Του ΤΑΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ 27 / 7 / 200
Πέμπτη, Ιουλίου 30, 2009
Παρασκευή, Ιουλίου 24, 2009
Σχέδιο Νόμου για την Ανώτατη Εκπαίδευση
Αποτελεί κεφαλαιώδους σημασίας για το συμφέρον της κοινωνίας η διασφάλιση των διακριτών ρόλων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Αυτό που απαιτείται είναι η από κοινού αναβάθμισή τους.
Τα Πανεπιστήμια έχουν ως στόχο την επιστημονική έρευνα με την παραγωγή νέας γνώσης και την εκπαίδευση επιστημόνων. Τα ΤΕΙ έχουν ως στόχο την εκπαίδευση τεχνολόγων και τεχνιτών. Με το ν.δ. 652/27.8.70 ιδρύονται τα Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαιδεύσεως (ΚΑΤΕ) ως Συγκροτήματα Δημοσίων Σχολών με σκοπό την εκπαίδευση τεχνικών στελεχών ανώτερου επιπέδου, ενδιάμεσης δηλαδή βαθμίδας μεταξύ της Ανώτατης Επιστημονικής και της Μέσης Τεχνικής.
Η ίδρυση των ΚΑΤΕ ανταποκρινόταν σε μια πραγματική ανάγκη εξορθολογισμού της τεχνικής παραγωγικής πυραμίδας της χώρας. Στην πορεία όμως των 39 χρόνων που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα η λογική της συγκεκριμένης πρόβλεψης ακυρώθηκε στην πράξη, καθώς τα ΚΑΤΕ από ενδιάμεση βαθμίδα μετεξελίχθηκαν σε ΑΕΙ και, όπως προβλέπει το παρόν νομοσχέδιο, πρόκειται να εξισωθούν με Πανεπιστήμια.
Εάν τα Πανεπιστήμια ταυτιστούν με τα ΤΕΙ, τότε αμέσως θα δημιουργηθεί ένα κενό στην τεχνολογική εκπαίδευση, το οποίο θα καλυφθεί με τη δημιουργία νέων ΤΕΙ ή από ιδιωτικά «μορφώματα».
Οι δυσκολίες ένταξης των νέων πτυχιούχων είναι όχι μόνο μακροοικονομικής, αλλά και διαρθρωτικής φύσης. Έχουν δηλαδή να κάνουν με τη διαρθρωτική αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για εργατικό δυναμικό υψηλής εκπαίδευσης στο ρυθμό εκείνο που απαιτείται για να απορροφήσει τους πτυχιούχους που εξέρχονται κάθε χρόνο από τα Πανεπιστήμια της Χώρας, μαζί με αυτούς που αποκτούν πτυχία από Πανεπιστήμια του εξωτερικού και επιστρέφουν στην Ελλάδα αναζητώντας δουλειά. Η αναντιστοιχία αυτή βρίσκεται στον αντίποδα της κυρίαρχης σήμερα ερμηνείας των δυσκολιών επαγγελματικής ένταξης των πτυχιούχων, η οποία αποδίδει τις τελευταίες στην αδυναμία του Πανεπιστημίου να παρέχει τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες που έχει ανάγκη η Οικονομία.
Το ουσιώδες πρόβλημα είναι συνεπώς η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να απορροφά και να αξιοποιεί το επιστημονικό της δυναμικό. Ο λόγος που η Πολιτεία «παίζει» με τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι για να αποκρύψει την πάγια αδυναμία διαρθρωτικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων.
Παράλληλα αξιοποιεί και καλλιεργεί τις εντάσεις που μοιραία υποβόσκουν, όταν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα δεν αντιμετωπίζεται με ορθολογισμό. Το ίδιο συνέβη -για παράδειγμα - όταν η Κυβέρνηση εισήγαγε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα κολέγια.
Η «πανεπιστημιοποίηση» των ΤΕΙ είναι ξεκάθαρα και μόνο εικονική. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά όταν παρέχονται τα πάντα πλην της αναγκαίας χρηματοδότησης, η οποία υποτίθεται πως θα καλυφθεί από τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θα γίνει είναι να συντάσσουν (και) τα ΤΕΙ μελέτες εκτοπίζοντας – χωρίς να καλύπτουν στην πράξη τις απαραίτητες προϋποθέσεις - το ισχυρό ελληνικό μελετητικό δυναμικό, που δίνει σήμερα μια κρίσιμη μάχη επιβίωσης.
Η θεσμοθέτηση της δυνατότητας συνεργασίας (άρθρο 19) αποκλειστικά μεταξύ Πανεπιστημίων και ΤΕΙ χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό καθιστά διάτρητα τα διπλώματα των Πολυτεχνείων πενταετών σπουδών. Φαίνεται ξεκάθαρα η έμμεση επιβολή δύο κύκλων σπουδών στην ίδια ειδικότητα. Όμως και αυτή η στόχευση έρχεται ετεροχρονισμένα. Η τάση για μείωση των ετών σπουδών των πολυτεχνικών σχολών και ύπαρξη δύο κύκλων σπουδών έχει παγκόσμια αντιστραφεί.
Η επικίνδυνη ρύθμιση ολοκληρώνεται με το άρθρο 18 που θεσμοθετεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων νεοϊδρυόμενων τμημάτων ΤΕΙ με το Π.Δ. ίδρυσης του τμήματος, ενώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων των ήδη υφισταμένων τμημάτων ρυθμίζονται με Π.Δ. που εκδίδει το ΥΠΕΠΘ με μονομερή εισήγηση του ΣΑΤΕ.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ενιαίο πλαίσιο πρόσβασης σε επαγγελματικές δραστηριότητες όλων των διπλωματούχων Μηχανικών, πτυχιούχων ΤΕΙ και άλλων βαθμίδων της Τεχνικής Εκπαίδευσης, βάση προσόντων και κυρίως με διαβάθμιση τεχνικής ευθύνης. Με βάση αυτό το ενιαίο πλαίσιο, όπου το ανώτατο επίπεδο τεχνικής ευθύνης φέρουν οι διπλωματούχοι μηχανικοί, κατοχυρώνεται η ποιότητα, ασφάλεια, αξιοπιστία έργων, προϊόντων και διεργασιών.
Δεν μπορεί ο Υπουργός Παιδείας να έχει εξαγγείλει διάλογο από μηδενική βάση για την παιδεία, να σχεδιάζεται ενιαία το εθνικό πλαίσιο προσόντων και να ρυθμίζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών από τα παραγωγικά υπουργεία με ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ και παράλληλα να προωθούνται τέτοιου είδους ρυθμίσεις.
Τα Πανεπιστήμια έχουν ως στόχο την επιστημονική έρευνα με την παραγωγή νέας γνώσης και την εκπαίδευση επιστημόνων. Τα ΤΕΙ έχουν ως στόχο την εκπαίδευση τεχνολόγων και τεχνιτών. Με το ν.δ. 652/27.8.70 ιδρύονται τα Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαιδεύσεως (ΚΑΤΕ) ως Συγκροτήματα Δημοσίων Σχολών με σκοπό την εκπαίδευση τεχνικών στελεχών ανώτερου επιπέδου, ενδιάμεσης δηλαδή βαθμίδας μεταξύ της Ανώτατης Επιστημονικής και της Μέσης Τεχνικής.
Η ίδρυση των ΚΑΤΕ ανταποκρινόταν σε μια πραγματική ανάγκη εξορθολογισμού της τεχνικής παραγωγικής πυραμίδας της χώρας. Στην πορεία όμως των 39 χρόνων που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα η λογική της συγκεκριμένης πρόβλεψης ακυρώθηκε στην πράξη, καθώς τα ΚΑΤΕ από ενδιάμεση βαθμίδα μετεξελίχθηκαν σε ΑΕΙ και, όπως προβλέπει το παρόν νομοσχέδιο, πρόκειται να εξισωθούν με Πανεπιστήμια.
Εάν τα Πανεπιστήμια ταυτιστούν με τα ΤΕΙ, τότε αμέσως θα δημιουργηθεί ένα κενό στην τεχνολογική εκπαίδευση, το οποίο θα καλυφθεί με τη δημιουργία νέων ΤΕΙ ή από ιδιωτικά «μορφώματα».
Οι δυσκολίες ένταξης των νέων πτυχιούχων είναι όχι μόνο μακροοικονομικής, αλλά και διαρθρωτικής φύσης. Έχουν δηλαδή να κάνουν με τη διαρθρωτική αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για εργατικό δυναμικό υψηλής εκπαίδευσης στο ρυθμό εκείνο που απαιτείται για να απορροφήσει τους πτυχιούχους που εξέρχονται κάθε χρόνο από τα Πανεπιστήμια της Χώρας, μαζί με αυτούς που αποκτούν πτυχία από Πανεπιστήμια του εξωτερικού και επιστρέφουν στην Ελλάδα αναζητώντας δουλειά. Η αναντιστοιχία αυτή βρίσκεται στον αντίποδα της κυρίαρχης σήμερα ερμηνείας των δυσκολιών επαγγελματικής ένταξης των πτυχιούχων, η οποία αποδίδει τις τελευταίες στην αδυναμία του Πανεπιστημίου να παρέχει τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες που έχει ανάγκη η Οικονομία.
Το ουσιώδες πρόβλημα είναι συνεπώς η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να απορροφά και να αξιοποιεί το επιστημονικό της δυναμικό. Ο λόγος που η Πολιτεία «παίζει» με τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι για να αποκρύψει την πάγια αδυναμία διαρθρωτικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων.
Παράλληλα αξιοποιεί και καλλιεργεί τις εντάσεις που μοιραία υποβόσκουν, όταν ένα τόσο ευαίσθητο θέμα δεν αντιμετωπίζεται με ορθολογισμό. Το ίδιο συνέβη -για παράδειγμα - όταν η Κυβέρνηση εισήγαγε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα κολέγια.
Η «πανεπιστημιοποίηση» των ΤΕΙ είναι ξεκάθαρα και μόνο εικονική. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά όταν παρέχονται τα πάντα πλην της αναγκαίας χρηματοδότησης, η οποία υποτίθεται πως θα καλυφθεί από τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θα γίνει είναι να συντάσσουν (και) τα ΤΕΙ μελέτες εκτοπίζοντας – χωρίς να καλύπτουν στην πράξη τις απαραίτητες προϋποθέσεις - το ισχυρό ελληνικό μελετητικό δυναμικό, που δίνει σήμερα μια κρίσιμη μάχη επιβίωσης.
Η θεσμοθέτηση της δυνατότητας συνεργασίας (άρθρο 19) αποκλειστικά μεταξύ Πανεπιστημίων και ΤΕΙ χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό καθιστά διάτρητα τα διπλώματα των Πολυτεχνείων πενταετών σπουδών. Φαίνεται ξεκάθαρα η έμμεση επιβολή δύο κύκλων σπουδών στην ίδια ειδικότητα. Όμως και αυτή η στόχευση έρχεται ετεροχρονισμένα. Η τάση για μείωση των ετών σπουδών των πολυτεχνικών σχολών και ύπαρξη δύο κύκλων σπουδών έχει παγκόσμια αντιστραφεί.
Η επικίνδυνη ρύθμιση ολοκληρώνεται με το άρθρο 18 που θεσμοθετεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων νεοϊδρυόμενων τμημάτων ΤΕΙ με το Π.Δ. ίδρυσης του τμήματος, ενώ τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων των ήδη υφισταμένων τμημάτων ρυθμίζονται με Π.Δ. που εκδίδει το ΥΠΕΠΘ με μονομερή εισήγηση του ΣΑΤΕ.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ενιαίο πλαίσιο πρόσβασης σε επαγγελματικές δραστηριότητες όλων των διπλωματούχων Μηχανικών, πτυχιούχων ΤΕΙ και άλλων βαθμίδων της Τεχνικής Εκπαίδευσης, βάση προσόντων και κυρίως με διαβάθμιση τεχνικής ευθύνης. Με βάση αυτό το ενιαίο πλαίσιο, όπου το ανώτατο επίπεδο τεχνικής ευθύνης φέρουν οι διπλωματούχοι μηχανικοί, κατοχυρώνεται η ποιότητα, ασφάλεια, αξιοπιστία έργων, προϊόντων και διεργασιών.
Δεν μπορεί ο Υπουργός Παιδείας να έχει εξαγγείλει διάλογο από μηδενική βάση για την παιδεία, να σχεδιάζεται ενιαία το εθνικό πλαίσιο προσόντων και να ρυθμίζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών από τα παραγωγικά υπουργεία με ευθύνη του ΥΠΕΧΩΔΕ και παράλληλα να προωθούνται τέτοιου είδους ρυθμίσεις.
Τρίτη, Ιουλίου 21, 2009
Δευτέρα, Ιουλίου 20, 2009
ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ χωρίς σύνεση - πληρώνουμε ακριβά την ενέργεια όλο το χρόνο
Ενα εργοστάσιο της ΔΕΗ για μια χρονιά κλιματιστικών
Ένα κείμενο του ΦΙΛΗ ΚΑΪΤΑΤΖΗ δημοσιευμένο στην Ελευθεροτυπία.
«Black out» εν όψει θέρους, λόγω της αυξημένης ζήτησης ενέργειας την περίοδο αυτή, απειλεί τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προειδοποιεί ο διεθνής οργανισμός ενέργειας (ΙΕΑ) «δείχνοντας» τα κλιματιστικά.
Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, με νωπό το περυσινό μπλακ άουτ και το ηλεκτρικό δίκτυο στα όρια των αντοχών του, αναμένεται να εγκατασταθούν περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες κλιματιστικά πάνω από τα ήδη υπάρχοντα, που φτάνουν τα τρία εκατομμύρια. Κρατηθείτε τώρα, πριν απογειωθούμε κι άλλο στο «παράλογο». «Για κάθε 350.000 νέα μηχανήματα που προστίθενται ετησίως, όπως μας υπενθυμίζει ο Στέλιος Ψωμάς, περιβαλλοντολόγος, «απαιτείται από τούδε και στο εξής η κατασκευή κάθε χρόνο ενός νέου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής, ισχύος περίπου 400 μεγαβάτ (από τη ΔΕΗ και ιδιώτες)...
»Η κατασκευή ενός τέτοιου σταθμού κοστίζει 200-300 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή τα διπλάσια απ' όσα ξοδεύουν αθροιστικά οι καταναλωτές για την απόκτηση κλιματιστικών!»
Με άλλα λόγια, για «κάθε ευρώ που ξοδεύουμε για την αγορά κλιματιστικών, χρειάζονται επιπλέον δύο ευρώ για την κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για την εξυπηρέτηση αυτών των κλιματιστικών και μόνο!»
Το παράλογο, τονίζει ο κ. Ψωμάς, επικαλούμενος και το σχόλιο ενός πρώην ΔΕΗτζή, δεν σταματά εδώ: «Ενα από τα προβλήματα με τα κλιματιστικά είναι πως ενώ χρειάζεται η κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για να καλύψουμε τις επιπλέον ανάγκες, οι σταθμοί αυτοί λειτουργούν λίγες ώρες το χρόνο (την καλοκαιρινή αιχμή) αφού δεν χρειάζονται τον υπόλοιπο χρόνο (!) Ετσι ανεβάζουμε το κόστος της παραγόμενης ενέργειας».
Ολοι συμφωνούν
Σύμφωνα με τις επισημάνσεις στα σενάρια όλων των ενεργειακών φορέων -Ρυθμιστική Αρχή Ενέργεια (ΡΑΕ), Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΣΜΗΕ), ΔΕΗ, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών- για να καλύψουμε τις αυξανόμενες ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια, κυρίως λόγω των κλιματιστικών τους θερινούς μήνες, απαιτούνται 300-350 MW πρόσθετης ισχύος κάθε χρόνο.
Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του τέως διευθυντή παραγωγής και διανομής της ΔΕΗ και μέλους του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, δρ μηχανικού Γεώργιου Συντζανάκη: «Το μπλακ άουτ το 2004, που η αιχμή του εθνικού διασυνδεδεμένου συστήματος έφθασε τα 9.350 μεγαβάτ (MW) και από αυτά τα 1.000 MW είχαν διάρκεια από μία έως πενήντα ώρες ετησίως, δείχνει την ανορθόδοξη εξέλιξή του, που δημιουργεί το πρόβλημα επάρκειας ισχύος και, κατά συνέπεια, αντιοικονομικών επενδύσεων. Κι αυτό όχι μόνο στο σύστημα παραγωγής αλλά και στο σύστημα μεταφοράς και διανομής. Η συνεχιζόμενη μίσθωση αεριοστροβίλων για την κάλυψη των αιχμιακών φορτίων ελάχιστης διάρκειας οδηγεί σε τιμές κιλοβατώρας ασύμφορα υψηλές».
Για να μην ξεχνιόμαστε «πριν από δώδεκα χρόνια η μέγιστη ζήτηση παρατηρούνταν τον χειμώνα, ιδιαίτερα τον Δεκέμβριο και προς τις παραμονές των γιορτών. Σταδιακά, λόγω της αθρόας εγκατάστασης κλιματιστικών συσκευών, η αιχμή μετατοπίστηκε και τα τελευταία χρόναι εμφανίζεται το καλοκαίρι, και ειδικά τον Ιούλιο».
Επίκαιρη λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, η προειδοποίηση της ΙΕΑ. Η μόνη θεραπεία, που όμως δεν θα έρθει ως διά μαγείας, είναι η μείωση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας εκτός και εάν (πράγμα που θεωρούμε πιθανότερο) «συνεχιστεί το πολυέξοδο και τελικά αδιέξοδο χτίσιμο ολοένα και περισσότερων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής»
Οι τεχνικές φυσικού δροσισμού και η επιλογή λιγότερο ενεργοβόρων κλιματιστικών είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν είχαμε εύρωστα άλση στις τσιμεντουπόλεις ή δέντρα έξω από τα σπίτια μας, για τη δημιουργία καλού μικροκλίματος, τότε θα ήμασταν προσανατολισμένοι ακόμη περισσότερο προς τη σωστή κατεύθυνση. Πάντως, αν συνεχίσουμε μ' αυτόν το ρυθμό, να φορτώνουμε κάθε σπίτι με πολλά κλιματιστικά, «αναμένεται σε μια πενταετία να φτάσουμε τα πέντε εκατομμύρια εγκατεστημένα μηχανήματα. Ορισμένοι παράγοντες της αγοράς, μάλιστα, ευελπιστούν -και καλά κάνουν από την πλευρά τους- να αυξηθούν κι άλλο οι ρυθμοί της κατανάλωσης και να αγγίξουμε τα είκοσι εκατομμύρια κλιματιστικά έως το 2010! Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε», εξηγεί ο Στέλιος Ψωμάς, ότι «η χώρα θα έπρεπε να διπλασιάσει την εγκατεστημένη ισχύ της σε μονάδες ηλεκτροπαραγωγής μέσα σε μια πενταετία, πράγμα αδύνατο».
Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, με νωπό το περυσινό μπλακ άουτ και το ηλεκτρικό δίκτυο στα όρια των αντοχών του, αναμένεται να εγκατασταθούν περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες κλιματιστικά πάνω από τα ήδη υπάρχοντα, που φτάνουν τα τρία εκατομμύρια. Κρατηθείτε τώρα, πριν απογειωθούμε κι άλλο στο «παράλογο». «Για κάθε 350.000 νέα μηχανήματα που προστίθενται ετησίως, όπως μας υπενθυμίζει ο Στέλιος Ψωμάς, περιβαλλοντολόγος, «απαιτείται από τούδε και στο εξής η κατασκευή κάθε χρόνο ενός νέου σταθμού ηλεκτροπαραγωγής, ισχύος περίπου 400 μεγαβάτ (από τη ΔΕΗ και ιδιώτες)...
»Η κατασκευή ενός τέτοιου σταθμού κοστίζει 200-300 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή τα διπλάσια απ' όσα ξοδεύουν αθροιστικά οι καταναλωτές για την απόκτηση κλιματιστικών!»
Με άλλα λόγια, για «κάθε ευρώ που ξοδεύουμε για την αγορά κλιματιστικών, χρειάζονται επιπλέον δύο ευρώ για την κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για την εξυπηρέτηση αυτών των κλιματιστικών και μόνο!»
Το παράλογο, τονίζει ο κ. Ψωμάς, επικαλούμενος και το σχόλιο ενός πρώην ΔΕΗτζή, δεν σταματά εδώ: «Ενα από τα προβλήματα με τα κλιματιστικά είναι πως ενώ χρειάζεται η κατασκευή νέων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής για να καλύψουμε τις επιπλέον ανάγκες, οι σταθμοί αυτοί λειτουργούν λίγες ώρες το χρόνο (την καλοκαιρινή αιχμή) αφού δεν χρειάζονται τον υπόλοιπο χρόνο (!) Ετσι ανεβάζουμε το κόστος της παραγόμενης ενέργειας».
Ολοι συμφωνούν
Σύμφωνα με τις επισημάνσεις στα σενάρια όλων των ενεργειακών φορέων -Ρυθμιστική Αρχή Ενέργεια (ΡΑΕ), Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΣΜΗΕ), ΔΕΗ, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών- για να καλύψουμε τις αυξανόμενες ανάγκες σε ηλεκτρική ενέργεια, κυρίως λόγω των κλιματιστικών τους θερινούς μήνες, απαιτούνται 300-350 MW πρόσθετης ισχύος κάθε χρόνο.
Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του τέως διευθυντή παραγωγής και διανομής της ΔΕΗ και μέλους του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, δρ μηχανικού Γεώργιου Συντζανάκη: «Το μπλακ άουτ το 2004, που η αιχμή του εθνικού διασυνδεδεμένου συστήματος έφθασε τα 9.350 μεγαβάτ (MW) και από αυτά τα 1.000 MW είχαν διάρκεια από μία έως πενήντα ώρες ετησίως, δείχνει την ανορθόδοξη εξέλιξή του, που δημιουργεί το πρόβλημα επάρκειας ισχύος και, κατά συνέπεια, αντιοικονομικών επενδύσεων. Κι αυτό όχι μόνο στο σύστημα παραγωγής αλλά και στο σύστημα μεταφοράς και διανομής. Η συνεχιζόμενη μίσθωση αεριοστροβίλων για την κάλυψη των αιχμιακών φορτίων ελάχιστης διάρκειας οδηγεί σε τιμές κιλοβατώρας ασύμφορα υψηλές».
Για να μην ξεχνιόμαστε «πριν από δώδεκα χρόνια η μέγιστη ζήτηση παρατηρούνταν τον χειμώνα, ιδιαίτερα τον Δεκέμβριο και προς τις παραμονές των γιορτών. Σταδιακά, λόγω της αθρόας εγκατάστασης κλιματιστικών συσκευών, η αιχμή μετατοπίστηκε και τα τελευταία χρόναι εμφανίζεται το καλοκαίρι, και ειδικά τον Ιούλιο».
Επίκαιρη λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, η προειδοποίηση της ΙΕΑ. Η μόνη θεραπεία, που όμως δεν θα έρθει ως διά μαγείας, είναι η μείωση της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας εκτός και εάν (πράγμα που θεωρούμε πιθανότερο) «συνεχιστεί το πολυέξοδο και τελικά αδιέξοδο χτίσιμο ολοένα και περισσότερων σταθμών ηλεκτροπαραγωγής»
Οι τεχνικές φυσικού δροσισμού και η επιλογή λιγότερο ενεργοβόρων κλιματιστικών είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν είχαμε εύρωστα άλση στις τσιμεντουπόλεις ή δέντρα έξω από τα σπίτια μας, για τη δημιουργία καλού μικροκλίματος, τότε θα ήμασταν προσανατολισμένοι ακόμη περισσότερο προς τη σωστή κατεύθυνση. Πάντως, αν συνεχίσουμε μ' αυτόν το ρυθμό, να φορτώνουμε κάθε σπίτι με πολλά κλιματιστικά, «αναμένεται σε μια πενταετία να φτάσουμε τα πέντε εκατομμύρια εγκατεστημένα μηχανήματα. Ορισμένοι παράγοντες της αγοράς, μάλιστα, ευελπιστούν -και καλά κάνουν από την πλευρά τους- να αυξηθούν κι άλλο οι ρυθμοί της κατανάλωσης και να αγγίξουμε τα είκοσι εκατομμύρια κλιματιστικά έως το 2010! Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε», εξηγεί ο Στέλιος Ψωμάς, ότι «η χώρα θα έπρεπε να διπλασιάσει την εγκατεστημένη ισχύ της σε μονάδες ηλεκτροπαραγωγής μέσα σε μια πενταετία, πράγμα αδύνατο».
Τετάρτη, Ιουλίου 15, 2009
Ο βίος εν Ελλάδι είναι ημιυπαίθριος
Ένα επίκαιρο κείμενο του ΤΑΣΣΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ καθηγητή Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στον ημερήσιο Τύπο αλλά και στην τηλεόραση πλήθος δημοσιευμάτων και εκπομπών σχετικά με τους ημιυπαίθριους χώρους.
Στον τόπο μας, αλλά και σε άλλους τόπους με αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες, οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ζήσουν στο ύπαιθρο, αφού οι θερμοκρασιακές μεταβολές δεν είναι μεγάλες και το εύκρατο κλίμα επιτρέπει για μεγάλο χρονικό διάστημα του έτους πολλές από τις εργασίες να γίνονται έξω από το σπίτι. Ζούμε, δηλαδή, άνετα στον εξωτερικό χώρο, σε αντίθεση π.χ. με χώρες του Βορρά όπου κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, ιδίως τους χειμερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται και είναι εμφανές στον τρόπο δόμησης των λαϊκών παραδοσιακών σπιτιών, από την αρχαιότητα σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Ο κεντροβαρικός υπαίθριος χώρος ζωής γύρω από τον οποίο αρθρώνονταν οι υπόλοιπες λειτουργίες ήταν η αυλή, αφού πολλές από τις οικιακές εργασίες γίνονταν εκεί, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσε το μεταβατικό χώρο μέσω του οποίου επιτυγχάνετο η επικοινωνία μεταξύ των δωματίων της κατοικίας.
Διακρίνουμε διάφορες τυπολογικές εκδοχές της κάτοψης, άλλοτε σε σχήμα Γ, άλλοτε σε σχήμα Π ή σε άλλες το σπίτι περικλείει την αυλή από όλες τις πλευρές και δημιουργεί έτσι ένα εσωτερικό αίθριο. Η επαφή του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο ήταν άμεση και το σπίτι ανοιγόταν προς το ύπαιθρο. Η επεξεργασία του ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, το ανοιχτό και το κλειστό, το φως και τη σκιά, έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της κατοικίας και ήταν ο ενδιάμεσος χώρος που μπορούσε κανείς να σταθεί και να προφυλαχθεί, όταν ο ήλιος ήταν ενοχλητικός τους καλοκαιρινούς μήνες ή η μέρα ήταν βροχερή.
Ενα στέγαστρο, μία στοά, μία καλυμμένη εσοχή στο σώμα του κτίσματος ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί ένας ευχάριστος και οικείος χώρος με κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορέσεις να ζήσεις εκεί τις περιόδους που κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο στον υπαίθριο χώρο. Οι ημιυπαίθριοι αυτοί χώροι χαρακτήριζαν την αρχιτεκτονική του τόπου μας και έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα της, αιώνες τώρα.
Σήμερα όμως οι συνθήκες άλλαξαν, όπως άλλαξαν και οι κοινωνικές δομές που δημιούργησαν αυτά τα κτίσματα. Ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και οι πόλεις δεν είναι πια φιλικές όπως άλλοτε. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ηχητική όχληση, αλλά και ο τρόπος που χτίζουμε σήμερα τα σπίτια μας δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε τον «υπαίθριο βίο».
Ηαυλή μεταφέρθηκε στο στενό μπαλκόνι της πολυκατοικίας και μεταλλάχτηκε σ' έναν χώρο μικρό και αφιλόξενο, αφού δεν παρέχει καμιά ιδιωτικότητα και τις περισσότερες φορές το μόνο που αντικρίζεις είναι η μπαλκονόπορτα του γείτονα που μένει απέναντι. Αλλά και τα σπίτια μας δεν ξέρουμε πια πώς να τα χτίσουμε! Η αυλή βρίσκεται γύρω γύρω από το σπίτι, είναι η πέτσα και όχι η καρδιά του. Την αντιλαμβανόμαστε, δυστυχώς, ως διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού που περιλαμβάνει καλλωπιστικά φυτά ή γκαζόν και όχι ως ουσιαστικότατο χώρο ζωής.
Είναι χαρακτηριστικό πως για χρόνια ολόκληρα ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός απαγόρευε τη δημιουργία αυτών των ζωτικών, για τη λειτουργία του σπιτιού, ημιυπαίθριων χώρων. Μόνο με τον ΓΟΚ του 1985 επετράπη η δυνατότητα κατασκευής ημιυπαίθριων χώρων και ξαναδόθηκε η ευκαιρία στους κατοίκους των διαμερισμάτων των νέων οικοδομών να αποκτήσουν αυτούς τους σημαντικούς και απολύτως αναγκαίους, για το μεσογειακό μας κλίμα, χώρους.
Δυστυχώς όμως πολύ γρήγορα στην πιάτσα της αγοράς οι ημιυπαίθριοι χώροι βγήκαν στο σφυρί. Απέκτησαν ποσοτικά και όχι ποιοτικά χαρακτηριστικά, αφού οι επιτήδειοι εργολάβοι τούς μετέτρεπαν πολύ εύκολα σε κλειστούς και τους πουλούσαν στους μελλοντικούς αγοραστές. Με τα χρόνια η κατάσταση αυτή, όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε, από εξαίρεση έγινε ο κανόνας, με το κράτος για άλλη μία φορά να κάνει τα «στραβά μάτια». Ενα κράτος που χρόνια τώρα δηλητηριάζει τη συλλογική συνείδηση των πολιτών και με τη σειρά τους οι πολίτες αθωώνουν την εγκληματική αδιαφορία και -γιατί όχι;- συνενοχή του κράτους.
Η αυθαίρετη δόμηση είναι κανόνας για τη χώρα μας. Θεωρείται σχεδόν απ' όλους ως κάτι απολύτως φυσικό. Υπόγεια όπου υπάρχει κεκλιμένο έδαφος μετατρέπονται σε ισόγεια, μπαλκόνια κλείνονται με αλουμινοκατασκευές, δώματα και πέργκολες γίνονται μικρά διαμερίσματα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η καταπάτηση της δημόσιας γης (ελλείψει βέβαια του Εθνικού Κτηματολογίου), οι αυθαίρετες κατασκευές πάνω σε ακρογιαλιές, σε δάση, σε ρέματα, παντού χαρακτηρίζουν πλέον κάθε περιοχή της χώρας μας, χωρίς βέβαια να αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Αλήθεια πόσες είναι οι περιπτώσεις που τέτοια γεγονότα έρχονται στην επικαιρότητα, αλλά και πόσο γρήγορα τα ξεχνάμε σ' αυτόν τον τόπο; Και όποτε ασχολούμαστε με αυτά τα θέματα είναι γιατί αποκτούν μια εφήμερη επικαιρότητα και το γυάλινο μάτι της τηλεόρασης, ως άλλος «μεγάλος αδελφός», έρχεται -επιλεκτικά πάντοτε- να κατακεραυνώσει την παρανομία, αποσιωπώντας τα βαθύτερα αίτια ή το γεγονός, ας πούμε, ότι οι περισσότερες από τις κεραίες των τηλεοπτικών σταθμών, και όχι μόνο, αλλά και η συχνότητά τους είναι αυθαίρετες και βεβαίως παράνομες. Διότι άλλο πράγμα είναι να προσπαθήσουμε επί της ουσίας να βοηθήσουμε στην επίλυση του τεράστιου αυτού προβλήματος και άλλο να αποκομίσουμε απλώς ακόμη περισσότερα «τηλεοπτικά κέρδη».
Για να φτάσουμε στις μέρες μας και σε όλη αυτή την επικοινωνιακή «φασαρία» με τους ημιυπαίθριους. Δεν συζητάμε για την ουσία του στεγαστικού προβλήματος και τις τεράστιες κοινωνικές και περιβαλλοντικές του προεκτάσεις που εν τέλει είναι ζήτημα κουλτούρας και πολιτισμού, δηλαδή εξόχως πολιτικό, αλλά γιατί ο «πονηρός πολιτευτής» -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Δ. Σαββόπουλου- βγήκε πάλι «παγανιά» για να μαζέψει για άλλη μια φορά με πλάγιο τρόπο λεφτά που του λείπουν από το δημόσιο κορβανά.
Μα, αφού είναι πια γνωστό πως το «δήλωσέ το και σώσε το» αλλοίωσε πρώτα τις συνειδήσεις των πολιτών και μετά ως φυσικό επακόλουθο κατέστρεψε το χτισμένο περιβάλλον του τόπου μας. Σαν μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στην πολιτεία και τον κάτοικο αυτής της χώρας πως στο μέλλον όλα πρόκειται να τακτοποιηθούν και να μην ανησυχεί. Μπορεί να πληρώσει κάτι περισσότερο, αλλά στο τέλος θα βγει σίγουρα «κερδισμένος». Το κανόνισε πάλι ο υπουργός και η περιοχή με τα αυθαίρετα μπήκε στο σχέδιο πόλης ή σήμερα θα νομιμοποιηθούν εμμέσως οι κλεισμένοι ημιυπαίθριοι και η παράδοξη και ιδιόμορφη αυτή «συναλλαγή» ανάμεσα στον πολιτευτή και τον ψηφοφόρο θα διαιωνίζεται εσαεί!
Ετσι είναι όλοι ευχαριστημένοι! Ο εργολάβος πούλησε τον κλειστό «ημιυπαίθριο», ο ιδιοκτήτης αγόρασε διαμέρισμα με περισσότερα τετραγωνικά, και τέλος, το κράτος εκβιάζοντας στην ουσία τους πολίτες, αυξάνει ετεροχρονισμένα και με τόκο τα έσοδά του. Μπορεί λοιπόν ατομικά να είναι όλοι φαινομενικά κερδισμένοι, αλλά ο μεγάλος και τραγικά χαμένος είμαστε Ολοι μας, αφού το αστικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε να δημιουργούμε, σαν άλλο καθρέπτη της ζωής μας, είναι άναρχο, ακαλαίσθητο, ανοίκειο και αβίωτο.
Ο καθένας μας ατομικά βάζει ένα μικρό λιθαράκι στην ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη καταστροφή του «ευλογημένου» και πανέμορφου τόπου που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές, έτσι που στο τέλος να τρέχουμε μακριά, μην αντέχοντας το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά προσπαθούμε να ζήσουμε.
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στον ημερήσιο Τύπο αλλά και στην τηλεόραση πλήθος δημοσιευμάτων και εκπομπών σχετικά με τους ημιυπαίθριους χώρους.
Στον τόπο μας, αλλά και σε άλλους τόπους με αντίστοιχες κλιματολογικές συνθήκες, οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ζήσουν στο ύπαιθρο, αφού οι θερμοκρασιακές μεταβολές δεν είναι μεγάλες και το εύκρατο κλίμα επιτρέπει για μεγάλο χρονικό διάστημα του έτους πολλές από τις εργασίες να γίνονται έξω από το σπίτι. Ζούμε, δηλαδή, άνετα στον εξωτερικό χώρο, σε αντίθεση π.χ. με χώρες του Βορρά όπου κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, ιδίως τους χειμερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται και είναι εμφανές στον τρόπο δόμησης των λαϊκών παραδοσιακών σπιτιών, από την αρχαιότητα σχεδόν μέχρι τις μέρες μας. Ο κεντροβαρικός υπαίθριος χώρος ζωής γύρω από τον οποίο αρθρώνονταν οι υπόλοιπες λειτουργίες ήταν η αυλή, αφού πολλές από τις οικιακές εργασίες γίνονταν εκεί, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτελούσε το μεταβατικό χώρο μέσω του οποίου επιτυγχάνετο η επικοινωνία μεταξύ των δωματίων της κατοικίας.
Διακρίνουμε διάφορες τυπολογικές εκδοχές της κάτοψης, άλλοτε σε σχήμα Γ, άλλοτε σε σχήμα Π ή σε άλλες το σπίτι περικλείει την αυλή από όλες τις πλευρές και δημιουργεί έτσι ένα εσωτερικό αίθριο. Η επαφή του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο ήταν άμεση και το σπίτι ανοιγόταν προς το ύπαιθρο. Η επεξεργασία του ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, το ανοιχτό και το κλειστό, το φως και τη σκιά, έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της κατοικίας και ήταν ο ενδιάμεσος χώρος που μπορούσε κανείς να σταθεί και να προφυλαχθεί, όταν ο ήλιος ήταν ενοχλητικός τους καλοκαιρινούς μήνες ή η μέρα ήταν βροχερή.
Ενα στέγαστρο, μία στοά, μία καλυμμένη εσοχή στο σώμα του κτίσματος ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί ένας ευχάριστος και οικείος χώρος με κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορέσεις να ζήσεις εκεί τις περιόδους που κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο στον υπαίθριο χώρο. Οι ημιυπαίθριοι αυτοί χώροι χαρακτήριζαν την αρχιτεκτονική του τόπου μας και έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα της, αιώνες τώρα.
Σήμερα όμως οι συνθήκες άλλαξαν, όπως άλλαξαν και οι κοινωνικές δομές που δημιούργησαν αυτά τα κτίσματα. Ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και οι πόλεις δεν είναι πια φιλικές όπως άλλοτε. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ηχητική όχληση, αλλά και ο τρόπος που χτίζουμε σήμερα τα σπίτια μας δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε τον «υπαίθριο βίο».
Ηαυλή μεταφέρθηκε στο στενό μπαλκόνι της πολυκατοικίας και μεταλλάχτηκε σ' έναν χώρο μικρό και αφιλόξενο, αφού δεν παρέχει καμιά ιδιωτικότητα και τις περισσότερες φορές το μόνο που αντικρίζεις είναι η μπαλκονόπορτα του γείτονα που μένει απέναντι. Αλλά και τα σπίτια μας δεν ξέρουμε πια πώς να τα χτίσουμε! Η αυλή βρίσκεται γύρω γύρω από το σπίτι, είναι η πέτσα και όχι η καρδιά του. Την αντιλαμβανόμαστε, δυστυχώς, ως διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού που περιλαμβάνει καλλωπιστικά φυτά ή γκαζόν και όχι ως ουσιαστικότατο χώρο ζωής.
Είναι χαρακτηριστικό πως για χρόνια ολόκληρα ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός απαγόρευε τη δημιουργία αυτών των ζωτικών, για τη λειτουργία του σπιτιού, ημιυπαίθριων χώρων. Μόνο με τον ΓΟΚ του 1985 επετράπη η δυνατότητα κατασκευής ημιυπαίθριων χώρων και ξαναδόθηκε η ευκαιρία στους κατοίκους των διαμερισμάτων των νέων οικοδομών να αποκτήσουν αυτούς τους σημαντικούς και απολύτως αναγκαίους, για το μεσογειακό μας κλίμα, χώρους.
Δυστυχώς όμως πολύ γρήγορα στην πιάτσα της αγοράς οι ημιυπαίθριοι χώροι βγήκαν στο σφυρί. Απέκτησαν ποσοτικά και όχι ποιοτικά χαρακτηριστικά, αφού οι επιτήδειοι εργολάβοι τούς μετέτρεπαν πολύ εύκολα σε κλειστούς και τους πουλούσαν στους μελλοντικούς αγοραστές. Με τα χρόνια η κατάσταση αυτή, όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε, από εξαίρεση έγινε ο κανόνας, με το κράτος για άλλη μία φορά να κάνει τα «στραβά μάτια». Ενα κράτος που χρόνια τώρα δηλητηριάζει τη συλλογική συνείδηση των πολιτών και με τη σειρά τους οι πολίτες αθωώνουν την εγκληματική αδιαφορία και -γιατί όχι;- συνενοχή του κράτους.
Η αυθαίρετη δόμηση είναι κανόνας για τη χώρα μας. Θεωρείται σχεδόν απ' όλους ως κάτι απολύτως φυσικό. Υπόγεια όπου υπάρχει κεκλιμένο έδαφος μετατρέπονται σε ισόγεια, μπαλκόνια κλείνονται με αλουμινοκατασκευές, δώματα και πέργκολες γίνονται μικρά διαμερίσματα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η καταπάτηση της δημόσιας γης (ελλείψει βέβαια του Εθνικού Κτηματολογίου), οι αυθαίρετες κατασκευές πάνω σε ακρογιαλιές, σε δάση, σε ρέματα, παντού χαρακτηρίζουν πλέον κάθε περιοχή της χώρας μας, χωρίς βέβαια να αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Αλήθεια πόσες είναι οι περιπτώσεις που τέτοια γεγονότα έρχονται στην επικαιρότητα, αλλά και πόσο γρήγορα τα ξεχνάμε σ' αυτόν τον τόπο; Και όποτε ασχολούμαστε με αυτά τα θέματα είναι γιατί αποκτούν μια εφήμερη επικαιρότητα και το γυάλινο μάτι της τηλεόρασης, ως άλλος «μεγάλος αδελφός», έρχεται -επιλεκτικά πάντοτε- να κατακεραυνώσει την παρανομία, αποσιωπώντας τα βαθύτερα αίτια ή το γεγονός, ας πούμε, ότι οι περισσότερες από τις κεραίες των τηλεοπτικών σταθμών, και όχι μόνο, αλλά και η συχνότητά τους είναι αυθαίρετες και βεβαίως παράνομες. Διότι άλλο πράγμα είναι να προσπαθήσουμε επί της ουσίας να βοηθήσουμε στην επίλυση του τεράστιου αυτού προβλήματος και άλλο να αποκομίσουμε απλώς ακόμη περισσότερα «τηλεοπτικά κέρδη».
Για να φτάσουμε στις μέρες μας και σε όλη αυτή την επικοινωνιακή «φασαρία» με τους ημιυπαίθριους. Δεν συζητάμε για την ουσία του στεγαστικού προβλήματος και τις τεράστιες κοινωνικές και περιβαλλοντικές του προεκτάσεις που εν τέλει είναι ζήτημα κουλτούρας και πολιτισμού, δηλαδή εξόχως πολιτικό, αλλά γιατί ο «πονηρός πολιτευτής» -για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Δ. Σαββόπουλου- βγήκε πάλι «παγανιά» για να μαζέψει για άλλη μια φορά με πλάγιο τρόπο λεφτά που του λείπουν από το δημόσιο κορβανά.
Μα, αφού είναι πια γνωστό πως το «δήλωσέ το και σώσε το» αλλοίωσε πρώτα τις συνειδήσεις των πολιτών και μετά ως φυσικό επακόλουθο κατέστρεψε το χτισμένο περιβάλλον του τόπου μας. Σαν μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στην πολιτεία και τον κάτοικο αυτής της χώρας πως στο μέλλον όλα πρόκειται να τακτοποιηθούν και να μην ανησυχεί. Μπορεί να πληρώσει κάτι περισσότερο, αλλά στο τέλος θα βγει σίγουρα «κερδισμένος». Το κανόνισε πάλι ο υπουργός και η περιοχή με τα αυθαίρετα μπήκε στο σχέδιο πόλης ή σήμερα θα νομιμοποιηθούν εμμέσως οι κλεισμένοι ημιυπαίθριοι και η παράδοξη και ιδιόμορφη αυτή «συναλλαγή» ανάμεσα στον πολιτευτή και τον ψηφοφόρο θα διαιωνίζεται εσαεί!
Ετσι είναι όλοι ευχαριστημένοι! Ο εργολάβος πούλησε τον κλειστό «ημιυπαίθριο», ο ιδιοκτήτης αγόρασε διαμέρισμα με περισσότερα τετραγωνικά, και τέλος, το κράτος εκβιάζοντας στην ουσία τους πολίτες, αυξάνει ετεροχρονισμένα και με τόκο τα έσοδά του. Μπορεί λοιπόν ατομικά να είναι όλοι φαινομενικά κερδισμένοι, αλλά ο μεγάλος και τραγικά χαμένος είμαστε Ολοι μας, αφού το αστικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε να δημιουργούμε, σαν άλλο καθρέπτη της ζωής μας, είναι άναρχο, ακαλαίσθητο, ανοίκειο και αβίωτο.
Ο καθένας μας ατομικά βάζει ένα μικρό λιθαράκι στην ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη καταστροφή του «ευλογημένου» και πανέμορφου τόπου που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές, έτσι που στο τέλος να τρέχουμε μακριά, μην αντέχοντας το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά προσπαθούμε να ζήσουμε.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/05/2005
Τετάρτη, Ιουλίου 01, 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
