξη. Εδώ οφείλουμε να συζητήσουμε σοβαρά για την ουσιαστικοποίηση των εξετάσεων για την άσκηση του επαγγέλματος, την πρακτική άσκηση και την συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση/ανάπτυξη. Πρέπει να μελετήσουμε την διεθνή εμπειρία και να την προσαρμόσουμε κριτικά στην πραγματικότητα της δικής μας αγοράς τεχνικών έργων και ζήτησης εργασίας για την διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος και του υψηλού επαγγελματικού κύρους των Ελλήνων Μηχανικών. Πρέπει να κατοχυρώσουμε το ΤΕΕ ως την αρμόδια αρχή επαγγελματικής αναγνώρισης και στην κυοφορούμενη προσαρμογή της Οδηγίας 2005/36 στο εθνικό δίκαιο αλλά και να συγκροτήσουμε ευρωπαϊκό μέτωπο με τους ομόλογους φορείς των άλλων Κ-Μ για την κατοχύρωση του σύγχρονου ρόλου των Επιμελητηρίων των Μηχανικών στην αναθεώρηση της Οδηγίας πού θα γίνει το 2012 αλλά η διαβούλευση θα αρχίσει το 2010. Πρέπει να πείσουμε τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα ότι η κινητικότητα (mobility) δεν είναι αυτοσκοπός, ο κύριος σκοπός είναι η ασφάλεια και η ποιότητα των κατασκευών.

Ακόμα σε διάφορα κείμενα, (Απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Β5-0247/2001 «Αμοιβή των υπηρεσιών για τους ελεύθερους επαγγελματίες» αλλά και στο Προοίμιο της Οδηγίας 2004/18 -Σκέψη 47- εδώ προβλέπονται κώδικες αμοιβών εκεί που προϋπήρχαν σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες) προβλέπεται σαφής εξαίρεση από το κοινοτικό δίκαιο του ανταγωνισμού (Άρθρα 81 και 82 της Συνθήκης της Ρώμης) για τα επαγγέλματα που η άσκηση τους συνδέεται με το δημόσιο συμφέρον και απαιτούνται συγκροτημένοι κώδικες επαγγελματικής δεοντολογίας. Και φυσικά τέτοιο είναι το επάγγελμα του Μηχανικού. Πρόσφατα το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Βουλγαρίας απέρριψε την προσφυγή της Επιτροπής Ανταγωνισμού κατά της μεθοδολογίας προσδιορισμού ελαχίστων αμοιβών που είχε εγκαθιδρύσει το εκεί Επιμελητήριο Μηχανικών και η Επιτροπή Ανταγωνισμού την προσέβαλε υποστηρίζοντας ότι καταστρατηγεί το κοινοτικό και εθνικό δίκαιο περί ανταγωνισμού.

Στην Ελλάδα η καθιερωμένη ελάχιστη αμοιβή των μηχανικών εκτός από το ότι συμβάλλει στη διατήρηση ενός minimum επιπέδου ποιότητας των μελετών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί και τον πλέον αξιόπιστο τρόπο για τη σωστή φορολόγηση των μελετητών και φυσικά λειτουργεί υπέρ των εσόδων του κράτους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό στο σημείο αυτό να επισημανθεί, (σε μια εποχή που το επάγγελμα του μηχανικού δέχεται ακόμα μία επίθεση με αφορμή τους φορολογικούς συντελεστές) πως οι Έλληνες μηχανικοί σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα δεν φοροδιαφεύγουν.

Είναι σαφές λοιπόν ότι τα απλουστευτικά επιχειρήματα περί «κλειστού επαγγέλματος» του Μηχανικού πού εξυπηρετούν διάφορες άλλες σκοπιμότητες δεν ευσταθούν ούτε στο πλαίσιο του κοινοτικού δικαίου περί ανταγωνισμού. Πρέπει βέβαια πάντα να έχομε συγκροτημένο το τεκμηριωμένο «οπλοστάσιό» μας, εμπλουτισμένο και με την διεθνή εμπειρία για να αντιμετωπίζουμε επερχόμενες επιθέσεις.

Η ανάδειξη, τεκμηρίωση και ευρεία προβολή της αμεσότητας σύνδεσης του επαγγέλματος του Μηχανικού με το δημόσιο συμφέρον και τις αυξημένες προϋποθέσεις εκπαιδευτικές, επαγγελματικών προσόντων και επαγγελματικής δεοντολογίας που απαιτούνται προκειμένου να διασφαλισθούν επαρκείς ποιοτικά προσφερόμενες υπηρεσίες αποτελούν την ενδεδειγμένη απάντηση.

Η πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση απέδειξε περίτρανα ότι οι αγορές χρειάζονται ρύθμιση, παρακολούθηση και εποπτεία και όχι απορρύθμιση. Η διεθνής κοινότητα διδάχτηκε πολλά από τις τραγικές επιπτώσεις στο οικονομικό πεδίο και σήμερα πρέπει να αποτρέψουμε να συμβεί το ίδιο στον τομέα των ανθρώπινων πόρων με την απορύθμιση των προϋποθέσεων και απαιτήσεων και στον τομέα αυτόν όπως εύστοχα διαπιστώνεται και σε κοινή θέση δύο μεγάλων ευρωπαϊκών οργανισμών των Μηχανικών (ECCE και ECEC).

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Οι Απόψεις του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας για το Ασφαλιστικό

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ εγκρίθηκε το σχέδιο απόφασης για το ασφαλιστικό σύμφωνα με την εισήγηση που κατέθεσε ο συνάδελφος Ντίνος Μακέδος μέλος της Διοικούσας και πρώην μέλος στο Δ.Σ. του ΤΣΜΕΔΕ.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η επιτυχία ενός ασφαλιστικού συστήματος κρίνεται αποκλειστικά και μόνο, από τη δυνατότητά του να αντεπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του, να υλοποιεί δηλαδή τις παροχές που υπόσχεται στα ασφαλισμένα μέλη του (ενεργά και συνταξιούχους).
Το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα μοιάζει με έναν τρύπιο κουμπαρά. Αν και σήμερα εισρέει από τον κρατικό προϋπολογισμό το 50% των συνολικών συντάξεων της χώρας (περίπου 5,5% του ΑΕΠ), το 50% των ακαθάριστων αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και οι όποιες αποδόσεις της περιουσίας των ταμείων, το ασφαλιστικό μας σύστημα, όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει αξιοπρεπείς συντάξεις (7 στους 10 λαμβάνουν συντάξεις κάτω των 750 ευρώ) και ποιοτικές παροχές (έχουμε το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας που φτάνει το 57,1%), αλλά κινδυνεύει να αναδειχθεί στην αιτία όχι για μία, αλλά για αλλεπάλληλες πτωχεύσεις της ελληνικής οικονομίας.
Παρόλα αυτά η Ελλάδα παραμένει η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. που δεν έχει ολοκληρώσει την ασφαλιστική της μεταρρύθμιση, όταν βλέπουμε ότι στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, κυβερνήσεις - κόμματα και συνδικάτα φρόντισαν να «οχυρώσουν» τουλάχιστον στοιχειωδώς τα συντα-ξιοδοτικά τους συστήματα και να καταλήξουν κάπου, ύστερα από εξαντλητική συζήτηση – διάλογο.
ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΙΤΑΛΙΑ:
Πάνω από 5 εκατομμύρια πολίτες συμμετείχαν τον Οκτώβριο του 2007 σε δημοψήφισμα που ενέκρινε τη συμφωνία στην οποία είχαν καταλήξει τον Ιούλιο του 2007, ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση Πρόντι, τα συνδικάτα και οι εργοδοτικές οργανώσεις. Προηγουμένως, σε συνελεύσεις σε όλη τη χώρα είχε συζητηθεί αναλυτικά το 17σέλιδο πρωτόκολλο της συμφωνίας που προέβλεπε σειρά μέτρων για τις συντάξεις, όπως την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 58 χρόνια από το 2008, εφόσον έχουν συμπληρωθεί 35 χρόνια ασφάλισης, τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες τρία χρόνια νωρίτερα, την αύξηση των κατώτατων συντάξεων ώστε να εγγυώνται ένα ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα 580 ευρώ από την 1/1/2008, πλήρως τιμαριθμοποιούμενο. Το πρωτόκολλο υπερψηφίστηκε από το 82% των συμμετεχόντων.
ΟΛΛΑΝΔΙΑ:
6 χρόνια χρειάστηκαν για να καταλήξουν στη συμφωνία του Βάσεναρ οι Ολλανδοί. Εκεί συνδύασαν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό με γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία (εργασιακές σχέσεις, κίνητρα για τη μείωση της ανεργίας στους νέους, δραστικές διαφοροποιήσεις στις συλλογικές συμβάσεις). Στις διεθνείς οικονομικές αναλύσεις αυτή τη συμφωνία περιγράφεται ως «ολλανδικό θαύμα», που άλλαξε τη ρότα της χώρας.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ:
Επί καγκελαρίας Κολ διεξήχθη 5ετής διάλογος χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Στη συνέχεια, όταν στην εξουσία ήρθε ο Σρέντερ, αφού κατήργησε όσες ρυθμίσεις πρόλαβε να ψηφίσει ο Κολ (αύξηση ορίου ηλικίας στα 65) ξεκίνησε έναν νέο 4ετή διάλογο και πέρασε τις δικές του ρυθμίσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν και πολύ πιο ήπιες. Η δε Αγκέλα Μέρκελ (με σφοδρές αναταράξεις) αύξησε το όριο ηλικίας στα 67 χρόνια.
ΙΣΠΑΝΙΑ:
Οκτώ χρόνια διαλόγου χρειάστηκαν οι Ισπανοί πριν καταλήξουν το 1995 (επί Γκονζάλες) στην περίφημη «συμφωνία του Τολέδο». Ένα μήνα πριν μπουν οι τελικές υπογραφές από πολιτικά κόμματα, κυβέρνηση και συνδικάτα, απομονώθηκαν άπαντες στο Τολέδο, συζητούσαν νυχθημερόν και κατέληξαν στο πλαίσιο των αλλαγών. Αυτό προέβλεπε και αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των προνομίων. Το κράτος έκανε ταυτόχρονα δραστικές περικοπές στην εισφοροδιαφυγή, στην ανασφάλιστη εργασία, οι οποίες όμως τεκμηριώθηκαν όλες από μελέτες, χωρίς να υπάρξει αμφισβήτηση για τη σκοπιμότητά τους.
ΣΟΥΗΔΙΑ:
Το σουηδικό εγχείρημα είναι το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση, σε ότι αφορά την κοινωνική συναίνεση, την ομαλότητα μετάβασης, αλλά και την ενημέρωση. Χρειάστηκε 12ετής διάλογος μόνο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, χωρίς να εμπλακούν τα συνδικάτα. Η συζήτηση ξεκίνησε το 1988, το νομοθέτημα ψηφίστηκε το 2000 από το 87% των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (καταψήφισαν μόνο οι κομμουνιστές και οι πράσινοι). Το σύστημα προέβλεπε τριετή μεταβατική περίοδο (έως το 2004) και γενναίες αλλαγές με βάση σύγχρονα μαθηματικά μοντέλα για το προσδόκιμο ζωής των πολιτών. Σύμφωνα με το Σουηδικό μοντέλο που στην ουσία του μετουσιώνει την πλήρη αποδοχή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος ασφαλιστικών συνταξιοδοτικών παροχών, επιτυγχάνεται η ίση μεταχείριση όλων των ασφαλισμένων και λειτουργεί στη βάση «Ατομικών Λογαριασμών» στους οποίους συσσωρεύεται το ασφαλιστικό κεφάλαιο του κάθε ασφαλισμένου. Κάθε χρόνο όλοι οι ασφαλισμένοι λαμβάνουν επίσημη ενημέρωση για το ποσό του συσσωρευμένου ασφαλιστικού κεφαλαίου. «Η προστασία που παρέχει το κράτος (όσο αναφορά τις συνταξιοδοτικές παροχές) πρέπει να είναι ομοιόμορφη για όλους. Η χρηματοδότηση τυχόν αποκλίσεων από τον γενικό κανόνα πρέπει να βαρύνει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους».
Βέβαια, θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε ότι σήμερα οι Σουηδοί πολίτες εκδηλώνουν μία δυσαρέσκεια γιατί συνειδητοποίησαν, ότι βάζοντας στον υπολογισμό του ασφαλιστικού κεφαλαίου που συσσωρεύουν και θα τους αναλογεί – μοιραστεί στη διάρκεια των συντάξιμων ετών τους, τον δείκτη του προσδόκιμου ζωής, μειώνεται συνεχώς το εισόδημα που θα δικαιούνται ετησίως, στη φάση της συνταξιοδότησής τους.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που επιχείρησε αλλαγές στο ασφαλιστικό της σύστημα. Είναι, απλώς η χώρα που προχώρησε στις πιο πρόχειρες και πιο επιφανειακές αλλαγές κάτι που εύκολα αποδεικνύεται από την πρόσφατη εμπειρία μας και την ψήφιση του τελευταίου ασφαλιστικού νόμου 3655/2008.
Ήταν και είναι σαφές, ότι ο δρόμος για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας, της κωδικοποίησης των νόμων και των κανόνων ασφάλισης καθώς και της διοικητικής οικονομίας κλίμακας, περνούσε μέσα από την πραγματική ενοποίηση των 155 φορέων κοινωνικής ασφάλισης που μέχρι τότε εποπτευ-όντουσαν από 5 διαφορετικά υπουργεία.
Όμως η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υιοθέτησε διαδικασίες εξπρές, χωρίς ουσιαστικό διάλογο, χωρίς έρευνα, χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις που θα εξοικονομούσαν πόρους στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και το σπουδαιότερο, χωρίς αναλογιστική μελέτη που θα αποδείκνυε τη βιωσιμότητά των «μορφωμάτων» που δημιουργούσε ο νέος νόμος.
Είμαστε δηλαδή η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που «πέρασε» ένα νομοσχέδιο χωρίς να ξέρει καν αν θα υπάρξουν οφέλη και πόσο χρόνο βιωσιμότητας κερδίζει το ασφαλιστικό της σύστημα.
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Για μας η λύση του ασφαλιστικού μας συστήματος είναι αλληλένδετη με την οικονομική ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται στην ελληνική οικονομία και συνδυασμένη με την απασχόληση και μάλιστα με την απασχόληση με σωστές προϋποθέσεις.
Για να γίνει δε ακόμα πιο κατανοητό πόσο αλληλένδετη είναι η σχέση της οικονομικής ανάπτυξης – απασχόλησης και της εξυγίανσης του ασφαλιστικού συστήματος και ταυτόχρονα πόσο λάθος είναι να αντιμετωπίσει κανείς τα δύο θέματα ανεξάρτητα και αποσπασματικά θα αναλύσουμε σε επίπεδο υπόθεσης εργασίας δύο χαρακτηριστικές προτάσεις που ακούγονται διαχρονικά ως θέσεις - λύσεις του ασφαλιστικού προβλήματος:
1. Η αύξηση των ορίων ηλικίας
Φανταστείτε ότι σήμερα, όχι αύριο, συμφωνούσαμε όλοι μας για μία σημαντική αύξηση των ορίων ηλικίας αποσπασματικά και χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές στις δομές της ελληνικής οικονομίας και χωρίς προτάσεις – παρεμβάσεις στον τομέα της απασχόλησης.
Το αποτέλεσμα θα ήταν απλώς η «μετακίνηση» ενός σημαντικού αριθμού συμπολιτών μας από τον κλάδο των συνταξιούχων στον κλάδο των ανέργων και μάλιστα με δυσμενέστερες πιθανόν επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.
2. Η επιλογή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος
Φανταστείτε έναν ιδανικό και ταυτόχρονα μεμονωμένο ελεύθερο επαγγελματία που πληρώνει κανονικά τις εισφορές του και συσσωρεύει για 35 ή 40 χρόνια ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό κεφάλαιο και μία ευνομούμενη πολιτεία που το παρακολουθεί ετησίως και προβαίνει στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, ώστε αυτός να μπορεί να εξασφαλίσει ένα ελάχιστο εγγυημένο συνταξιοδοτικό εισόδημα.
Και φανταστείτε την ημέρα που ο ιδανικός ελεύθερος επαγγελματίας συνταξιοδοτείται, η οικονομία της χώρας του να έχει μηδενική ή αρνητική ανάπτυξη. Τότε το κεφάλαιό του θα μηδενιστεί σε μικρό χρονικό διάστημα γιατί προφανώς δεν θα υπάρχουν οι «ενεργοί» ασφαλισμένοι που θα παράγουν τους τόκους του κεφαλαίου που έχουν συνυπολογισθεί για τον καθορισμό του ελάχιστου εγγυημένου συνταξιοδοτικού εισοδήματος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι στα σύγχρονα αναλογιστικά μοντέλα βιωσιμότητας των ταμείων, υπεισέρχεται εκτός από τον δείκτη ενεργών ασφαλισμένων / συνταξιούχους και ο δείκτης αύξησης του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος.

Δυστυχώς, σήμερα το κράτος όχι μόνο χρωστά 300 δισεκατομμύρια ευρώ και επί πλέον 30 δισεκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά ταυτόχρονα κατέχει και τις χαμηλότερες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα, την προστασία των επενδυτών (150η θέση επί 175 χωρών), την γραφειοκρατία (133η θέση), τη διαφθορά (64η θέση) και την εξωστρέφειά της που είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη. Σε χώρες, όπως η Σιγκαπούρη, η Ελβετία, η Ταϊβάν, η Φιλανδία οι εξαγωγές τους κυμαίνονται από 50% ως 80% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (Α.Ε.Π.), όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα είναι στο 10% και φέτος θα γίνει μονοψήφιο.
Πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας ότι όσο πιο ανοικτή είναι μία χώρα στις ιδέες τόσο ευκολότερα μπορεί να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, είτε το θέλουμε είτε όχι, επιβάλλονται από τις διεθνείς εξελίξεις και τις νέες συνθήκες που αυτές δημιουργούν και στις σημερινές συνθήκες καθήκον των πολιτών είναι να υιοθετούν και να προωθούν μεταρρυθμίσεις, διότι έτσι θα δημιουργούν οικονομική ανάπτυξη και πλούτο.
Από όλα τα παραπάνω που προσπαθούν να συσσωρεύσουν την πρόσφατη Ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία, γίνεται προφανής η ανάγκη προώθησης άμεσων μεταρρυθμίσεων στις δομές της Ελληνικής οικονομίας με ταυτόχρονη και επιτακτικότερη την ανάγκη λήψης ρεαλιστικών αποφάσεων που πρέπει να παρθούν, σήμερα – όχι αύριο - στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας.
1. ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ - ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
• Η όποια αναμόρφωση του ασφαλιστικού μας συστήματος, πρέπει να απαντά με επιτυχία στο σύγχρονο διακύβευμα κάθε μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος που είναι η εγκαθίδρυση μίας νέας ισορροπίας ανάμεσα σε αντιτιθέμενους στόχους, όπως η αλληλεγγύη και ο ατομισμός, η ισότητα και η αποτελεσματικότητα.
• Τα συνταξιοδοτικά συστήματα δεν πρέπει να είναι μόνο οικονομικά βιώσιμα, αλλά και κοινωνικά αποδεκτά και για το λόγο αυτό πιστεύουμε στην ενδυνάμωση του δημόσιου διανεμητικού συστήματος με την ανεύρεση νέων πόρων, την αποτελεσματική καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και την ένταξη στην κοινωνική ασφάλιση όλων των μορφών απασχόλησης.
• Διατήρηση των ορίων ηλικίας με βάση τα σημερινά ισχύοντα (νόμος Πετραλιά) τουλάχιστον μέχρι την εξυγίανση του ασφαλιστικού μας συστήματος και την αποδεδειγμένη απόδοση των μεταρρυθμίσεων που θα προωθηθούν.
• Ενοποιήσεις αντίστοιχων – παρόμοιων κλάδων που συνθέτουν τα ασφαλιστικά ταμεία όπως Επικουρικών και Εφάπαξ παροχών, με βάση κλαδικά χαρακτηριστικά και ύστερα από εκπόνηση αναλογιστικών μελετών που θα αποδεικνύουν τη βιωσιμότητά τους πριν αυτοί ενοποιηθούν. Π.χ. Κλάδος Εφάπαξ εισφορών επιστημόνων, Ενιαίος Κλάδος Επικουρικών Συντάξεων Δημοσίων Υπαλλήλων κ.ο.κ.
• Διερεύνηση και συνδυασμός όλων των πιθανών λύσεων διανεμητικού και κεφαλαιοποιητικού συστήματος, όσον αφορά δευτερεύοντες κλάδους, όπως π.χ. τους επικουρικούς και εφάπαξ παροχών που λειτουργούν έτσι και αλλιώς κυρίως κεφαλαιοποιητικά – λογιστικά αν θέλετε, με στόχο την πιθανή και πλήρη ενοποίησή τους για την επίτευξη πραγματικής οικονομίας κλίμακας (π.χ. Ενιαίο Ταμείο Επικουρικών και Εφάπαξ Συντάξεων)
• Ενοποίηση του κλάδου υγείας όλων των ασφαλισμένων. Σε πρώτη φάση λειτουργία επιμέρους κλάδων υγείας με βάση επαγγελματικά, οικονομικά και αναλογιστικά κριτήρια (π.χ. επιστημόνων κ.λ.π.) και στη συνέχεια λειτουργία του Ενιαίου Κλάδου Υγείας με πλήρη μηχανογράφηση όλων των υπηρεσιών – παροχών του. Δεν είναι δυνατό να υπάρχει διαφορετική τιμολογιακή πολιτική στο συνταγολόγιο του δικηγόρου, του γιατρού ή του μηχανικού, ούτε βέβαια να υπάρχουν διαφορετικές παροχές υγείας στην ίδια οικογένεια από τη σύζυγο ή τον σύζυγο. Με την πλήρη δε μηχανογράφηση του ενιαίου κλάδου θα είναι δυνατός ο οποιοσδήποτε έλεγχος και η διασταύρωση των στοιχείων οπουδήποτε ασφαλισμένου και έτσι θα επιτευχθεί πραγματική οικονομία κλίμακας.
• Θέσπιση της ενιαίας βάσης δεδομένων – ηλεκτρονική πλατφόρμα – όλων των ασφαλισμένων της χώρας, κατάργηση των πολλαπλών αριθμών κοινωνικής ασφάλισης και αντικατάστασή τους με τον Ατομικό Αριθμό Φορολογικού Μητρώου.
• Θέσπιση αμφίδρομου ηλεκτρονικού ελέγχου – διασταύρωσης των ασφαλισμένων με το σύστημα TAXIS με στόχο την είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών και τη δραστική καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της γραφειοκρατίας.
• Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός του στοιχειώδους σήμερα θεσμικού πλαισίου αναλογιστικών μελετών με βάση τη σύγχρονη διεθνή εμπειρία και τα εξειδικευμένα μαθηματικά μοντέλα. Επισημαίνουμε εδώ ότι με τις προδιαγραφές που θέτουν για την εκπόνηση των αναλογιστικών μελετών των ταμείων, κάθε φορά οι εκάστοτε υπηρεσιακοί παράγοντες του αρμόδιου υπουργείου, δεν υπάρχει περίπτωση όχι κάποιο ταμείο, αλλά κανένας κλάδος κανενός ταμείου να «βγαίνει» αναλογιστικά.
• Εκπόνηση αναλογιστικών μελετών με βάση το νέο αναμορφωμένο και εκσυγχρονισμένο θεσμικό πλαίσιο που θα δημιουργηθεί, όλων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, όπως υφίστανται ή όπως πρόκειται να αναμορφωθούν, ώστε να αποδεικνύεται πλήρως η βιωσιμότητά τους ή μη, πριν τη δημιουργία και στη συνέχεια λειτουργία τους.
• Επικαιροποίηση – διόρθωση των παραπάνω αναλογιστικών μελετών ανά 2 χρόνια με βάση τα διεθνή πρότυπα και τους «κλεισμένους ισολογισμούς» των Φ.Κ.Α. μέσω της δημιουργίας αναλογιστικού παρατηρητηρίου που δεν θα παρακολουθεί απλά το αναλογιστικό έλλειμμα του κάθε κλάδου των ταμείων, αλλά και το πώς αυτό εξελίσσεται στο βάθος του χρόνου. Έτσι θα μπορούμε έγκαιρα και αξιόπιστα να επεμβαίνουμε και να προλαβαίνουμε το πραγματικό αναλογιστικό έλλειμμα πριν αυτό απειλήσει τη βιωσιμότητα του εκάστοτε κλάδου.
• Διερεύνηση των δυνατοτήτων του νόμου 3586 /10.07.2007 περί του θεσμικού πλαισίου επενδύσεων και αξιοποίησης της περιουσίας των Φ.Κ.Α., πιθανή προσαρμογή του στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτοί δημιουργήθηκαν ή θα δημιουργηθούν και αναμόρφωσή του συγκεκριμένου θεσμικού πλαισίου όπου απαιτείται, μετά βέβαια από εξαντλητική διαβούλευση.
• Σε περιόδους εντεινόμενης κρίσης, πιστεύουμε στην πολιτική επιλογή της αύξησης των δημοσίων δαπανών και της στήριξης των συντάξεων ως μέσο ανάπτυξης για τη στήριξη της ζήτησης.
• Καμία αύξηση σε περίοδο κρίσης των εισφορών των ασφαλισμένων.
• Λειτουργία Ταμείων – Καθυστέρηση και Γραφειοκρατία στην απονομή συντάξεων.
Σήμερα ένας ασφαλισμένος χωρίς διαδοχική σύνταξη πληρώνεται 8-10 μήνες αφού καταθέσει τα χαρτιά του και μετά από πολύ τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία. Χειρότερα είναι τα πράγματα για όσους έχουν διαδοχική ασφάλιση: μπορεί να δουν τη σύνταξή τους μετά από 20 μήνες! Υπάρχουν περιπτώσεις δηλαδή που ασφαλισμένοι δεν πρόλαβαν να δουν σύνταξη. «Έφυγαν» μαζεύοντας δικαιολογητικά...
Πιστεύουμε ότι 5 είναι οι κατευθύνσεις που πρέπει να έχουμε για την σταδιακή και στη συνέχεια οριστική λύση του προβλήματος:
1. Εμμονή – εμμονή – εμμονή το τονίζουμε όσο που κουραστικά γίνεται στην πλήρη μηχανογράφηση του ενιαίου συστήματος ασφαλισμένων. Είναι γεγονός από τη μέχρι σήμερα εμπειρία μας, ότι όσους υπαλλήλους και να προσλάβεις, όσο στοχευμένα οργανογράμματα και να υλοποιήσουμε, οι υπάλληλοι ποτέ δεν θα είναι αρκετοί, αν δεν περάσουμε κάποια στιγμή πλήρως στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες των Φ.Κ.Α. και των δημοσίων υπηρεσιών γενικότερα.
2. Έγκαιρη ετοιμασία του φακέλου του συνταξιούχου π.χ. 2 χρόνια πριν την απόκτηση των πρώτων συνταξιοδοτικών του δικαιωμάτων.
Θα σας θυμίσω εδώ, ότι αυτά που επαγγέλλεται η νέα κυβέρνηση περί νομοθετικής ρύθμισης για απόδοση των συντάξεων εντός 3 μηνών, η προηγούμενη κυβέρνηση το είχε κάνει νομοθετική πράξη, ψηφίζοντας νόμο για απόδοση του 80% των συντάξεων σε 15 μέρες, ύστερα από σχετική δήλωση του ασφαλισμένου. Και θα σας θυμίσω και πάλι, ότι ο νόμος «κώλυσε», δεν λειτούργησε στην πράξη.
3. Ο ασφαλισμένος όταν υποβάλλει την αίτησή του για συνταξιοδότηση, ξεκινά με το τεκμήριο της αθωότητας, τουλάχιστον, όσο αφορά ένα κατώτατο ποσό που θα πρέπει να του καταβάλλεται άμεσα, ακόμα και εάν αποδεδειγμένα χρωστάει «κάποιες» εισφορές. Για το ποσό και τον τρόπο που αυτό θα υλοποιείται μπορούμε να ανατρέξουμε και να χρησιμοποιήσουμε στατιστικά στοιχεία από τους ελέγχους που διενεργήθηκαν διαχρονικά και να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, ύστερα από συνεργασία με τις διοικήσεις των ταμείων.
4. Άμεση καταβολή (1 μήνα μετά την υποβολή της αίτησης) του εφάπαξ επιδόματος που δικαιούται ο ασφαλισμένος.
5. Άμεση έναρξη της διαδικασίας εγκατάστασης και εφαρμογής συστήματος πιστοποίησης ποιότητας, όλων των υπηρεσιών των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, τύπου I.S.O..
2. Ε.Τ.Α.Α. - Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. – ΝΕΕΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΑΜΕΙΩΝ
Εμείς οι μηχανικοί έγκαιρα και ψύχραιμα και έχοντας τον πλέον εύρωστο «αυτοδιοικούμενο» ασφαλιστικό οργανισμό στην Ελλάδα, είδαμε τα προβλήματα του ασφαλιστικού μας συστήματος και ξεκινήσαμε το διάλογο με την πολιτεία από το 2004. Ένα διάλογο που αποσκοπούσε στη διόρθωση τουλάχιστον των στρεβλώσεων του νόμου 2084/92 που μεταξύ άλλων προέβλεπε για τους μετά την 01-01-1993 ασφαλισμένους μας, εισφορές 3.000,00€ ετησίως και μηνιαία σύνταξη 570.00€ μετά από 35 χρόνια ασφάλισης και ηλικία τουλάχιστον 60 χρονών, ενώ παράλληλα κρατούσε «κλειδωμένες» τις συντάξεις των ήδη συνταξιούχων μας στα 1.400€ από το 1984.
Το 2006 ψηφίστηκε από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ο νόμος 3518 που τότε χαρακτηρίστηκε ως «μίνι ασφαλιστικό» και έφερε μαζί με την αύξηση των συντάξεών μας από τα 1.400,00€ στα 2.000,00€, σημαντική αύξηση των εισφορών μας κατά 40%. Ταυτόχρονα, υλοποιούσε ένα χρόνιο αίτημα του τεχνικού κόσμου, αυτό της δημιουργίας του κλάδου των ειδικών παροχών.
Αυτό αποτέλεσε από το 2006 και μετά, την ειδοποιό διαφορά μας σε σχέση με όλους τους άλλους επιστημονικούς φορείς στα προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.
Πριν από ενάμιση χρόνο δώσαμε μια μεγάλη μάχη για να μην ψηφισθεί ο νόμος για την ενοποίηση των Ταμείων. Μεγάλη ως προς το διακύβευμα της, ως προς τη συμμετοχή και κυρίως ως προς την ενότητα που παρουσίασαν οι μηχανικοί και οι οργανώσεις τους.
Δυστυχώς στη συνέχεια ήρθε η ενοποίηση των Ταμείων με το νόμο 3655/2008 της δεύτερης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που δεν επηρέασε μεν τις παροχές του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε., όσο αφορά το ύψος συντάξεων, των εισφορών και τα όρια ηλικίας, αλλά δημιούργησε μια νέα δυσμενέστερη για την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού πραγματικότητα.
Σήμερα, η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δια στόματος του νέου της υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Α. Λοβέρδου ανοίγει μάλλον έναν προσχηματικό διάλογο με διαδικασίες express, αγνοώντας για άλλη μία φορά τη διεθνή εμπειρία του τρόπου επίτευξης των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων και προτείνοντας τη δημιουργία 3 ταμείων κύριας ασφάλισης, μισθωτών – αυτοαπασχολούμενων – αγροτών.
Προφανώς για άλλη μία φορά η πολιτεία αγνοεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ασφαλιστικού μας ταμείου και το γεγονός ότι το Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. ασφαλίζει ιδιότητα, γιατί πως είναι δυνατόν όταν θέλει με τις νέες ενοποιήσεις, να επιτύχει οικονομίες κλίμακας και ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας των ασφαλισμένων, να προτείνει σε ένα μηχανικό που μπορεί στη διάρκεια της 35ετους καριέρας του να εναλλάσσεται πολλές φορές από αυτοαπασχολούμενος (ελεύθερος επαγγελματίας) σε μισθωτό, να εγγράφεται και να μετεγγράφεται άλλες τόσες φορές μεταξύ των 2 ταμείων. Δεν θέλουμε δε καν να σκεφτούμε το τι θα γίνεται με την ατομική καρτέλα εγγυοδοσίας (εγγυητικές επιστολές) του κάθε συναδέλφου. Το μόνο βέβαιο είναι, ότι για άλλη μία φορά μία ακόμα κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει το απόλυτο «αλαλούμ» στην άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού.
Σήμερα εμείς οι μηχανικοί έχοντας τους καλυτέρους ποιοτικούς δείκτες και τον πιο υγιή ασφαλιστικό φορέα και ύστερα από την εμπειρία της λειτουργίας του «μορφώματος» που λέγεται Ε.Τ.Α.Α. που αποτελεί έναν πρόσθετο μη βιώσιμο γραφειοκρατικό μηχανισμό με ετήσιο κόστος που ξεπερνά το 1.200.000,00€, θέτουμε τη δικιά μας κόκκινη γραμμή στο διάλογο για το ασφαλιστικό ζητώντας:
• Την ανεξαρτητοποίηση του κλάδου κύριας σύνταξης και της διεύθυνσης εγγυοδοσίας από το Ε.Τ.Α.Α. και ένταξή τους στο προηγούμενο καθεστώς του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε.. Επισημαίνουμε ότι αυτές οι 2 λειτουργίες του ταμείου είναι αλληλένδετες, αλληλόχρεες και δεν μπορούν να διαχωριστούν, γιατί ο κλάδος κύριας σύνταξης, λόγω του γεγονότος της ασφάλισης της ιδιότητας του επαγγέλματος του μηχανικού, εγγυάται τις εγγυητικές επιστολές που εκδίδονται υπέρ των ασφαλισμένων μας και τα έσοδα από τις εγγυητικές επιστολές προστίθενται στον κλάδο κύριας σύνταξης.
• Την ανεξαρτητοποίηση του κλάδου ειδικών παροχών από το Ε.Τ.Α.Α. και ένταξή του αποκλειστικά στο Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. με παράλληλη νομοθετική ρύθμιση για τη δυνατότητα λειτουργίας του με ανακατανομή ορισμένων πόρων του Ταμείου, όπως π.χ. του πόρου του 2% των μελετών και επιβλέψεων και που όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως ο συγκεκριμένος κλάδος θα λειτουργεί προσθετικά στις υπάρχουσες ή τις μελλοντικές παροχές του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε..
• Την ανεξάρτητη διαχείριση των αποθεματικών του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. Δεν είναι δυνατόν η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ATTICA BANK να πληρώνεται αποκλειστικά και μόνο από τα αποθεματικά του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε., αλλά για την απόφαση ή μη της αύξησης να συναποφασίζουμε μαζί με τους γιατρούς και τους δικηγόρους, ενώ ταυτόχρονα στη διοίκηση της τράπεζας να μετέχουν εκπρόσωποι εκτός Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε..
• Την ενεργητική και ασφαλή αξιοποίηση των περιουσιακών δεδομένων του Ταμείου μας, με βάση τις γενικές κατευθύνσεις που έχουμε θέσει και βέβαια μέσα στο ισχύον ή το όποιο αναμορφωμένο θεσμικό πλαίσιο αξιοποίησης της περιουσίας των Φ.Κ.Α., δημιουργώντας «προϊόντα» φιλικά και σχετικά με το επάγγελμα του μηχανικού (φιλική και ασφαλής στροφή προς τα μέλη μας) με στόχο την επίτευξη:
1. Μόνιμης λύσης στις στεγαστικές ανάγκες όλου του Τεχνικού Κόσμου, υλοποιώντας ένα στεγαστικό πρόγραμμα με κτίρια πρότυπα – συγκεντρωμένες μονάδες - εξυπηρέτησης των συναδέλφων αλλά και των πολιτών σε όλη την Ελλάδα. Είναι προφανές ότι θα πρέπει πρώτα να μελετήσουμε και να εκπονήσουμε ως Τ.Ε.Ε. ένα κτιριολογικό πρόγραμμα στεγαστικών αναγκών όλου του τεχνικού κόσμου για όλη την Ελλάδα (Τ.Ε.Ε., Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε., Σύλλογοι, πιθανόν και Τράπεζα Αττικής) και στη συνέχεια να προχωρήσουμε στη σύνταξη οικονομοτεχνικής μελέτης σκοπιμότητας, έχοντας σαν εργαλεία τα χρήματα που ξοδεύουμε σήμερα ως Τ.Ε.Ε., Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε., Σύλλογοι και Τράπεζα Αττικής, τα ισχυρά αποθεματικά του Ταμείου και τα στεγαστικά προϊόντα της Τράπεζας Αττικής.
2. Την παραγωγή τεχνολογίας στη βάση της νέας πράσινης οικονομικής ανάπτυξης και της παραγωγής έργου για την εξοικονόμηση ενέργειας που θα χαρακτηρίσει τον αιώνα μας.
• Την παρακολούθηση της πορείας της επένδυσής μας στην ATTICA BANK από ανεξάρτητο, ειδικό χρηματοοικονομικό σύμβουλο που θα προσληφθεί ύστερα από τη διενέργεια σχετικού μειοδοτικού διαγωνισμού.
• Τη νομοθετική ρύθμιση και αναδρομική πληρωμή στο Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. των διαφυγόντων εσόδων από όλες τις δραστηριότητες παραγωγής έργου όπως π.χ. οι Σ.Δ.Ι.Τ. που σήμερα δεν καταβάλλονται στο ταμείο μας.
• Τον εξορθολογισμό των στρεβλών εισφορών του νόμου 3518/2006 των μισθωτών συναδέλφων που ενταχθήκαν στο Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. μετά την 1-1-1993, ύστερα από εκπόνηση ειδικής αναλογιστικής μελέτης.
• Την άμεση καταβολή των εισφορών του κράτους από την τριμερή χρηματοδότηση που σε απόλυτες τιμές ξεπερνούν τα 400.000.000,00€.
• Την άμεση κάλυψη με «κατάλληλο» προσωπικό όλων των οργανικών θέσεων του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε..
• Την άμεση πρόληψη στο Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε., Γενικού Διευθυντή, ύστερα από διενέργεια διεθνή δημόσιου διαγωνισμού στα πρότυπα των Ανωνύμων Εταιρειών του Δημοσίου.
• Την άμεση πρόσληψη ασφαλιστικού και χρηματοοικονομικού συμβούλου, ύστερα από τη διενέργεια αντίστοιχων διεθνών μειοδοτικών διαγωνισμών.
Παράλληλα ξεκινάμε την εσωτερική μας διαβούλευση και τις διεργασίες:
1. Για τον κανονισμό λειτουργίας του κλάδου ειδικών παροχών.
2. Για το τι θέλουμε ως τεχνικός κόσμος από την επένδυσή μας στην ATTICA BANK. Προσδοκούμε τελικά τη μετεξέλιξή της σε τράπεζα των μηχανικών ή μήπως προτιμούμε την εξυγίανσή της και στη συνέχεια την πώλησή της, σε μία ευνοϊκότερη οικονομική συγκυρία;
3. Για μοντέλο Διοίκησης του Τ.Σ.Μ.Ε.Δ.Ε. με στόχο την μετεξέλιξή του στον πρότυπο ασφαλιστικό οργανισμό που όλοι ονειρευόμαστε.

Η Εφαρμογή των Ευρωκωδίκων στο επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού.

Οι Ευρωκώδικες (Eurocodes), είναι ένα πολυετές πρόγραμμα εκπόνησης Ευρωπαϊκών Προτύπων (ΕΝ) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Τυποποίησης (CEN) και έχουν σκοπό να εναρμονίσουν όλους τους κανονισμούς υπολογισμού των Κρατών – Μελών για την στατική επάρκεια μιας μεγάλης σειράς δομικών κατασκευών (π.χ. κτίρια, γέφυρες, προκατασκευασμένα στοιχεία) από διάφορα υλικά (π.χ. σκυρόδεμα, χάλυβα, τοιχοποιία, ξύλο, αλουμίνιο, σύμμεικτες κατασκευές), οι οποίες υφίστανται την επίδραση διαφόρων φορτίσεων (π.χ. μόνιμη, χιόνι, άνεμος, σεισμός).

Η σύνταξη των Ευρωκωδίκων άρχισε πριν από 30 περίπου έτη με ακαδημαϊκή πρωτοβουλία, ενώ το 1989 η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων έδωσε εντολή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τυποποίησης (CEN) για την έκδοση των Ευρωκωδίκων με τη μορφή ευρωπαϊκών προτύπων και συνέχισε να στηρίζει θεσμικά και οικονομικά τις σχετικές εργασίες, γιατί συνδέεται άμεσα με την ολοκλήρωση της οδηγίας 89/106/ΕΟΚ που σκοπό έχει την ελεύθερη διακίνηση «Προϊόντων Δομικών Έργων» - σήμανση CE.

Τα κράτη μέλη μπορούν να συντάξουν Εθνικά Πρασαρτήματα (Νational Annexes) στα οποία θα παρέχονται οδηγίες για την εφαρμογή (σε εθνικό επίπεδο) των διατάξεων των Ευρωκωδίκων χωρίς όμως να τροποποιείται το περιεχόμενό τους. Πρέπει επίσης να καθορίσουν τις Εθνικά Καθοριζόμενες Παραμέτρους (NDP) είτε αποδεχόμενα τις προτεινόμενες στους Ευρωκώδικες τιμές, είτε καθορίζοντας άλλες, εφόσον τούτο αιτιολογείται από το ισχύον στο έδαφός τους επίπεδο ασφαλείας, από γεωγραφικούς, κλιματικούς λόγους ή τον τρόπο ζωής των κατοίκων.
Οι εθνικά καθορισμένες παράμετροι (NDPs), αποτελούν μέρος του προτύπου που κοινοποιείται υποχρεωτικώς στην CEN και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μαζί με το σώμα της μετάφρασης.
Ειδικά για τους Ευρωκώδικες υπάρχει παρέκκλιση του κανόνα των επισήμων γλωσσών της CEN, που είναι η Αγγλική, Γαλλική και Γερμανική (σε αυτές εκδικάζονται τυχόν διαφορές αντιδίκων), και ισχύουν όλες οι επίσημες γλώσσες των Κρατών – Μελών. Λόγω αυτής της απαίτησης, οι μεταφράσεις στις εθνικές γλώσσες είναι αποδεκτές και θα αποτελέσουν ένα ενιαίο σώμα του κάθε μέρους των Ευρωκωδίκων που θα ισχύει ταυτόχρονα σε όλα τα κράτη.

Οι Ευρωκώδικες απαρτίζονται από
10 κύρια ευρωπαϊκά πρότυπα που συμπεριλαμβάνουν όλους τους τρόπους δόμησης (από σκυρόδεμα, χάλυβα, ξύλο, τοιχοποιία, γεωτεχνία και αλουμίνιο) τα οποία με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε
64 μέρη που περιλαμβάνουν τη συμπεριφορά των δομημάτων (κτιρίων, γεφυρών, δεξαμενών, φραγμάτων, πύργων, αγωγών, καπνοδόχων) στο σεισμό ή/και στην πυρκαγιά.

Το πρόγραμμα εκπόνησης των Ευρωκωδίκων υποδιαιρείται σε τρεις περιόδους
Προκαταρτική –πειραματική περίοδος – 1990-1996, όπου εκπονήθηκαν οι αρχικοί Ευρωκώδικες. Η εναρμόνιση είχε πολλά προβλήματα μεταξύ των διαφόρων Κρατών – Μελών.
2001-2006 Οριστική εκπόνηση των Ευρωκωδίκων με την ταυτόχρονη εκπόνηση από την μεριά των Αρχών των Κ-Μ των Εθνικών Προσαρτημάτων (μικρών συμπληρωματικών κειμένων που κάθε Κ-Μ έχει την δυνατότητα να αποδεχθεί ορισμένες τιμές
2007-2010 Περίοδος συνύπαρξης (Μεταβατική περίοδος)¨Χρονική περίοδος που θα συνισχύουν εθνικοί κανονισμοί και Ευρωκώδικες. Χρόνος κατάρτισης Μηχανικών (Πολεοδομικών και Ιδιωτών) Εκπόνηση Προγραμμάτων.

Ο ΕΛΟΤ, που είναι ο εθνικός οργανισμός τυποποίησης, είναι αρμόδιος για την εκπόνηση, έκδοση και προώθηση των ελληνικών προτύπων και προδιαγραφών.
Επίσης είναι υπεύθυνος για την ένταξη στο εθνικό σύστημα τυποποίησης όλων των ευρωπαϊκών προτύπων με την οποία αυτά καθίστανται εθνικά πρότυπα και ακολουθούν τις τεχνικές και νομικές υποχρεώσεις που έχει η χώρα μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση (Ε.Ε.) και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τυποποίησης CEN.


Σχετικά με τους Ευρωκώδικες:
Οι Ευρωκώδικες μεταφέρονται στο εθνικό σύστημα τυποποίησης και καθίστανται ελληνικά πρότυπα. Βάσει αυτής της ιδιότητας αποτελούν κύρια συμβατικά έγγραφα για τις δημόσιες συμβάσεις για την εκτέλεση δομικών κατασκευών.
Οι Ευρωκώδικες θα χρησιμοποιηθούν από όλες τις αρμόδιες (συμβαλλόμενες υπηρεσίες Υπουργείων, Περιφερειών, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ) για την εκτέλεση των μελετών (άρθρο 14 οδηγίας 92/50) και των δημοσίων έργων (άρθρο 10 οδηγίας 93/37) λόγω του ότι για να είναι συμβατά με το ευρωπαϊκό δίκαιο πρέπει να συμμορφώνονται με τα εθνικά (ελληνικά) πρότυπα και προδιαγραφές. Επίσης το ΥΠΕΧΩΔΕ οφείλει να τηρεί ενήμερες όλες τις σχετικές με την δημοπράτηση των Δημοσίων Έργων υπηρεσίες του και εποπτευόμενους φορείς του – καθώς και των μελετητών – του γεγονότος ότι τα δημοπρατούμενα έργα πρέπει να είναι σύμφωνα με το νέο καθεστώς των Ευρωκωδίκων.
Οι παραγωγοί δομημάτων και προϊόντων –στην πλήρη εφαρμογή της οδηγίας-για να εκτιμούν τη μηχανική αντοχή των προϊόντων του τομέα των δομικών κατασκευών, πρέπει να αναφέρονται σε μεθόδους υπολογισμού που αναπτύσσουν οι Ευρωκώδικες.
Η χρήση των Ευρωκωδίκων διευκολύνει την ελευθερία παροχής υπηρεσιών ελληνικών μελετητικών γραφείων εντός της διευρυμένης πλέον Κοινότητας λόγω του ότι αναφέρονται σε εθνικά πρότυπα, εναρμονισμένα με τα Ευρωπαϊκά.

Η χώρα μας, ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τους Ευρωκώδικες μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα. Η χρονική περίοδος 2007-2010, που χαρακτηρίζεται ως μεταβατική περίοδος (ή περίοδος συνύπαρξης), είναι η περίοδος που προβλέπεται να συνισχύσουν οι Εθνικοί Κανονισμοί και οι Ευρωκώδικες. Είναι ο χρόνος κατάρτισης των Μηχανικών (Πολεοδομιών και Ιδιωτών) και εκπόνησης προγραμμάτων.
Όμως, από τον Μάρτιο του 2010, όπως είναι γνωστόν, θα τεθούν σε υποχρεωτική εφαρμογή, οπότε και θα πρέπει να αποσυρθούν όλα τα μη συμβατά προς αυτούς εθνικά πρότυπα και κανονιστικά κείμενα.

Σήμερα, στη Χώρα μας έχουν ολοκληρωθεί οι αποδόσεις στην ελληνική γλώσσα όλων των κειμένων (58) των Ευρωκωδίκων, καθώς και η σύνταξη των αντίστοιχων Εθνικών Προσαρτημάτων από την Επιτροπή Ευρωκωδίκων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Τα κείμενα αυτά από την άνοιξη του 2007, έχουν διατεθεί στον ΕΛΟΤ από το ΥΠΕΧΩΔΕ, προκειμένου να υποστούν την τυποποιητική-γλωσσική επεξεργασία πριν την έκδοσή τους.
Επίσης, ο ΕΛΟΤ έχει δώσει για Δημόσια Κρίση, μέσω της ιστοσελίδας του, όλα τα κείμενα των Εθνικών Προσαρτημάτων, και η διαδικασία αυτή θα περατωθεί στο τέλος Νοεμβρίου 2009.

Η διάδοση και εκπαίδευση για τα κείμενα των Ευρωκωδίκων ήταν υποχρέωση των εθνικών Κυβερνήσεων. Όμως, στη Χώρα μας, δυστυχώς, η πολιτεία έως τώρα δεν ανέλαβε τέτοιες πρωτοβουλίες, ούτε χρηματοδότησε τις σχετικές προτάσεις που της έγιναν. Εξ άλλου, οι διαβουλεύσεις που μετέχει το ΤΕΕ με τους αρμοδίους του ΕΛΟΤ και ΥΠΕΧΩΔΕ, για την εξεύρεση τρόπου διάθεσης των κειμένων των Ευρωκωδίκων στους Μηχανικούς σε τιμές προσιτές, δεν έχουν ακόμη περατωθεί. Γίνεται προσπάθεια από το Τεχνικό Επιμελητήριο οι Ευρωκώδικες να διατεθούν στους Μηχανικούς δωρεάν ή σε μικρή – συμβολική τιμή.
Ενόψει αυτών των δυσμενών δεδομένων, το ΤΕΕ, στοχεύοντας στην συνεχή επαγγελματική επιμόρφωση των Μηχανικών, ανέλαβε την πρωτοβουλία να ξεκινήσει άμεσα την όλη εκπαιδευτική διαδικασία, με τη διεξαγωγή Σεμιναρίων και τη χρηματοδότηση της συγγραφής Σημειώσεων για τα Σεμινάρια αυτά.
Πραγματοποιήθηκαν τέσσερα «κεντρικά» Σεμινάρια, στην Αθήνα (23-25 Νοεμβρίου), στην Πάτρα (3-5 Δεκεμβρίου), στο Ηράκλειο Κρήτης (10-12 Δεκεμβρίου) και στη Θεσσαλονίκη (17-19 Δεκεμβρίου), στα οποία μαζί με Μηχανικούς που εδρεύουν στις περιοχές αρμοδιότητας των κατά τόπους Περιφερειακών Τμημάτων του ΤΕΕ, ενημερώθηκαν και οι Εκπαιδευτές των Σεμιναρίων που θα ακολουθήσουν και θα οργανωθούν κατόπιν σε άλλες πόλεις, με ευθύνη και πρωτοβουλία των Περιφερειακών Τμημάτων του ΤΕΕ. Τα Σεμινάρια αυτά οργανώνονται από κοινού με τα αντίστοιχα Περιφερειακά Τμήματά του, το Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας και σε συνεργασία με την Επιτροπή Ευρωκωδίκων του τέως ΥΠΕΧΩΔΕ.
Στην συνέχεια, θα επακολουθήσουν Σεμινάρια, σ’ όλη τη Χώρα, σε 2-4 πόλεις του κάθε Περιφερειακού Τμήματος με ευθύνη των Τμημάτων αυτών.
Η συμμετοχή έως τώρα των συναδέλφων ιδιαίτερα στο Ηράκλειο και στη Θεσσαλονίκη ήταν εντυπωσιακή κάτι που δείχνει το μεγάλο ενδιαφέρον των Μηχανικών για τους Ευρωκώδικες αλλά και την αναγκαιότητα της σχετικής πρωτοβουλίας που ανέλαβε το ΤΕΕ.

Εθνικό Σχέδιο Οδικής Ασφάλειας 2010-2020

Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να καταθέσει θέσεις και προτάσεις για τη διαμόρφωση του νέου Εθνικού Σχεδίου Οδικής Ασφάλειας για τη δεκαετία 2010-2020.
Με κεντρικό σύνθημα «Για να κάνουμε τους Ελληνικούς δρόμους ασφαλέστερους, να σώσουμε ζωές», το ΤΕΕ θέτει το Σχέδιο αυτό σε 3μηνο δημόσιο διάλογο και καλεί τους Φορείς, τους Μηχανικούς και κάθε Έλληνα πολίτη να συμβάλλει με ιδέες και απόψεις, ώστε η Χώρα μας να αποκτήσει ένα ρεαλιστικό και αξιόπιστο Εθνικό Σχέδιο. Στόχος είναι η δραστική μείωση των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, η δραστική μείωση του πλήθους των τραυματιών και αναπήρων, το υπέρογκο κόστος ζημιών και πάνω απ’ όλα τον ανυπολόγιστο ανθρώπινο πόνο.
Η χώρα μας εκπόνησε δύο Στρατηγικά Σχέδια Οδικής Ασφάλειας, για τις περιόδους 2000-2006 και 2006-2010, κατέγραψε το 2008 1.550 νεκρούς, παρουσιάζοντας απόκλιση σε ποσοστό 50% από το στόχο που είχε θέσει για το 2010, στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής εκστρατείας για μείωση των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα.
Οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ήδη κατακτήσει το στόχο αυτό, ενώ την περίοδο αυτή θέτουν σε δημόσια διαβούλευση τα Εθνικά Σχέδιά τους όσο αφορά τη δεκαετία 2010-2020.
Οι μετρήσιμοι στόχοι αυτού του προγράμματος για το 2020 περιλαμβάνουν (με έτος βάσης το 2010):
● Μείωση των νεκρών σε ποσοστό 40%.
● Μείωση των νεκρών μέχρι 25 ετών σε ποσοστό 50%.
● Μείωση των νεκρών πεζών, δικυκλιστών και ποδηλατών σε ποσοστό 50%.
● Μείωση των βαριά τραυματιών σε ποσοστό 50%.


Οι προτάσεις
Σε ότι αφορά τα νέα θεσμικά όργανα:
● Η Οδική Ασφάλεια προτείνεται να τεθεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
● Σύσταση Διϋπουργικής Επιτροπής με αντικείμενο την άσκηση πολιτικής στα θέματα Οδικής Ασφάλειας.
● Σύσταση Ειδικής Γραμματείας Οδικής Ασφάλειας (ΕΓΟΑ), η οποία θα συντονίζει όλες τις συναρμόδιες Υπηρεσίες και Φορείς, με υπέρβαση των δυσλειτουργών της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να υλοποιήσει με αυστηρότητα τους στόχους της νέας δεκαετίας.
● Ίδρυση Ερευνητικού Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας με στόχο την έρευνα στον τομέα της Οδικής Ασφάλειας και την διατύπωση συμπερασμάτων και προτάσεων που θα αξιοποιεί η ΕΓΟΑ.
● Σύσταση Ανεξάρτητου Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων Οδικής Ασφάλειας (ΕΣΕΟΑ) το οποίο θα παρακολουθεί την εξέλιξη και την εφαρμογή του προγράμματος και θα συντάσσει Ετήσια Έκθεση για την Οδική Ασφάλεια προς το Κοινοβούλιο, το Υπουργικό Συμβούλιο και τον Ελληνικό λαό.
● Με βάση το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο (παρ. 7 του Ν.3481/2006), τη δημιουργία Ειδικού Τμήματος Οδικής Ασφάλειας στον Συνήγορο του Πολίτη, στο οποίο θα καταφεύγουν οι πολίτες, εφόσον διαπιστώνουν καθυστέρηση αποκατάστασης κρίσιμων προβλημάτων Οδικής Ασφάλειας.
● Δημιουργία Εθνικής Υπηρεσίας Οδών, στα πρότυπα των Ευρωπαϊκών χωρών, προκειμένου να υπάρξει ομοιογένεια στην αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που αφορούν στην οδική αλυσίδα: σχεδιασμός, μελέτη, κατασκευή, συντήρηση, λειτουργία των οδών

Αλλαγές στη νομοθεσία:
● Τροποποίηση του ΚΟΚ/2007 ώστε η Οδική Ασφάλεια να αποτελεί τον κύριο άξονα του.
● Ταχεία ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2008/96 για τη διαχείριση της ασφάλειας των Οδικών Υποδομών, καθώς και τις απαραίτητες διαδικασίες της Οδικής Ασφάλειας.

Μέτρα και Έργα που επιβάλλεται να υλοποιηθούν:
● Παρεμβάσεις χαμηλού κόστους και άμεσου αποτελέσματος στα επικίνδυνα σημεία του εθνικού, επαρχιακού και δημοτικού οδικού δικτύου.
● Εξασφάλιση ασφαλών προσβάσεων πεζών σε Σχολικά Συγκροτήματα, Αθλητικά Κέντρα και ΚΑΠΗ, σε όλους του Δήμους της χώρας.
● Επέκταση του δικτύου οδών ήπιας κυκλοφορίας στα κέντρα των πόλεων, με ταυτόχρονη διευκόλυνση της πεζής κυκλοφορίας. Πρόγραμμα κατασκευής δικτύου ασφαλών ποδηλατοδρόμων σε όλες τις πόλεις άνω των 10.000 κατοίκων.
● Μέτρα βελτίωσης της Οδικής Ασφάλειας στους Ισόπεδους Κόμβους του αστικού και υπεραστικού δικτύου. Σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά Ερευνητικά Κέντρα στους Ισόπεδους αυτούς Κόμβους σημειώνονται το 50% και το 33% αντίστοιχα των θανατηφόρων ατυχημάτων και αυτών με βαριά τραυματίες (Ολλανδικό SWOV).
● Εκτεταμένο πρόγραμμα μετατροπής επικίνδυνων αστικών Ισόπεδων Κόμβων σε Κυκλικούς (Roundabouts) με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές και κανόνες κυκλοφορίας. Σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά Ερευνητικά Κέντρα αυτές οι παρεμβάσεις μειώνουν κατά 50-70% τα τροχαία ατυχήματα στους Ισόπεδους αστικούς κόμβους.
● Με βάση το εγκεκριμένο από το ΥΠΕΧΩΔΕ νέο σύστημα Διαχείρισης Ορίων Ταχύτητας, αναθεώρηση των υφιστάμενων ορίων ταχύτητας του αστικού και υπεραστικού δικτύου, με προτεραιότητα στο Διευρωπαϊκό και Διακρατικό δίκτυο.
● Λειτουργία των Σταθμών Ελέγχου Επαγγελματικών Οχημάτων και Επικίνδυνων Εμπορευμάτων παρά την οδό, υποχρέωση που δεν υλοποιεί η Χώρα μας και απειλείται με πρόστιμο.
● Βελτίωση του επιπέδου συντήρησης του Οδικού Δικτύου, με διάθεση συγκεκριμένου ποσού ανά χιλιόμετρο, ανάλογα με τη λειτουργική κατάταξη των οδών και τον κυκλοφοριακό φόρτο. Για το εθνικό δίκτυο το ΠΟΑ/ΤΕΕ έχει εκτιμήσει ότι το μέσο κόστος κυμαίνεται περί τα 30.000,00 € ανά χιλιόμετρο. Πλήρη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 54/2004 περί Σηράγγων μήκους άνω των 500μ., καθώς και αυστηρή εφαρμογή των προτάσεων των Μελετών Ανάλυσης κινδύνου (Risk Analysis). Το μέτρο αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για τη χώρα μας, αφού από το 2010 θα είναι η τέταρτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα διαθέτει σήραγγες μήκους άνω των 500μ.
● Εκτεταμένο Πρόγραμμα βελτίωσης της Κατακόρυφης και Οριζόντιας Σήμανσης, η οποία παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις, ιδιαίτερα στο επαρχιακό δίκτυο. Αρκεί να σημειωθεί ότι στο επαρχιακό δίκτυο της Εύβοιας λείπουν 2.000 πινακίδες Σήμανσης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρμοδίων υπηρεσιών. Το πρόβλημα εντείνεται στις τουριστικές περιοχές και στα νησιά, όπου οι ελλείψεις είναι εκτεταμένες και κρίσιμες για την Οδική Ασφάλεια, καθώς εκεί κυκλοφορούν αλλοδαποί τουρίστες, κατά κανόνα συνηθισμένοι να υπακούουν στην οριζόντια και κατακόρυφη σήμανση των οδών.
● Πρόγραμμα Κυκλοφοριακών Μετρήσεων του Οδικού Δικτύου. Η μη πραγματοποίηση μετρήσεων αυτών τα τελευταία χρόνια ακυρώνει τη δυνατότητα αξιόπιστου σχεδιασμού των Έργων Υποδομής και όχι μόνο.

Σε ότι αφορά τις άδειες οδήγησης και τον έλεγχο των οχημάτων:
● Βελτίωση και αυστηροποίηση του συστήματος χορήγησης αδειών οδήγησης, με προσθήκη βασικών μηχανολογικών γνώσεων για τους οδηγούς.
● Ουσιαστικότερος Τεχνικός Έλεγχος Οχημάτων (ΚΤΕΟ) με αδιάβλητο τρόπο.
● Τακτικότερος έλεγχος από τα αρμόδια όργανα του ψηφιακού ταχογράφου βαρέων οχημάτων, μέτρο που άλλωστε ίσχυε και παλιότερα.
● Συστηματικός έλεγχος της ασφάλειας των βαρέων οχημάτων, λεωφορείων και ειδικότερα των σχολικών. Η συμμετοχή των οχημάτων αυτών σε ατυχήματα διακρίνεται για την ιδιαίτερη σφοδρότητα και την πρόκληση μεγάλου αριθμού θυμάτων (Τέμπη, Μαλλιακός).
● Καθορισμός όρων κυκλοφορίας και οδήγησης τετράτροχων και τρίτροχων με κίνηση δίτροχου (γουρούνες κ.λπ.) για να αποτραπούν οι κίνδυνοι από την κίνησή τους στις οδούς. Εισαγωγή της άδειας οδήγησης κατηγορίας Β1 για τα οχήματα αυτά, που απουσιάζει από τον Ελληνικό ΚΟΚ, ενώ εφαρμόζεται στον αντίστοιχο ΚΟΚ πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
● Αυστηρότερες προϋποθέσεις ενοικίασης μοτοσικλετών και οχημάτων τύπου «Μπιτς-μπακι» και τετράτροχων με κίνησης διτρόχου (γουρούνες) στις τουριστικές περιοχές.
● Αξιολόγηση από τους συναρμόδιους φορείς της εισαγωγής του μέτρου της αφαίρεσης του διπλώματος στην περίπτωση που υποπέσουν σε δύο σοβαρά παραπτώματα. Εκ νέου παρακολούθηση μαθημάτων και επανεξέταση για τη χορήγηση της άδειας οδήγησης. Σε περίπτωση επανάληψης των ιδίων παραβάσεων να αφαιρείται οριστικά η άδεια οδήγησης. Η συνεχιζόμενη «σφαγή» των νέων ηλικίας 15-25 ετών δε μπορεί να συνεχιστεί.

Σε ότι αφορά τις Προδιαγραφές:
● Σύνταξη Προδιαγραφών Μελετών Ισόπεδων και Ανισόπεδων Κόμβων.
● Επικαιροποίηση των Προδιαγραφών ΟΜΟΕ/2001. Τούτο κρίνεται απαραίτητο, αφού οι Προδιαγραφές αυτές έχουν ως βάση τις Γερμανικές Οδηγίες. Ωστόσο, σε ότι αφορά αυτοκινητόδρομους και ανισόπεδους κόμβους έχουν τεθεί σε ισχύ από τον Ιούνιο του 2008 οι νέες προδιαγραφές RAA/2007.
● Σύνταξη Προδιαγραφών «Διαχείρισης Προσβάσεων», δεδομένου ότι έχουν σημαντικό ρόλο στην Οδική Ασφάλεια. Οι ισχύουσες με την ονομασία «Κυκλοφοριακές συνδέσεις» δε μπορούν να καλύψουν τις σημερινές ανάγκες.
● Σύνταξη Προδιαγραφών Κατακόρυφης και Οριζόντιας Σήμανσης (πλην Α/Δ), για να αντιμετωπιστεί ενιαία το σημερινό αλλοπρόσαλλο καθεστώς.
● Άμεση Εφαρμογή των Νέων Προδιαγραφών «Συστημάτων Συγκράτησης Οχημάτων» (Στηθαία Ασφαλείας) ΟΜΟΕ/ΣΣΟ, οι οποίες προ ολίγων μηνών εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο Μελετών (ΥΠΕΧΩΔΕ). Υποχρεωτική εφαρμογή τους σε όλο το οδικό δίκτυο. Ειδικότερα, σε ότι αφορά στους Αυτοκινητόδρομους Παραχώρησης, θεωρούμε ότι ενδεχόμενη μη εφαρμογή τους αποτελεί σοβαρή αστοχία. Υπογραμμίζουμε, ότι από το 1998 έχουν υιοθετηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση οι ΕΝ1317. Συνεπώς, είναι αδιανόητο, ειδικά τα Έργα Παραχώρησης Αυτοκινητοδρόμων που αναμένεται να ολοκληρωθούν την περίοδο 2012-2013 να έχουν ενδεχομένως Στηθαία της Δεκαετίας του’80.
● Χιλιομέτρηση του Διευρωπαϊκού Οδικού Δικτύου και στη συνέχεια όλου του δικτύου. Η σημερινή κατάσταση, όπου δεν υπάρχουν χιλιομετρικοί δείκτες, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, εκτός των άλλων, για τον εντοπισμό των τροχαίων ατυχημάτων, δεδομένου ότι η Τροχαία αδυνατεί να προσδιορίσει την θέση του ατυχήματος. Συνεπώς, η υπάρχουσα Βάση Δεδομένων Τροχαίων Ατυχημάτων δεν εξασφαλίζει τον απαιτούμενο βαθμό αξιοπιστίας σε ότι αφορά την ακριβή χιλιομετρική θέση, γεγονός που οδηγεί σε αδυναμία χάραξης αξιόπιστης πολιτικής για την Οδική Ασφάλεια.
● Επέκταση του Μητρώου Οδών, δεδομένου ότι αυτό αποτελεί πολύτιμο και απαραίτητο εργαλείο για τη συντήρηση, τη λειτουργία, τις διαπλατύνσεις ή τις επεκτάσεις των οδών.

Σε ότι αφορά την Τροχαία:
● Βελτίωση της εκπαίδευσης των στελεχών και του προσωπικού της Τροχαίας, κυρίως σε ότι αφορά την οδική υποδομή, το όχημα και τον τρόπο φόρτωσης.
● Εξοπλισμός των Τμημάτων Τροχαίας με ελαφρύ και φτηνό εξοπλισμό (GPS, laser κ.λπ.), ώστε να συντάσσουν με ακρίβεια τα σκαριφήματα των Εκθέσεων Ατυχημάτων, στα οποία παρατηρούνται πολλές αστοχίες.
● Αναθεώρηση και εκσυγχρονισμός του ΔΟΤΑ*, σύμφωνα με τα αντίστοιχα των προηγμένων χωρών. Το υφιστάμενο ΔΟΤΑ θεωρείται ιδιαίτερα παρωχημένο.
● Διατήρηση, κατά το δυνατόν, του προσωπικού της Τροχαίας, ώστε να αξιοποιείται η μακρόχρονη εμπειρία του. Μεταθέσεις σε άλλες Υπηρεσίες (Αγορανομία κ.λπ.) έχουν ως συνέπεια την αποδυνάμωση του Σώματος της Τροχαίας, αφού η εμπειρία χάνεται και η εκ νέου εκπαίδευση απαιτεί χρόνο για να αποδώσει.
● Ενίσχυση της αστυνόμευσης για τις παραβάσεις που δημιουργούν τα μεγάλης σφοδρότητας ατυχήματα (υπερβολική ταχύτητα, αντικανονικό προσπέρασμα, παραβίαση κόκκινου σηματοδότη). Εφοδιασμός της Τροχαίας, ώστε να εκτελεί drug test (ναρκοτεστ) παρά την οδό, στα πρότυπα του αλκοτέστ. Έρευνες αποκαλύπτουν εμπλοκή οδηγών υπό την επήρεια ναρκωτικών σε ποσοστό πάνω από το 10% των σοβαρών τροχαίων ατυχημάτων.

Σε ότι αφορά τη βελτίωση της προ νοσοκομειακής φροντίδας:
● Το σύστημα επικοινωνίας ΤΕΤΡΑ που εφαρμόζεται στην Αττική λόγω Ολυμπιακών Αγώνων δίνει τη δυνατότητα σε Αστυνομία – Τροχαία – ΕΚΑΒ – Πυροσβεστική ταυτόχρονης λήψης του σήματος και περιγραφής του ατυχήματος με συνέπεια την ταχύτερη επέμβαση στο ατύχημα. Το σύστημα αυτό πρέπει να λειτουργήσει κατ’ αρχήν στα μεγάλα αστικά κέντρα (Θεσ/νίκη, Πάτρα, Ηράκλειο κ.α.) και στη συνέχεια να καλύψει όλη τη χώρα.
● Ενεργοποίηση του Πανευρωπαϊκού αριθμού κλήσης εκτάκτου ανάγκης (112)
● Κοινά εκπαιδευτικά σεμινάρια Τροχαίας – ΕΚΑΒ – Πυροσβεστικής με υποστήριξη του Υπουργείου Υποδομών – Μεταφορών και Δικτύων. Έχει παγκοσμίως αποδειχθεί ότι αν η επέμβαση γίνει την πρώτη ώρα από το ατύχημα, η κοινή γλώσσα μεταξύ των συναρμοδίων Υπηρεσιών ωφελεί ιδιαίτερα στη μείωση των συνεπειών του τροχαίου ατυχήματος.
● Σύνταξη Κυκλοφοριακής Μελέτης σε Αθήνα, Θεσ/νίκη, Πάτρα ώστε τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ να κατανέμονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να κινούνται στην πιο ωφέλιμη διαδρομή σε ότι αφορά την απόσταση, την κυκλοφοριακή συμφόρηση κ.λπ.
● Βελτίωση της λειτουργίας των ΤΕΠ* με διάθεση μόνιμου ιατρικού προσωπικού στους μεγάλους υγειονομικούς σχηματισμούς και επέκταση του θεσμού σε όλο τον Ελληνικό χώρο, όπου υφίστανται ουσιαστικές ανάγκες.

Σε ότι αφορά την εκπαίδευση και την ενημέρωση:
● Εισαγωγή της κυκλοφοριακής αγωγής στο σύνολο του προγράμματος διδασκαλίας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, με παράλληλη αξιοποίηση του δικτύου των Πάρκων Κυκλοφοριακής Αγωγής.
● Υλοποίηση στοχευμένων μεσομακροπρόθεσμων εκστρατειών για την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση των πολιτών σε θέματα Οδικής Ασφάλειας.
● Εισαγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση του μαθήματος ασφαλούς πεζής κίνησης και ποδηλάτου παράλληλα με εισαγωγή του μαθήματος Κυκλοφοριακής Αγωγής στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
● Ευρεία καμπάνια Οδικής Ασφάλειας με ένταση τα Χριστούγεννα – Πάσχα – θερινή περίοδο. Τριμηνιαία ενημέρωση των πολιτών για την εξέλιξη του προγράμματος βελτίωσης Οδικής Ασφάλειας.
● Υποχρεωτική εφαρμογή της ζώνης ασφαλείας από όλους τους οδηγούς Υπηρεσιακών και επαγγελματικών οχημάτων, ώστε να λειτουργούν ως πρότυπο.

Την αναστολή στο σύνολό τους των αλλαγών στον ΓΟΚ του 1985 και όχι μόνο της «τακτοποίησης» των κλειστών ημιυπαίθριων και άλλων χώρων ζητά το ΤΕΕ

Τη συνολική αναστολή των άρθρων 40 και 41 του Ν.3775/2009 και όχι μόνο των παραγράφων που αναφέρονται στην «τακτοποίηση» των κλειστών ημιυπαίθριων χώρων, ζητά το ΤΕΕ.
Όπως επισημαίνεται, με την πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία δημοσιεύθηκε χτες στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αναστέλλεται για έξι μήνες το άρθρο 40, παράγραφος 2, τμήμα α, β, γ, δ, του Νόμου 3775/2009 που αφορά τους ημιυπαίθριους χώρους και το άρθρο 41, παράγραφος 5, που αφορά αλλαγή χρήσης σε γκαράζ και αποθήκες, ενώ παραμένουν εν ισχύ οι υπόλοιπες διατάξεις οι οποίες τροποποιούν ουσιώδεις διατάξεις του ΓΟΚ του 1985, όπως η πρόβλεψη δημιουργίας ημιυπαίθριων χώρων, η οποία είχε κριθεί ευεργετική για την ποιότητα των οικοδομών και τη διαβίωση του πληθυσμού.
Η τροποποίηση αυτών των διατάξεων, υπενθυμίζουμε, είχε γίνει δίχως να προηγηθεί ο απαραίτητος διάλογος και το γεγονός είχε βρει αντίθετο το ΤΕΕ, το οποίο επεσήμανε μια μεγάλη και ιδιαίτερα σοβαρή οπισθοδρόμηση στο σχεδιασμό των οικοδομών, δυστυχώς με τη λογική του «πονάει δόντι, κόψει κεφάλι».
Η αδυναμία – ή και αδιαφορία – της Πολιτείας να ελέγξει την εφαρμογή της νομοθεσίας, δεν είναι νοητό για το ΤΕΕ να οδηγεί σε κατάργηση θετικών προβλέψεών της. Άλλωστε, η κατάργηση διατάξεων του ΓΟΚ, όπως όλοι αντιλαμβάνονται, έγινε από την προηγούμενη πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ, με μια λογική αντιστάθμισης επικοινωνιακής μορφής και όχι ουσιαστικής, αποτέλεσαν με άλλα λόγια το «περιτύλιγμα» για να πλασαριστεί η εισπρακτικού χαρακτήρα αντισυνταγματική «τακτοποίηση» των κλειστών ημιυπαίθριων και άλλων χώρων, δίχως να γίνουν αντιληπτά στο σύνολό τους τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται από τις συγκεκριμένες προβλέψεις.
Το ΤΕΕ, το οποίο έχει τονίσει πως θεωρεί απόλυτα σύμφωνη με τις θέσεις του την απόφαση αναστολής της «τακτοποίησης» των κλειστών ημιυπαίθριων, καλεί την υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τίνα Μπιρμπίλη, να προχωρήσει στη αναστολή όλων των προβλέψεων των άρθρων 40 και 41 του Ν. 3775/2009, ώστε τα ζητήματα αυτά να τεθούν στον διάλογο τον οποίο η ίδια εξήγγειλε για το ερχόμενο εξάμηνο και ο οποίος, είναι ευνόητο, οφείλει να καλύψει και τα μεγάλα προβλήματα των πολεοδομικών υπηρεσιών της χώρας, πριν καταλήξει στις αναγκαίες αποφάσεις και σε οποιαδήποτε τροποποίηση του ΓΟΚ, σημειακή ή όπως είναι αναγκαίο και ευρύτερη.

ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΕΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΣΠΑ

Οι αρνητικές εξελίξεις των τελευταίων ετών στα αναπτυξιακά δεδομένα της χώρας, που κορυφώνονται εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, καθιστούν την αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ νευραλγικό παράγοντα εξόδου απ’ αυτήν και δημιουργίας των προϋποθέσεων μετάβασης σε ένα πιο βιώσιμο πρότυπο ανάπτυξης.

Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έχει μηδενισθεί, η τάση πραγματικής σύγκλισης προς τις ανεπτυγμένες οικονομίες της Ε.Ε. έχει διακοπεί, η κοινωνική συνοχή διαστέλλεται, η οικονομική ανταγωνιστικότητα υποχωρεί, η περιβαλλοντική κρίση του φυσικού και δομημένου χώρου διογκώνεται, οι όροι ζωής των κατοίκων των πόλεων και της υπαίθρου υποβαθμίζονται (όπως για παράδειγμα αυτό καταδεικνύεται από τη συνεχή υποχώρηση της Πρωτεύουσας στη διεθνή κατάταξη ως προς τους σχετικούς δείκτες), οι επενδύσεις στην έρευνα και τεχνολογία βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα στην Ευρώπη. Παρά τις προσπάθειες δεκαετιών, η περιφερειακή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια βρίσκεται πάλι πίσω, σύμφωνα με μελέτες της Ε.Ε. (ΙΝFOREGIO, REGIO FOCUS no 1, 2/9/2009) προς όφελος της αύξησης συγκέντρωσης πλούτου και δραστηριοτήτων στην Αττική. Η δημογραφική γήρανση προσθέτει ζητήματα προβληματισμού για το μέλλον.

Η αντιστροφή αυτών των εξελίξεων δεν μπορεί πλέον να επιτευχθεί στον επιθυμητό βαθμό, στα χρονικά περιθώρια του ΕΣΠΑ (μέχρι το 2013 και στο μέτρο που αυτό μπορεί να συμβάλλει) και απαιτείται μακροχρονιότερος προγραμματισμός που, όμως, προσκρούει στην αναμενόμενη μείωση μελλοντικά των διατιθέμενων διαρθρωτικών πόρων από την ΕΕ .

Σχεδόν 3 χρόνια μετά την έναρξη του ΕΣΠΑ, η πρόοδος της εφαρμογής του είναι πολύ χαμηλή, η δε διοχέτευση των εγκεκριμένων κοινοτικών πόρων στην πραγματική οικονομία είναι ελάχιστη, σε περίοδο μάλιστα αυξημένων αναγκών λόγω της οικονομικής κρίσης.
Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι βέβαια άσχετες με τη συρρίκνωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Ούτε και με την πτώση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, της χώρας όπου η Ελλάδα έχασε 35 θέσεις σε 6 χρόνια στην κατάταξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, και την 109η θέση (10 θέσεις κάτω από πέρυσι) στην κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις.
Σήμερα, παράλληλα με τη ανάγκη επιτάχυνσης στην υλοποίηση των προγραμμάτων, είναι απαραίτητη η αναθεώρηση του ΕΣΠΑ με βάση τις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και τις σημερινές προτεραιότητες.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, οι θέσεις του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ) ως συμβούλου της Πολιτείας αλλά και επιστημονικού φορέα των Ελλήνων Μηχανικών, επικεντρώνονται στα παρακάτω σημεία :
1. Ποιοτική και ποσοτική αναθεώρηση του ΕΣΠΑ 2007-13 και των Επιχειρησιακών Προγραμμάτων του (ΕΠ) με προσανατολισμό τη βιώσιμη (‘πράσινη’) ανάπτυξη, αντίληψη που πρέπει να διατρέχει ‘οριζόντια’ τα προγράμματα. Εμφαση να δοθεί :
· στην αναπτυξιακή, κοινωνική και περιβαλλοντική διάσταση των προγραμμάτων
· σε ολοκληρωμένες (και όχι ευκαιριακές πολιτικές που εστιάζουν στην κατανάλωση) για την ψηφιακή σύγκλιση και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας ελληνικών επιχειρήσεων (ΜΜΕ στην πλειονότητά τους)
· σε προγράμματα έντασης γνώσης με αξιοποίηση του επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού της χώρας και ευρύτερη στήριξη της απασχόλησης

2. Αύξηση χρηματοδότησης ΠΔΕ για το ΕΣΠΑ με προτεραιότητα σε
· Αποπληρωμή οφειλών
· Εργα τεχνικών υποδομών
· Κρατικές ενισχύσεις σε ΜΜΕ –ελεύθερους επαγγελματίες (που συνιστούν τον ‘κορμό’ της ελληνικής οικονομίας)
· Στήριξη της απασχόλησης μέσω και της έντασης γνώσης
· Εργα τεχνικών υποδομών

3. Αναθεώρηση – τροποποίηση του Συστήματος Διαχείρισης και Ελέγχου (ΣΔΕ) σε μεσοπρόθεσμη οπτική, που θα θεμελιωθεί στις εξής αρχές:
· Συγχώνευση λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης που αλληλεπικαλύπτονται
· Ολιγομελή και ευέλικτα διαχειριστικά σχήματα
· Ουσιαστική διαβούλευση με κοινωνικο-οικονομικούς εταίρους
· Στόχευση στην αποτελεσματικότητα και παραγωγικότητα της διοίκησης σε μόνιμη βάση
(εκτεταμένες τροποποιήσεις Νόμων & Συστημάτων στην παρούσα φάση εμπεριέχουν σοβαρούς κινδύνους κατάρρευσης του συνολικού συστήματος με ενδεχόμενες καταστροφικές συνέπειες στην πρόοδο των προγραμμάτων. Αμεσα, χρειάζεται βούληση για λογική συρρίκνωση των εξαιρετικά και άνευ λόγου γραφειοκρατικών διαδικασιών διαχείρισης, πλήρης ψηφιοποίηση των διαδικασιών (διαφάνεια) , καταγραφή προόδου και εκτιμώμενων εξελίξεων ανά πρόγραμμα και στην συνέχεια εκπόνηση crash program ανά επιλεγμένο θεματικό πεδίο ώστε να επιταχυνθεί η υλοποίηση των στόχων το δυνατόν συντομότερο.

Αθήνα - Barcelona

Η συμβολή του τεχνικού κόσμου της χώρας στην πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας κατά γενική ομολογία υπήρξε ανεκτίμητη. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων κατασκευάστηκαν έργα υψηλής τεχνικής δυσκολίας με ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, τα οποία κατά τη γνώμη μου δεν θα μπορούσαν κάτω από αυτές τις συνθήκες να υλοποιηθούν σε καμία άλλη χώρα.

Επομένως, η απαξίωση των Ολυμπιακών Έργων τα τελευταία χρόνια αποτελεί αβλεψία και προσβολή στο έργο των Ελλήνων Μηχανικών πού τα σχεδίασαν, οργάνωσαν, επέβλεψαν την κατασκευή τους και τα υλοποίησαν.

Η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού της χώρας Γ. Α. Παπανδρέου να θέσει ως υψηλή προτεραιότητα και από τους πρώτους στόχους της κυβέρνησης την αξιοποίηση της Ολυμπιακής Κληρονομιάς που προέβαλε παγκόσμια την ‘Αποτελεσματική Ελλάδα’, χαιρετίζεται από τον τεχνικό κόσμο επειδή καταδεικνύει το κορυφαίο έργο των Ελλήνων Τεχνικών και αναγνωρίζει έστω και καθυστερημένα την τεράστια συμβολή τους στην ανάδειξη της χώρας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Επιπλέον η παρότρυνση της πολιτικής ηγεσίας για ανταλλαγή τεχνογνωσίας και εμπειριών σε διεθνές επίπεδο και μάλιστα επί επιτυχημένων πρακτικών μετα-ολυμπιακής αξιοποίησης αποτελεί αναμφίβολα μια ιδιαίτερα θετική προσέγγιση πού είναι αναγκαία για την προώθηση της επιστημονικής και τεχνικής σκέψης και πράξης και βέβαια απόλυτα χρήσιμη για τις σύγχρονες βιώσιμες πόλεις.

Πριν προχωρήσουμε λοιπόν στην άκριτη «δαιμονοποίηση» της έλευσης ενός Ισπανού Αρχιτέκτονα πού μπορεί να συμβάλλει στο διάλογο αυτό με ιδέες, σκέψεις, προτάσεις από την εφαρμοσμένη εμπειρία του, ας αναδείξουμε το ότι οι Έλληνες Μηχανικοί έχουν να επιδείξουν σπουδαία έργα και διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και ως εκ τούτου ο διάλογος και η συνεργασία μπορούν να οδηγήσουν στην επίτευξη του βέλτιστου αποτελέσματος.

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για το παραπάνω είναι να υπάρξει πρόσκληση για ουσιαστική συνεργασία από την Ελληνική Πολιτεία προς τον κατά νόμο επίσημο Τεχνικό της Σύμβουλο, το ΤΕΕ, για μια σοβαρή θεώρηση και αντιμετώπιση των υφισταμένων θεμάτων της μεταολυμπιακής αξιοποίησης όταν μάλιστα έχει ήδη προηγηθεί (από το ΤΕΕ) αξιόλογη ευρείας κλίμακας προσέγγιση του συγκεκριμένου θέματος.

Πάμε μαζί…

Βρισκόμαστε στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, που υπήρξε πολύ διαφορετική από όλες αυτές που είχαμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Θυμάμαι πολύ έντονα όλες τις εκλογές τουλάχιστον από το 1985 και μετά. Είναι η πρώτη φορά που το αποτέλεσμα έχει προεξοφληθεί από νικητές και ηττημένους από την προκήρυξη των εκλογών. Επομένως φυσιολογικά η σύντομη προεκλογική περίοδος κυλά μέσα σε ένα ιδιαίτερο υποτονικό κλίμα που χαρακτηρίζεται από την απάθεια της πλειοψηφίας των πολιτών.
Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση παραδίδει ουσιαστικά αμαχητί την εξουσία προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές τις οποίες γνωρίζει πως θα χάσει. Αλλά είναι και η πρώτη φορά που η κυβέρνηση που αποχωρεί (και μάλιστα ύστερα από δύο θητείες τις οποίες κατόρθωσε να συμπυκνώσει σε πεντέμισι χρόνια) δεν έχει να επιδείξει κανένα σημαντικό επίτευγμα.
Η Ελλάδα της ΟΝΕ των Ολυμπιακών Αγώνων, η χώρα που στο πρόσφατο παρελθόν είχε σε ηγετικές θέσεις ανθρώπους με κύρος που ενέπνεαν σεβασμό σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα στην Ελλάδα της μιζέριας, της απογραφής και της παραγραφής, στην Ελλάδα της ανασφάλιστης εργασίας της ήσσονος προσπάθειας και της αρπαχτής.

Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που από πολύ μικρή ηλικία στις δεκαετίες του 70 ή του 80 ασχολήθηκε με τα κοινά γιατί λάτρεψε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το όραμά του ν΄αλλάξει την Ελλάδα. Είναι γεγονός πως όποιος δεν έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να καταλάβει και το μέγεθός του.
Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που ως νέοι επιστήμονες τη δεκαετία του 90 εμπιστεύτηκαν τον Κώστα Σημίτη να πάει την Ελλάδα μπροστά με ρεαλισμό και σοβαρότητα.
Αυτή η γενιά, καταξιωμένοι επαγγελματίες πλέον, αντιμέτωπη με όλα τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, εναποθέτει τώρα πια όλες της τις ελπίδες ξανά στο ΠΑΣΟΚ και στο Γιώργο Παπανδρέου, για να επαναφέρει την αισιοδοξία και να κάνει πραγματικότητα τις προσδοκίες για καλύτερη, δικαιότερη, παραγωγικότερη και πιο αξιοκρατική χώρα.

Σε αυτές τις εκλογές (όπως και στις προηγούμενες) συμμετέχουν εκτός από πολλούς φίλους και γνωστούς, κάποιοι με τους οποίους βρέθηκα μαζί στην ΠΑΣΠ και στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ περίπου δυο δεκαετίες πριν και με τους οποίους είτε είχαμε διαχρονικά τις ίδιες απόψεις είτε όχι, μας συνδέουν πράγματα και καταστάσεις που μένουν ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου και δεν μπορώ παρά να χαίρομαι που θα είναι ανάμεσα στους τριακόσιους Βουλευτές. Ο Βασίλης Τόγιας, ο Γιάννης Ραγκούσης, η Τώνια Αντωνίου, ο Θωμάς Στάικος, ο Θάνος Μωραίτης, ο Βασίλης Οικονόμου και οι νεώτεροι όπως ο Μιχάλης Κατρίνης και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, πιστεύω πως με την παρουσία τους εκτός των άλλων εκπροσωπούν επάξια τη γενιά μας στη Βουλή και συμβάλλουν όχι μόνο στην ανανέωση αλλά και στην αναβάθμισή της.

Πάμε ξανά, πάμε γερά, ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ…

Επίκαιρη

Του Κώστα Μητρόπουλου 4/9/09

Τότε και Τώρα

Του ΤΑΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ 27 / 7 / 200

Σχέδιο Νόμου για την Ανώτατη Εκπαίδευση

Αποτελεί κεφαλαιώδους σημασίας για το συμφέρον της κοινωνίας η διασφάλιση των διακριτών ρόλων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Αυτό που απαιτείται είναι η από κοινού αναβάθμισή τους.
Τα Πανεπιστήμια έχουν ως στόχο την επιστημονική έρευνα με την παραγωγή νέας γνώσης και την εκπαίδευση επιστημόνων. Τα ΤΕΙ έχουν ως στόχο την εκπαίδευση τεχνολόγων και τεχνιτών. Με το ν.δ. 652/27.8.70 ιδρύονται τα Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαιδεύσεως (ΚΑΤΕ) ως Συγκροτήματα Δημοσίων Σχολών με σκοπό την εκπαίδευση τεχνικών στελεχών ανώτερου επιπέδου, ενδιάμεσης δηλαδή βαθμίδας μεταξύ της Ανώτατης Επιστημονικής και της Μέσης Τεχνικής.
Η ίδρυση των ΚΑΤΕ ανταποκρινόταν σε μια πραγματική ανάγκη εξορθολογισμού της τεχνικής παραγωγικής πυραμίδας της χώρας. Στην πορεία όμως των 39 χρόνων που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα η λογική της συγκεκριμένης πρόβλεψης ακυρώθηκε στην πράξη, καθώς τα ΚΑΤΕ από ενδιάμεση βαθμίδα μετεξελίχθηκαν σε ΑΕΙ και, όπως προβλέπει το παρόν νομοσχέδιο, πρόκειται να εξισωθούν με Πανεπιστήμια.

Εάν τα Πανεπιστήμια ταυτιστούν με τα ΤΕΙ, τότε αμέσως θα δημιουργηθεί ένα κενό στην τεχνολογική εκπαίδευση, το οποίο θα καλυφθεί με τη δημιουργία νέων ΤΕΙ ή από ιδιωτικά «μορφώματα».

Οι δυσκολίες ένταξης των νέων πτυχιούχων είναι όχι μόνο μακροοικονομικής, αλλά και διαρθρωτικής φύσης. Έχουν δηλαδή να κάνουν με τη διαρθρωτική αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για εργατικό δυναμικό υψηλής εκπαίδευσης στο ρυθμό εκείνο που απαιτείται για να απορροφήσει τους πτυχιούχους που εξέρχονται κάθε χρόνο από τα Πανεπιστήμια της Χώρας, μαζί με αυτούς που αποκτούν πτυχία από Πανεπιστήμια του εξωτερικού και επιστρέφουν στην Ελλάδα αναζητώντας δουλειά. Η αναντιστοιχία αυτή βρίσκεται στον αντίποδα της κυρίαρχης σήμερα ερμηνείας των δυσκολιών επαγγελματικής ένταξης των πτυχιούχων, η οποία αποδίδει τις τελευταίες στην αδυναμία του Πανεπιστημίου να παρέχει τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες που έχει ανάγκη η Οικονομία.

Το ουσιώδες πρόβλημα είναι συνεπώς η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να απορροφά και να αξιοποιεί το επιστημονικό της δυναμικό. Ο λόγος που η Πολιτεία «παίζει» με τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι για να αποκρύψει την πάγια αδυναμία διαρθρωτικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων.
Παράλληλα αξιοποιεί και καλλιεργεί τις εντάσεις που μοιραία υποβόσκουν, όταν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα δεν αντιμετωπίζεται με ορθολογισμό. Το ίδιο συνέβη -για παράδειγμα - όταν η Κυβέρνηση εισήγαγε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα κολέγια.


Η «πανεπιστημιοποίηση» των ΤΕΙ είναι ξεκάθαρα και μόνο εικονική. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά όταν παρέχονται τα πάντα πλην της αναγκαίας χρηματοδότησης, η οποία υποτίθεται πως θα καλυφθεί από τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θα γίνει είναι να συντάσσουν (και) τα ΤΕΙ μελέτες εκτοπίζοντας – χωρίς να καλύπτουν στην πράξη τις απαραίτητες προϋποθέσεις - το ισχυρό ελληνικό μελετητικό δυναμικό, που δίνει σήμερα μια κρίσιμη μάχη επιβίωσης.

Η θεσμοθέτηση της δυνατότητας συνεργασίας (άρθρο 19) αποκλειστικά μεταξύ Πανεπιστημίων και ΤΕΙ χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό καθιστά διάτρητα τα διπλώματα των Πολυτεχνείων πενταετών σπουδών. Φαίνεται ξεκάθαρα η έμμεση επιβολή δύο κύκλων σπουδών στην ίδια ειδικότητα. Όμως και αυτή η στόχευση έρχεται ετεροχρονισμένα. Η τάση για μείωση των ετών σπουδών των πολυτεχνικών σχολών και ύπαρξη δύο κύκλων σπουδών έχει παγκόσμια αντιστραφεί.

Η επικίνδυνη ρύθμιση ολοκληρώνεται με το άρθρο 18 που θεσμοθετεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων νεοϊδρυόμενων τμημάτων ΤΕΙ με το Π.Δ. ίδρυσης του τμήματος, ενώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων των ήδη υφισταμένων τμημάτων ρυθμίζονται με Π.Δ. που εκδίδει το ΥΠΕΠΘ με μονομερή εισήγηση του ΣΑΤΕ.

Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ενιαίο πλαίσιο πρόσβασης σε επαγγελματικές δραστηριότητες όλων των διπλωματούχων Μηχανικών, πτυχιούχων ΤΕΙ και άλλων βαθμίδων της Τεχνικής Εκπαίδευσης, βάση προσόντων και κυρίως με διαβάθμιση τεχνικής ευθύνης. Με βάση αυτό το ενιαίο πλαίσιο, όπου το ανώτατο επίπεδο τεχνικής ευθύνης φέρουν οι διπλωματούχοι μηχανικοί, κατοχυρώνεται η ποιότητα, ασφάλεια, αξιοπιστία έργων, προϊόντων και διεργασιών.

Δεν μπορεί ο Υπουργός Παιδείας να έχει εξαγγείλει διάλογο από μηδενική βάση για την παιδεία, να σχεδιάζεται ενιαία το εθνικό πλαίσιο προσόντων και να ρυθμίζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών από τα παραγωγικά υπουργεία με ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ και παράλληλα να προωθούνται τέτοιου είδους ρυθμίσεις.

Ετεροαπασχόληση!

Του Τάσου Αναστασίου 21 / 7 / 2009

ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ χωρίς σύνεση - πληρώνουμε ακριβά την ενέργεια όλο το χρόνο

Ενα εργοστάσιο της ΔΕΗ για μια χρονιά κλιματιστικών

Ένα κείμενο του ΦΙΛΗ ΚΑΪΤΑΤΖΗ δημοσιευμένο στην Ελευθεροτυπία.

«Black out» εν όψει θέρους, λόγω της αυξημένης ζήτησης ενέργειας την περίοδο αυτή, απειλεί τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προειδοποιεί ο διεθνής οργανισμός ενέργειας (ΙΕΑ) «δείχνοντας» τα κλιματιστικά.
Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, με νωπό το περυσινό μπλακ άουτ και το ηλεκτρικό δίκτυο στα όρια των αντοχών του, αναμένεται να εγκατασταθούν περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες κλιματιστικά πάνω από τα ήδη υπάρχοντα, που φτάνουν τα τρία εκατομμύρια. Κρατηθείτε τώρα, πριν απογειωθούμε κι άλλο στο «παράλογο». «Για κάθε 350.000 νέα μηχανήματα που προστίθενται ετησίως, όπως μας υπενθυμίζει ο Στέλιος Ψωμάς, περιβαλλοντολόγος, «απαιτείται από τούδε και στο εξής η κατασκευή κάθε χρόνο ενός νέου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής, ισχύος περίπου 400 μεγαβάτ (από τη ΔΕΗ και ιδιώτες)...

»Η κατασκευή ενός τέτοιου σταθμού κοστίζει 200-300 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή τα διπλάσια απ' όσα ξοδεύουν αθροιστικά οι καταναλωτές για την απόκτηση κλιματιστικών!»

Με άλλα λόγια, για «κάθε ευρώ που ξοδεύουμε για την αγορά κλιματιστικών, χρειάζονται επιπλέον δύο ευρώ για την κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για την εξυπηρέτηση αυτών των κλιματιστικών και μόνο!»

Το παράλογο, τονίζει ο κ. Ψωμάς, επικαλούμενος και το σχόλιο ενός πρώην ΔΕΗτζή, δεν σταματά εδώ: «Ενα από τα προβλήματα με τα κλιματιστικά είναι πως ενώ χρειάζεται η κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για να καλύψουμε τις επιπλέον ανάγκες, οι σταθμοί αυτοί λειτουργούν λίγες ώρες το χρόνο (την καλοκαιρινή αιχμή) αφού δεν χρειάζονται τον υπόλοιπο χρόνο (!) Ετσι ανεβάζουμε το κόστος της παραγόμενης ενέργειας».

Ολοι συμφωνούν

Σύμφωνα με τις επισημάνσεις στα σενάρια όλων των ενεργειακών φορέων -Ρυθμιστική Αρχή Ενέργεια (ΡΑΕ), Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΣΜΗΕ), ΔΕΗ, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών- για να καλύψουμε τις αυξανόμενες ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια, κυρίως λόγω των κλιματιστικών τους θερινούς μήνες, απαιτούνται 300-350 MW πρόσθετης ισχύος κάθε χρόνο.

Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του τέως διευθυντή παραγωγής και διανομής της ΔΕΗ και μέλους του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, δρ μηχανικού Γεώργιου Συντζανάκη: «Το μπλακ άουτ το 2004, που η αιχμή του εθνικού διασυνδεδεμένου συστήματος έφθασε τα 9.350 μεγαβάτ (MW) και από αυτά τα 1.000 MW είχαν διάρκεια από μία έως πενήντα ώρες ετησίως, δείχνει την ανορθόδοξη εξέλιξή του, που δημιουργεί το πρόβλημα επάρκειας ισχύος και, κατά συνέπεια, αντιοικονομικών επενδύσεων. Κι αυτό όχι μόνο στο σύστημα παραγωγής αλλά και στο σύστημα μεταφοράς και διανομής. Η συνεχιζόμενη μίσθωση αεριοστροβίλων για την κάλυψη των αιχμιακών φορτίων ελάχιστης διάρκειας οδηγεί σε τιμές κιλοβατώρας ασύμφορα υψηλές».

Για να μην ξεχνιόμαστε «πριν από δώδεκα χρόνια η μέγιστη ζήτηση παρατηρούνταν τον χειμώνα, ιδιαίτερα τον Δεκέμβριο και προς τις παραμονές των γιορτών. Σταδιακά, λόγω της αθρόας εγκατάστασης κλιματιστικών συσκευών, η αιχμή μετατοπίστηκε και τα τελευταία χρόναι εμφανίζεται το καλοκαίρι, και ειδικά τον Ιούλιο».

Επίκαιρη λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, η προειδοποίηση της ΙΕΑ. Η μόνη θεραπεία, που όμως δεν θα έρθει ως διά μαγείας, είναι η μείωση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας εκτός και εάν (πράγμα που θεωρούμε πιθανότερο) «συνεχιστεί το πολυέξοδο και τελικά αδιέξοδο χτίσιμο ολοένα και περισσότερων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής»

Οι τεχνικές φυσικού δροσισμού και η επιλογή λιγότερο ενεργοβόρων κλιματιστικών είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν είχαμε εύρωστα άλση στις τσιμεντουπόλεις ή δέντρα έξω από τα σπίτια μας, για τη δημιουργία καλού μικροκλίματος, τότε θα ήμασταν προσανατολισμένοι ακόμη περισσότερο προς τη σωστή κατεύθυνση. Πάντως, αν συνεχίσουμε μ' αυτόν το ρυθμό, να φορτώνουμε κάθε σπίτι με πολλά κλιματιστικά, «αναμένεται σε μια πενταετία να φτάσουμε τα πέντε εκατομμύρια εγκατεστημένα μηχανήματα. Ορισμένοι παράγοντες της αγοράς, μάλιστα, ευελπιστούν -και καλά κάνουν από την πλευρά τους- να αυξηθούν κι άλλο οι ρυθμοί της κατανάλωσης και να αγγίξουμε τα είκοσι εκατομμύρια κλιματιστικά έως το 2010! Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε», εξηγεί ο Στέλιος Ψωμάς, ότι «η χώρα θα έπρεπε να διπλασιάσει την εγκατεστημένη ισχύ της σε μονάδες ηλεκτροπαραγωγής μέσα σε μια πενταετία, πράγμα αδύνατο».

Ο βίος εν Ελλάδι είναι ημιυπαίθριος

Ένα επίκαιρο κείμενο του ΤΑΣΣΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ καθηγητή Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στον ημερήσιο Τύπο αλλά και στην τηλεόραση πλήθος δημοσιευμάτων και εκπομπών σχετικά με τους ημιυπαίθριους χώρους.
Στον τόπο μας, αλλά και σε άλλους τόπους με αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες, οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ζήσουν στο ύπαιθρο, αφού οι θερμοκρασιακές μεταβολές δεν είναι μεγάλες και το εύκρατο κλίμα επιτρέπει για μεγάλο χρονικό διάστημα του έτους πολλές από τις εργασίες να γίνονται έξω από το σπίτι. Ζούμε, δηλαδή, άνετα στον εξωτερικό χώρο, σε αντίθεση π.χ. με χώρες του Βορρά όπου κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, ιδίως τους χειμερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται και είναι εμφανές στον τρόπο δόμησης των λαϊκών παραδοσιακών σπιτιών, από την αρχαιότητα σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Ο κεντροβαρικός υπαίθριος χώρος ζωής γύρω από τον οποίο αρθρώνονταν οι υπόλοιπες λειτουργίες ήταν η αυλή, αφού πολλές από τις οικιακές εργασίες γίνονταν εκεί, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσε το μεταβατικό χώρο μέσω του οποίου επιτυγχάνετο η επικοινωνία μεταξύ των δωματίων της κατοικίας.

Διακρίνουμε διάφορες τυπολογικές εκδοχές της κάτοψης, άλλοτε σε σχήμα Γ, άλλοτε σε σχήμα Π ή σε άλλες το σπίτι περικλείει την αυλή από όλες τις πλευρές και δημιουργεί έτσι ένα εσωτερικό αίθριο. Η επαφή του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο ήταν άμεση και το σπίτι ανοιγόταν προς το ύπαιθρο. Η επεξεργασία του ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, το ανοιχτό και το κλειστό, το φως και τη σκιά, έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της κατοικίας και ήταν ο ενδιάμεσος χώρος που μπορούσε κανείς να σταθεί και να προφυλαχθεί, όταν ο ήλιος ήταν ενοχλητικός τους καλοκαιρινούς μήνες ή η μέρα ήταν βροχερή.

Ενα στέγαστρο, μία στοά, μία καλυμμένη εσοχή στο σώμα του κτίσματος ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί ένας ευχάριστος και οικείος χώρος με κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορέσεις να ζήσεις εκεί τις περιόδους που κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο στον υπαίθριο χώρο. Οι ημιυπαίθριοι αυτοί χώροι χαρακτήριζαν την αρχιτεκτονική του τόπου μας και έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα της, αιώνες τώρα.

Σήμερα όμως οι συνθήκες άλλαξαν, όπως άλλαξαν και οι κοινωνικές δομές που δημιούργησαν αυτά τα κτίσματα. Ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και οι πόλεις δεν είναι πια φιλικές όπως άλλοτε. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ηχητική όχληση, αλλά και ο τρόπος που χτίζουμε σήμερα τα σπίτια μας δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε τον «υπαίθριο βίο».

Ηαυλή μεταφέρθηκε στο στενό μπαλκόνι της πολυκατοικίας και μεταλλάχτηκε σ' έναν χώρο μικρό και αφιλόξενο, αφού δεν παρέχει καμιά ιδιωτικότητα και τις περισσότερες φορές το μόνο που αντικρίζεις είναι η μπαλκονόπορτα του γείτονα που μένει απέναντι. Αλλά και τα σπίτια μας δεν ξέρουμε πια πώς να τα χτίσουμε! Η αυλή βρίσκεται γύρω γύρω από το σπίτι, είναι η πέτσα και όχι η καρδιά του. Την αντιλαμβανόμαστε, δυστυχώς, ως διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού που περιλαμβάνει καλλωπιστικά φυτά ή γκαζόν και όχι ως ουσιαστικότατο χώρο ζωής.

Είναι χαρακτηριστικό πως για χρόνια ολόκληρα ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός απαγόρευε τη δημιουργία αυτών των ζωτικών, για τη λειτουργία του σπιτιού, ημιυπαίθριων χώρων. Μόνο με τον ΓΟΚ του 1985 επετράπη η δυνατότητα κατασκευής ημιυπαίθριων χώρων και ξαναδόθηκε η ευκαιρία στους κατοίκους των διαμερισμάτων των νέων οικοδομών να αποκτήσουν αυτούς τους σημαντικούς και απολύτως αναγκαίους, για το μεσογειακό μας κλίμα, χώρους.

Δυστυχώς όμως πολύ γρήγορα στην πιάτσα της αγοράς οι ημιυπαίθριοι χώροι βγήκαν στο σφυρί. Απέκτησαν ποσοτικά και όχι ποιοτικά χαρακτηριστικά, αφού οι επιτήδειοι εργολάβοι τούς μετέτρεπαν πολύ εύκολα σε κλειστούς και τους πουλούσαν στους μελλοντικούς αγοραστές. Με τα χρόνια η κατάσταση αυτή, όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε, από εξαίρεση έγινε ο κανόνας, με το κράτος για άλλη μία φορά να κάνει τα «στραβά μάτια». Ενα κράτος που χρόνια τώρα δηλητηριάζει τη συλλογική συνείδηση των πολιτών και με τη σειρά τους οι πολίτες αθωώνουν την εγκληματική αδιαφορία και -γιατί όχι;- συνενοχή του κράτους.

Η αυθαίρετη δόμηση είναι κανόνας για τη χώρα μας. Θεωρείται σχεδόν απ' όλους ως κάτι απολύτως φυσικό. Υπόγεια όπου υπάρχει κεκλιμένο έδαφος μετατρέπονται σε ισόγεια, μπαλκόνια κλείνονται με αλουμινοκατασκευές, δώματα και πέργκολες γίνονται μικρά διαμερίσματα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η καταπάτηση της δημόσιας γης (ελλείψει βέβαια του Εθνικού Κτηματολογίου), οι αυθαίρετες κατασκευές πάνω σε ακρογιαλιές, σε δάση, σε ρέματα, παντού χαρακτηρίζουν πλέον κάθε περιοχή της χώρας μας, χωρίς βέβαια να αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Αλήθεια πόσες είναι οι περιπτώσεις που τέτοια γεγονότα έρχονται στην επικαιρότητα, αλλά και πόσο γρήγορα τα ξεχνάμε σ' αυτόν τον τόπο; Και όποτε ασχολούμαστε με αυτά τα θέματα είναι γιατί αποκτούν μια εφήμερη επικαιρότητα και το γυάλινο μάτι της τηλεόρασης, ως άλλος «μεγάλος αδελφός», έρχεται -επιλεκτικά πάντοτε- να κατακεραυνώσει την παρανομία, αποσιωπώντας τα βαθύτερα αίτια ή το γεγονός, ας πούμε, ότι οι περισσότερες από τις κεραίες των τηλεοπτικών σταθμών, και όχι μόνο, αλλά και η συχνότητά τους είναι αυθαίρετες και βεβαίως παράνομες. Διότι άλλο πράγμα είναι να προσπαθήσουμε επί της ουσίας να βοηθήσουμε στην επίλυση του τεράστιου αυτού προβλήματος και άλλο να αποκομίσουμε απλώς ακόμη περισσότερα «τηλεοπτικά κέρδη».

Για να φτάσουμε στις μέρες μας και σε όλη αυτή την επικοινωνιακή «φασαρία» με τους ημιυπαίθριους. Δεν συζητάμε για την ουσία του στεγαστικού προβλήματος και τις τεράστιες κοινωνικές και περιβαλλοντικές του προεκτάσεις που εν τέλει είναι ζήτημα κουλτούρας και πολιτισμού, δηλαδή εξόχως πολιτικό, αλλά γιατί ο «πονηρός πολιτευτής» -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Δ. Σαββόπουλου- βγήκε πάλι «παγανιά» για να μαζέψει για άλλη μια φορά με πλάγιο τρόπο λεφτά που του λείπουν από το δημόσιο κορβανά.

Μα, αφού είναι πια γνωστό πως το «δήλωσέ το και σώσε το» αλλοίωσε πρώτα τις συνειδήσεις των πολιτών και μετά ως φυσικό επακόλουθο κατέστρεψε το χτισμένο περιβάλλον του τόπου μας. Σαν μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στην πολιτεία και τον κάτοικο αυτής της χώρας πως στο μέλλον όλα πρόκειται να τακτοποιηθούν και να μην ανησυχεί. Μπορεί να πληρώσει κάτι περισσότερο, αλλά στο τέλος θα βγει σίγουρα «κερδισμένος». Το κανόνισε πάλι ο υπουργός και η περιοχή με τα αυθαίρετα μπήκε στο σχέδιο πόλης ή σήμερα θα νομιμοποιηθούν εμμέσως οι κλεισμένοι ημιυπαίθριοι και η παράδοξη και ιδιόμορφη αυτή «συναλλαγή» ανάμεσα στον πολιτευτή και τον ψηφοφόρο θα διαιωνίζεται εσαεί!

Ετσι είναι όλοι ευχαριστημένοι! Ο εργολάβος πούλησε τον κλειστό «ημιυπαίθριο», ο ιδιοκτήτης αγόρασε διαμέρισμα με περισσότερα τετραγωνικά, και τέλος, το κράτος εκβιάζοντας στην ουσία τους πολίτες, αυξάνει ετεροχρονισμένα και με τόκο τα έσοδά του. Μπορεί λοιπόν ατομικά να είναι όλοι φαινομενικά κερδισμένοι, αλλά ο μεγάλος και τραγικά χαμένος είμαστε Ολοι μας, αφού το αστικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε να δημιουργούμε, σαν άλλο καθρέπτη της ζωής μας, είναι άναρχο, ακαλαίσθητο, ανοίκειο και αβίωτο.

Ο καθένας μας ατομικά βάζει ένα μικρό λιθαράκι στην ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη καταστροφή του «ευλογημένου» και πανέμορφου τόπου που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές, έτσι που στο τέλος να τρέχουμε μακριά, μην αντέχοντας το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά προσπαθούμε να ζήσουμε.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/05/2005

Αυθαίρετο ... Ε9

Του Κώστα Μητρόπουλου 1 / 7 / 2009

Η κρίση στην κατασκευή Δημοσίων Έργων

Ο Εργοληπτικός κόσμος της χώρας βιώνει μια από της μεγαλύτερες κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών, μία κρίση χωρίς ορατό τέλος. Οι αιτίες θα μπορούσαν να εστιαστούν στα εξής σημεία :
Μεγάλες εκπτώσεις : Το μειοδοτικό σύστημα Σουφλιά με το όριο 12% των πρόσθετων εγγυήσεων και τα ενιαία τιμολόγια, απέτυχε παταγωδώς να συγκρατήσει τις μεγάλες εκπτώσεις λειτουργώντας ουσιαστικά σε βάρος των εργοληπτών και της ποιότητας των έργων και προς όφελος των Τραπεζών .
Καθυστερήσεις πληρωμών : Μέχρι το 2004 όλες οι Υπηρεσίες πλην ορισμένων Δήμων και ορισμένων προγραμμάτων χρηματοδότησης (π.χ. ΕΤΕΡΠΣ) πλήρωναν σε μέσο χρονικό διάστημα 2 μηνών. Τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει μια γενικευμένη σε όλες σχεδόν τις Υπηρεσίες καθυστέρηση πληρωμών, ενώ ο ίδιος ο Υπουργός κατηγορούσε για τις καθυστερήσεις το Υπουργείο Οικονομικών προσπαθώντας να αποποιηθεί τις ευθύνες.
Μείωση προγράμματος Δ.Ε. – λήξη προγράμματος ΘΗΣΕΑ χωρίς να έχει δρομολογηθεί νέο πρόγραμμα έργων ΟΤΑ – Δραματική μείωση μικρών έργων ιδίως στην Περιφέρεια.
Γενικευμένη επέκταση των ΣΔΙΤ προς όφελος των Τραπεζών και των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων του Εξωτερικού.
Αδυναμίες του μειοδοτικού συστήματος τις οποίες βιώνουν όλοι οι Εργολήπτες με τη συρρίκνωση και το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων τους.
Εναγκαλισμός από τις τράπεζες με τις μεγάλες εγγυητικές και τις καθυστερήσεις πληρωμών.
Καθυστέρηση του ΕΣΠΑ 2007-2013 : Καμιά μέχρι σήμερα δημοπράτηση πολύ δε περισσότερο εκταμίευση.
Η ΠΑΣΚ μετά από διάλογο με όλες τις Εργοληπτικές Επιχειρήσεις έχει υποχρέωση να απαντήσει στο Πρόγραμμα της με συγκεκριμένες δεσμεύσεις τις οποίες θα υλοποιήσει και να παρουσιάσει ολοκληρωμένη πρόταση που μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει:
• Αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων
• Αναλυτικά και εξαρτημένα με την αγορά Τιμολόγια
• Νέο Σύστημα δημοπράτησης διαφορετικό για μικρά και μεγάλα Έργα
• Νομοθετική και με συγκεκριμένες κυρώσεις αντιμετώπιση των καθυστερήσεων πληρωμής
• Κατοχύρωση της προϋπόθεσης εκτέλεσης όλων των έργων από επιχειρήσεις ΜΕΕΠ
• Απλούστευση διαδικασιών ωρίμανσης , αδειοδοτήσεων , εκτέλεσης και πληρωμής
• Αποκέντρωση λειτουργιών Τεχνικών Συμβουλίων και περιορισμό της γραφειοκρατίας των έργων του ΕΣΠΑ 2007-2013
• Ισότιμη κατανομή μικρών – μεσαίων – μεγάλων έργων και αντικειμενική Διασπορά των έργων σε όλη την Περιφέρεια και τους Νομούς
• Ενιαία και σταθερό Πλαίσιο φορολόγησης

Απόφαση για την Τράπεζα Αττικής

Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος με απόφαση της Κεντρικής Αντιπροσωπείας, συναίνεσε τελικά στη συμμετοχή του ΤΣΜΕΔΕ σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Αττικής ύψους 150 εκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό είναι το ελάχιστο που απαιτούσε η Διοίκηση της Τράπεζας και δεν θα χρησιμοποιηθεί σε καμία περίπτωση για εξαγορά ή συγχώνευση άλλων τραπεζών. Ο προβληματισμός για τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης παραμένει υπαρκτός παρά το γεγονός πως η παρέμβαση του ΤΕΕ απέτρεψε τα χειρότερα.

Η Τράπεζα Αττικής και η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου

Σε αντίθεση με την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του Τ.Ε.Ε. η Τράπεζα Αττικής φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει τελικά σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου από το www.capital.gr . Το θέμα θα συζητηθεί και στην έκτακτη συνεδρίαση της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του Τ.Ε.Ε. στις 27 Ιουνίου.

ΑΜΚ 150-250 εκατ. ευρώ για την Τράπεζα Αττικής

Σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 150-250 εκατ. ευρώ θα προχωρήσει η Τράπεζα Αττικής, όπως άλλωστε είχε προαναγγείλει στην Τακτική Γενική Συνέλευση των μετόχων προ ενός μήνα ο Πρόεδρος της Τράπεζας κ. Τρύφων Κολλίντζας. Ο φάκελος για την αύξηση θα ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα, ενώ μέχρι τις 20 Ιουλίου αναμένεται να έχει πραγματοποιηθεί και η γενική συνέλευση που θα εγκρίνει την αύξηση.

Ποσό ύψους 100 περίπου εκατ. ευρώ θα διατεθεί για την αποπληρωμή του ελληνικού δημοσίου ώστε να «βγει» η τράπεζα από το πακέτο στήριξης του δημοσίου. Το υπόλοιπο ποσό θα διατεθεί για την οργανική ανάπτυξη της τράπεζας και κυρίως για τη δημιουργία νέων καταστημάτων. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν 77 καταστήματα ενώ ο στόχος για να καλυφθεί το σύνολο της επικράτειας είναι τα 110 καταστήματα. Προτεραιότητα εννοείται θα δοθεί στις περιοχές που υπάρχουν επιμελητήρια καθώς το ταμείο των μηχανικών (ΤΣΜΕΔΕ) είναι και ιστορικά ο μεγαλύτερος μέτοχος της τράπεζας.

Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους θεωρείται ουσιαστικά δεδομένο ότι θα καλυφθεί η αύξηση, καθώς το ΤΣΜΕΔΕ κατέχει ποσοστό σχεδόν 42% και φυσικά θα ασκήσει τα δικαιώματά του.

Σχεδόν δεδομένη θεωρείται και η συμμετοχή των υπόλοιπων μετόχων με σημαντικά ποσοστά. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ελέγχει ποσοστό οριακά πάνω από 20% και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ποσοστό οριακά χαμηλότερο από 20%.

Μάλιστα με δεδομένο ότι θα έχει προηγηθεί η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου του ΤΤ, έχουν δει το φώς της δημοσιότητας σενάρια που θέλουν το Ταμιευτήριο να επιχειρεί την εξαγορά της Τράπεζας Αττικής. Το ενδεχόμενο αυτό εξαρτάται πάντως εν πολλοίς από τις προθέσεις του μεγαλύτερου μετόχου, δηλαδή του ΤΣΜΕΔΕ, που όμως δεν είναι εύκολο να λάβει απόφαση για την εκχώρηση της συμμετοχής του.

Master και Μηχανικοί στην επικαιρότητα.

Με πρωτοβουλία του πρύτανη του Ε.Μ.Π. και του Τ.Ε.Ε. επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα της αναγνώρισης των διπλωμάτων των απόφοιτων μηχανικών των Ελληνικών Πολυτεχνείων ως master. Αναδημοσιεύεται σχετικό κείμενο από τη σελίδα www.dolnet.gr και το Newsroom του Δ.Ο.Λ.

Με μάστερ θα ισοδυναμούν στο εξής τα πενταετή πτυχία μηχανικών που χορηγεί το Πολυτεχνείο της Αθήνας με επικύρωση των πρυτανικών του αρχών, οι οποίες με αυτή την «αντάρτικη» μέθοδο παρακάμπτουν το υπουργείο Παιδείας που εδώ και χρόνια τούς έχει υποσχεθεί σχετική νομοθετική ρύθμιση αλλά δεν την έχει προχωρήσει.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Τα Νέα, ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κ.Μουτζούρης ανακοίνωσε στη διάρκεια συνόδου των προέδρων και κοσμητόρων των Πολυτεχνικών Σχολών της χώρας που έγινε στα Χανιά, εδώ και λίγες ημέρες το ίδρυμα χορηγεί στους αποφοίτους του συμπληρωματικά πιστοποιητικά μαζί με το πτυχίο, στα οποία αναγράφεται ότι οι 5ετείς σπουδές των Πολυτεχνικών Σχολών αντιστοιχούν σε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών.
Σε συνεννόηση, δε, με το Τεχνικό Επιμελητήριο, όπως είπε ο πρύτανης, θα ακολουθήσουν και προσφυγές στη Δικαιοσύνη για το ίδιο ζήτημα, προκειμένου το υπουργείο να σταματήσει να ολιγωρεί και να εξαναγκαστεί να προχωρήσει στη ρύθμιση.

Η αναβάθμιση του πτυχίου των Πολυτεχνείων σε μάστερ αποτελούσε πάγιο αίτημα όλων των Πολυτεχνείων της χώρας, που θεωρούν ότι υποβαθμίζονται συγκριτικά με τα Πολυτεχνεία άλλων χωρών, στα οποία οι σπουδές 5ετούς διάρκειας καταλήγουν σε πτυχίο και μάστερ, ενώ στη χώρα μας σε απλό πτυχίο.
Το υπουργείο Παιδείας, επί Μαριέττας Γιαννάκου ακόμα, είχε τοποθετηθεί θετικά στο αίτημα των Πολυτεχνικών Σχολών, όμως έκτοτε το ζήτημα πάγωσε και επανήλθε χθες στην επικαιρότητα με την απόφαση του Πολυτεχνείου Αθήνας, που ουσιαστικά παραγκωνίζει το υπουργείο Παιδείας και χορηγεί στους αποφοίτους του τη δυνατότητα να κάνουν απευθείας διδακτορικές σπουδές στα ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια.

Ανάλογες κινήσεις αναμένονται το επόμενο διάστημα και από τα υπόλοιπα Πολυτεχνεία και Πολυτεχνικές Σχολές της χώρας, καθώς οι πρυτάνεις και οι κοσμήτορές τους αποφάσισαν πλέον να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πιέσουν με αυτό τον τρόπο το υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει στην έκδοση του απαιτούμενου Προεδρικού Διατάγματος για την επίσημη αναγνώριση της ισοτιμίας.

Το μήνυμα της Κάλπης...

Γ. Δερμεντζόγλου 8 / 6 / 2009

Ανάπτυξη ή Περιβάλλον; Απάντηση: Πράσινη Ανάπτυξη...

Το φαινόμενο της ανάπτυξης μπορεί να θεωρηθεί ότι ξεκίνησε όταν για πρώτη φορά ο άνθρωπος επενέβη στο φυσικό περιβάλλον του. Η αντιπαράθεση «ανάπτυξη ή περιβάλλον» φαινόταν να έχει διλληματικό χαρακτήρα ανάμεσα στις περισσότερες κυβερνήσεις του πλανήτη. Οι αντιλήψεις π.χ. για την περιφερειακή ανάπτυξη και τη μείωση των ανισοτήτων σπάνια ήταν μέχρι και πρόσφατα συμβατές με τις αρχές της περιβαλλοντικής πολιτικής. Σήμερα, όμως, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην προστασία του περιβάλλοντος και την ανάπτυξη παραμένει ενεργή, αλλάζοντας όμως μορφή. Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα μιας περιβαλλοντικής πολιτικής και αυτό γιατί η ανάπτυξη, για να συνεχισθεί απρόσκοπτα, θα πρέπει να χρησιμοποιεί ορθολογικά τους φυσικούς πόρους. Η αειφορία έχει σημαντική κοινωνική διάσταση που βασίζεται στην αλληλεγγύη μεταξύ των σημερινών ανθρώπων αλλά και μεταξύ των γενεών.

Η πράσινη ανάπτυξη προωθεί κυρίως την παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές και την εξοικονόμηση ενέργειας. Η έννοια της πράσινης ανάπτυξης δεν έχει ακόμα αποκτήσει διεθνώς μια σαφώς καθορισμένη σημασία. Παρόλα αυτά, αν θέλαμε να διακρίνουμε κάποια χαρακτηριστικά της έννοιας αυτής, θα στεκόμασταν στα παρακάτω σημεία:
Βασική επιδίωξη είναι η επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης χωρίς επιδείνωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Με άλλα λόγια, η πολιτική της πράσινης ανάπτυξης θα πρέπει να έχει ως στόχο την αποσύνδεση του ρυθμού ανάπτυξης μιας χώρας με το ρυθμό περιβαλλοντικής υποβάθμισης. Η αποσύνδεση αυτή προωθείται με την θέσπιση υποχρεώσεων για τους χρήστες ώστε να κάνουν λογική χρήση των πόρων.
Δεύτερη επιδίωξη αποτελεί η αλλαγή του σπάταλου τρόπου ζωής, με συγκράτηση της υπερβολικής κατανάλωσης πόρων. Πολύ αποτελεσματική εξοικονόμηση μπορεί να επιτευχθεί με τεχνολογικές βελτιώσεις και καινοτομίες. Στον αγροτικό τομέα, η άρδευση με κατάλληλα συστήματα μπορεί να μειώσει την σπατάλη νερού. Στα κτήρια, μεγάλη μείωση της ενεργειακής σπατάλης για θέρμανση και κλιματισμό επιτυγχάνεται με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών. Παρόμοιες δυνατότητες υπάρχουν στον τομέα των μεταφορών, σε προϊόντα που γρήγορα μετατρέπονται σε απορρίμματα κ.λπ.
Τρίτο βήμα είναι να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία. Οι περισσότερες από τις παλιές τεχνολογίες δεν είναι περιβαλλοντικά φιλικές. Ο τρόπος εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων συνδέεται άμεσα με το είδος της χρησιμοποιούμενης τεχνολογίας. Ήπιες τεχνολογίες είναι όσες εξασφαλίζουν ανανεωσιμότητα των πόρων και προστασία του περιβάλλοντος. Παραδείγματα αποτελούν οι καθαρότερες τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας, βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων, οι διάφορες αντιρρυπαντικές τεχνολογίες, η ανακύκλωση στερεών, υγρών και αέριων αποβλήτων, η υποκατάσταση επικίνδυνων ή τοξικών προϊόντων, η υποκατάσταση μη αναγκαίων μεταφορών μέσω πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών κλπ.
Σαν τέταρτο βήμα, αλλά εξίσου ή περισσότερο σημαντικό, θα πρέπει να δούμε την πράσινη ανάπτυξη ως μια ευκαιρία για δημιουργία απασχόλησης. Οι δραστηριότητες προστασίας του περιβάλλοντος, όπως η εξοικονόμηση ενέργειας και άλλων πόρων, η αντιρρυπαντική τεχνολογία, η υποκατάσταση τοξικών υλικών, η ανακύκλωση αποβλήτων, η εφαρμογή νέων μεθόδων καθαρότερης παραγωγής, η οργάνωση και αξιοποίηση της προστασίας της φύσης κ.λπ. δημιουργούν πολλές θέσεις εργασίας και ιδιαίτερα σε τομείς της οικονομίας που σήμερα βρίσκονται σε ύφεση.
Τελειώνοντας, θα παραθέσω ένα επιχείρημα που ενισχύει τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω: Η πράσινη ανάπτυξη αναμένεται να αποφέρει 256.000 ως 403.500 θέσεις εργασίας στην Ελλάδα ως το 2020, σύμφωνα με έκθεση της Greenpeace, η οποία παρουσιάστηκε στις 2/6/2009 σε συνέντευξη τύπου. Σύμφωνα με αυτή την έκθεση, η επιλογή αυτή όχι μόνο εγγυάται μία διέξοδο από την οικονομική κρίση, αλλά αποτελεί και τη μόνη δυνατή για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών και την υπέρβαση της περιβαλλοντικής κρίσης του πλανήτη μας. Όπως αναφέρεται, από τις παραπάνω θέσεις εργασίας, 98.500-155.000 αφορούν σε “πράσινες” θέσεις πλήρους απασχόλησης στους τομείς της ενέργειας, των κατασκευών, της ανακύκλωσης και της γεωργίας, ενώ οι υπόλοιπες είναι έμμεσες θέσεις απασχόλησης, που πυροδοτούνται από τη στροφή στην πράσινη ανάπτυξη σε ευρύτερους τομείς της οικονομίας, λόγω τόνωσης της κατανάλωσης.