Οι 10 Μικροί Μύθοι για το Εθνικό Χωροταξικό.

• Μύθος πρώτος: «Πρόκειται για μια μεγάλη μεταρρύθμιση». Δυστυχώς το εθνικό χωροταξικό δεν διορθώνει τα κακώς κείμενα, διαιωνίζει όσα υπάρχουν και νομιμοποιεί αυθαιρεσίες.
• Μύθος δεύτερος: «Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα μπει τάξη». Η κυβέρνηση της ΝΔ το 2004 παρέλαβε πρώτον, νόμο ο οποίος τον υποχρέωνε να προωθήσει εθνικό χωροταξικό. Δεύτερον, 12 έτοιμα περιφερειακά χωροταξικά. Και τρίτον, έτοιμο σχέδιο εθνικής χωροταξικής οργάνωσης. Δυστυχώς η ΝΔ επί 3,5 χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα.
• Μύθος τρίτος: «Η συγκεκριμένη πρόταση προέκυψε μετά από εκτενή διάλογο». Ο διάλογος στο ΕΣΧΣΑΑ εξελίχθηκε σε παρωδία. Το κείμενο που θα έρθει στη Βουλή έχει απορριφθεί από όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, από τους περισσότερους φορείς που συμμετέχουν στο Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξίας, όπως για παράδειγμα: Τεχνικό Επιμελητήριο, Σύλλογο Αρχιτεκτόνων, Σύλλογο Πολεοδόμων.
  
• Μύθος τέταρτος: «Το Εθνικό Χωροταξικό φέρνει μια νέα διοικητική μεταρρύθμιση». Στο νομοσχέδιο γίνονται μόνο λεκτικές αναφορές και παραπέμπει τα πάντα στο μέλλον..
• Μύθος πέμπτος: «ο καθένας θα ξέρει τι να κάνει, που να το κάνει». Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη καθώς το Εθνικό Χωροταξικό είναι στρατηγικό πλαίσιο ανάπτυξης της χώρας. Άρα δεν θα μπορούσε αντικειμενικά να εξειδικεύεται σε επιμέρους ζητήματα.
  
• Μύθος έκτος: «Προωθούνται εντάξεις εξπρές στα σχέδια πόλης». Αυτή τη στιγμή περίπου 350 Γενικά Πολεοδομικά Σχέδια και ΣΧΟΟΑΠ (Σχέδια Χωρικής Οργάνωσης Ανοιχτών Πόλεων), είναι σε εξέλιξη. Εάν αυτή τη στιγμή αλλάξουν οι προδιαγραφές εκπόνησής τους, αντί για ένα ή δύο χρόνια στα οποία θα είχαν ολοκληρωθεί, θα μιλάμε για 5ετία.
  
• Μύθος έβδομος: «θα υπάρξουν αλλαγές για την εκτός σχεδίου δόμηση και για την αυθαίρετη δόμηση». Δεν λύνεται το πρόβλημα της εκτός σχεδίου δόμησης και δεν καταπολεμάται αποτελεσματικά η αυθαίρετη δόμηση.
  
• Μύθος όγδοος: «Ακολουθείται ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης». Δεν ανατρέπεται το παλιό μοντέλο Αθήνα – Θεσσαλονίκη που οδηγεί σε υπερσυγκεντρωτισμό και κάποια κέντρα στην περιφέρεια. Αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση περιφερειακή ανάπτυξη.
  
• Μύθος ένατος: το συγκεκριμένο Εθνικό Χωροταξικό χρησιμοποιείται ως θεσμική ομπρέλα για να προωθηθεί ουσιαστικά το Ειδικό Χωροταξικό Τουρισμού που οδηγεί σε «φιλετοποίηση» και οικονομική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας.
• Μύθος δέκατος: «το Εθνικό Χωροταξικό συμβαδίζει απολύτως με τις αρχές της περιβαλλοντικής προστασίας». Με έγγραφό της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά από το αρμόδιο Υπουργείο να τεκμηριώσει γιατί το συγκεκριμένο κείμενο δεν συνοδεύεται από στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων με δεδομένο, ότι υπάρχει Κοινοτική Οδηγία, η οποία επιβάλει σε όλα τα μεγάλης σημασίας σχέδια παρέμβασης στο χώρο να συνοδεύονται από την αντίστοιχη στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

ΕΘΝΙΚΟ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Ο χωροταξικός σχεδιασμός μιας χώρας και οι επιλογές που περιλαμβάνονται σε αυτόν αποτελούν πρωτεύουσα πολιτική επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα, αφού ρυθμίζει τον εθνικό χώρο, συντονίζει τις χωρικές επιπτώσεις όλων των επιμέρους πολιτικών (π.χ. αγροτικής, έργων υποδομής, αναπτυξιακών κινήτρων, ενέργειας, προστασίας οικοσυστημάτων κ.ά.) και παρέχει κατευθύνσεις για την άσκηση πολεοδομικής πολιτικής. Ένα Χωροταξικό Σχέδιο αποτελεί το μοναδικό στήριγμα μιας ολοκληρωμένης και μακροπρόθεσμης εθνικής αναπτυξιακής πολιτικής και μοναδικό εργαλείο συντονισμού των Τομεακών Πολιτικών. Ουσιαστικά, το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο αποτελεί το Σύνταγμα χωρικής οργάνωσης της Ελλάδας και δίνει τις βασικές κατευθύνσεις για μεσο-μακροπρόθεσμες δράσεις σε όλες τις Τομεακές Πολιτικές που έχουν χωρική διάσταση, με χρονικό ορίζοντα εφαρμογής τη 15ετία.

Η απουσία μέχρι σήμερα Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου, δηλαδή η απουσία καταγραφής ανάλυσης, αξιολόγησης και ρύθμισης των βασικών προβλημάτων και δυνατοτήτων οργάνωσης του ελληνικού χώρου, ήταν ένας από τους βασικότερους παράγοντες που οδήγησαν:
α. στην απουσία ενός ενιαίου χωρικού πλαισίου στρατηγικού και μακροχρόνιου χαρακτήρα για τη δομική οργάνωση του χώρου.
β. στην εγκατάλειψη της υπαίθρου και την υπερδιόγκωση της Αθήνας (και δευτερευόντως της Θεσσαλονίκης) σε βάρος του υπόλοιπου εθνικού χώρου.
γ. στην εκτεταμένη διάχυση αστικών κτισμάτων και δραστηριοτήτων, εκτός Σχεδίων Πόλης και σε βάρος αγροτικών εκτάσεων υψηλής παραγωγικότητας.
δ. στον ανεπαρκή συντονισμό των διαφορετικών κατηγοριών μεταφορικών υποδομών (αυτοκινητόδρομοι, σιδηρόδρομος, αεροδρόμια, λιμάνια).
ε. στην ανυπαρξία κανόνων για χωροθέτηση επενδυτικών – παραγωγικών δραστηριοτήτων.
στ. στην απουσία χωρικών κατευθύνσεων προς τις εκάστοτε αρμόδιες πολιτικές ηγεσίες (Κεντρική Κυβέρνηση, Περιφέρειες, Αυτοδιοίκηση) σχετικά με τη λήψη μέτρων για προστασία και αναβάθμιση του Δασικού πλούτου και του Υδάτινου δυναμικού της χώρας.
ζ. στην υποβάθμιση σημαντικών φυσικών και πολιτιστικών πόρων.
η. στην άνιση (και κοινωνικά άδικη) πρόσβαση στα δίκτυα μεταφορών και επικοινωνιών.
θ. στην υπονόμευση της ανταγωνιστικότητας και της χωρικής συνοχής της χώρας.

Ενώ στα ζητήματα του Πολεοδομικού Σχεδιασμού, η χώρα έχει (έστω και συνήθως αρνητικές) εμπειρίες για πολλά χρόνια, αντίθετα στα ζητήματα του Χωροταξικού Σχεδιασμού η εμπειρία είναι σαφώς μικρότερη. Οι πρώτες προσπάθειες στην Ελλάδα ξεκίνησαν με το ν.360/1976. Ουσιαστικά, όμως, ενεργοποιήθηκαν μόνο μετά την ψήφιση του ν. 2742/1999. Άλλωστε, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τομή στα ζητήματα ρύθμισης του ευρωπαϊκού χώρου αποτελεί το Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου του 1999, γεγονός που οδήγησε σε νέες χωρικές προσεγγίσεις και αναθεωρήσεις νομοθεσιών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟ – ΣΗΜΕΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

I. Ο διάλογος στο Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού & Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΣΧΣΑΑ) εξελίχθηκε σε παρωδία. Η πρόταση που προωθείται υπερψηφίστηκε μόνο από τους πέντε (5) σε σύνολο 16 φορέων που συμμετέχουν στο Όργανο. Σημειώνεται ότι σοβαρότατες επιφυλάξεις έχουν εκφράσει τόσο ο Υπεύθυνος Μελετητής (που του ανατέθηκε η σχετική προετοιμασία από το ΥΠΕΧΩΔΕ), όσο και αρμόδιοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες από Υπουργεία που σχετίζονται με το χώρο (Ανάπτυξης, Γεωργίας, Τουρισμού, Οικονομίας, κ.ά.)
II. Με ανακοίνωσή τους οι 10 μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις της χώρας (ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ, ΑΡΧΑΙΛΩΝ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, ΚΑΛΛΙΣΤΩ, ΔΙΚΤΥΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS, ΜΟm- ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΦΩΚΙΑΣ, GREENPEACE, WWF HELLAS) ζητούν την απόσυρση του Σχεδίου και το ξεκίνημα νέας διαδικασίας για τους ακόλουθους λόγους:
- Το σχέδιο υπόσχεται διαιώνιση προβλημάτων, νομιμοποίηση αυθαιρεσιών και όχι λύσεις
- Περιλαμβάνει αναφορές για σειρά κατασκευαστικών έργων, χωρίς ένταξη σε ένα ενιαίο όραμα, αντί να χαράζει τις κατευθύνσεις μιας οικολογικά βιώσιμης ανάπτυξης
- Αντί για συγκεκριμένες κατευθύνσεις προστασίας του περιβάλλοντος, απλώς παραθέτει καταλόγους με τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας έναντι των αντίστοιχων κοινοτικών πολιτικών
- Η διαδικασία «διαβούλευσης» στο ΕΣΧΣΑΑ κατέληξε σε παρωδία
III. Στα θέματα αρμοδιότητας ΥΠΕΧΩΔΕ, το κείμενο είναι εξαιρετικά φειδωλό και καθόλου συγκεκριμένο τόσο στα χρονοδιαγράμματα υλοποίησης, όσο και στους διατιθέμενους πόρους. Αντίθετα, σε ζητήματα αρμοδιότητας άλλων Υπουργείων ή άλλων φορέων εμφανίζεται ως εξαιρετικά γαλαντόμο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
- Δεν αναφέρει απολύτως τίποτα για την ολοκλήρωση του Εθνικού Κτηματολογίου (αρμοδιότητα ΥΠΕΧΩΔΕ).
- Προβλέπει τη δυνατότητα εφαρμογής Αστικών Διοδίων σε μεγάλες πόλεις (αρμοδιότητα Υπουργείου Μεταφορών).
IV. Δεν περιλαμβάνει το Σχέδιο, ούτε στο κείμενο ούτε στους Χάρτες, καμία απολύτως συγκεκριμένη πρόταση για την υλοποίηση νέου «Καποδίστρια» σε επίπεδο Δήμων, Νομαρχιών και Περιφερειών, παρά μόνο τη γενικόλογη διατύπωση να έχει υπάρξει μείωση του αριθμού τους εντός της επόμενης 4ετίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο άρθρο 11 – Διοικητική Ανασυγκρότηση (σελ.69-70) η μόνη σχετική διατύπωση είναι η εξής: «είναι αναγκαία η μείωση του αριθμού Περιφερειών, Νομαρχιών και Δήμων... εντός 4ετίας... με ευθύνη του αρμόδιου Υπουργείου, ύστερα από ειδική μελέτη». Δηλ., ουσιαστικά αυτονόητο ευχολόγιο και μόνο. Πολύ περισσότερο που δεν προβλέπεται τίποτα για το βασικό ζήτημα που τίθεται κάθε φορά από την Αυτοδιοίκηση Α? και Β? βαθμού και που αφορά στην ουσιαστική χρηματοδότηση των δράσεών της από τον κρατικό προϋπολογισμό.
V. Προβλέπεται η κατασκευή και λειτουργία μέσα σε μια 5ετία Δικτύων Αποχέτευσης και Βιολογικών Καθαρισμών σε όλους τους οικισμούς της χώρας άνω των 2.000 κατοίκων. Πουθενά, όμως, δεν αναφέρονται διαθέσιμοι πόροι, σχέδιο υλοποίησης, χρονοδιάγραμμα, κ.ά. Εξάλλου πρόσφατα η χώρα καταδικάστηκε για την ανυπαρξία βιολογικών καθαρισμών, ή την κακή λειτουργία τους ακόμη και σε πόλεις που λειτουργούν εδώ και χρόνια (Τρίπολη, Κατερίνη, κ.ά.).
VI. Σε δύο από τα σημαντικότερα θέματα του περιβάλλοντος, τη διαχείριση του υδάτινου πλούτου και τη μείωση της σπατάλης ενέργειας από τα κτίρια, Οδηγίες για τις οποίες η Ελλάδα καταδικάστηκε πρόσφατα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θέματα αρμοδιότητας του ΥΠΕΧΩΔΕ, δεν υπάρχει απολύτως καμία πρόβλεψη για χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, στοχοθεσία σε ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες και χρηματοδότηση. Το Σχέδιο αγνοεί την κλιματική αλλαγή, αφού δε δίνει την απαιτούμενη προτεραιότητα στην προστασία και διαχείριση των δασικών και υδάτινων οικοσυστημάτων. Η λειψυδρία αντιμετωπίζεται με εξωφρενική ελαφρότητα και με απουσία οποιουδήποτε σχεδιασμού σύγχρονης αρδευτικής πολιτικής με σοβαρά εγγειοβελτιωτικά έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας. Εμφανίζει πλήρη απουσία προβλέψεων για κανόνες βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής στα κτίρια.
VII. Η Κυβέρνηση της ΝΔ αρέσκεται για τα θέματα χωροταξίας να επαναλαμβάνει ένα μεγάλο ψέμα, ότι δηλαδή, είναι ο μεγάλος μεταρρυθμιστής του χώρου, αφού «Για πρώτη φορά στην Ελλάδα...». Υπενθυμίζουμε ότι:
- Το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίζεται τώρα ο κ. Σουφλιάς για να προωθήσει το Εθνικό Χωροταξικό υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ν.2742/1999).
- Μετά τη ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου ανατέθηκαν, εκπονήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν με Υ.Α. δώδεκα (12) Περιφερειακά Χωροταξικά Σχέδια (για όλες τις Περιφέρειες της χώρας πλην Αττικής), καθώς και ένα Ειδικό Χωροταξικό για τα Σωφρονιστικά Καταστήματα.
- Στο τέλος του 2003 υπήρχε έτοιμο Σχέδιο Εθνικού Χωροταξικού που είχε ήδη συζητηθεί στο Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξίας και απέμενε μόνο η ψήφισή του στη Βουλή.
VIII. Επιβεβαιώνεται η αρχική καταγγελία του ΠΑΣΟΚ ότι το συγκεκριμένο Εθνικό Χωροταξικό χρησιμοποιείται ως θεσμική ομπρέλα για να προωθηθεί ουσιαστικά το Ειδικό Χωροταξικό Τουρισμού, το οποίο έχει και το μεγάλο ενδιαφέρον για πολλούς φανερούς και μη, οικονομικούς παράγοντες και το οποίο θεωρείται ως απαράδεκτο από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας, των οικολογικών οργανώσεων και του πολιτικού κόσμου. Προεγκρίνει βασικούς άξονες του Ειδικού Χωροταξικού για τον Τουρισμό που οδηγεί σε πλήρη παράδοση των καλύτερων περιοχών της χώρας σε μεγάλα κατασκευαστικά συμφέροντα.
IX. Βασική παράμετρος αξιολόγησης ενός εθνικού χωροταξικού σχεδίου αποτελούν οι κατευθύνσεις Περιφερειακής ανάπτυξης που δίνονται μέσα από αυτό για τις Περιφέρειες της χώρας στους τομείς των υποδομών, των λειτουργιών των Αστικών Κέντρων, της ανάπτυξης του αγροτικού τομέα και της λειτουργίας συστήματος προώθησης παραγωγικών και καινοτομικών πρωτοβουλιών. Με δεδομένο ότι απαιτείται (και νομοθετικά) η επικαιροποίηση των Περιφερειακών Χωροταξικών Πλαισίων που εκπονήθηκαν για τις 12 Περιφέρειες της χώρας (πλην Αττικής) το 2003, αποκτά πρωταρχική πολιτική αναπτυξιακή σπουδαιότητα η περιφερειακή προσέγγιση των βασικών χωροταξικών κατευθύνσεων της χώρας σε όλους τους τομείς. Χαρακτηριστικά σημειώνεται ότι απουσιάζει τόσο ο σαφής προσδιορισμός χωρικών επιπέδων αναφοράς (Περιφερειών), πάνω στα οποία στηρίζεται η αποκέντρωση και η ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη, όσο και οι σαφείς αναπτυξιακές και χωρικές κατευθύνσεις ανά Περιφέρεια με συγκεκριμένα προγραμματικά μεγέθη.
X. Το Εθνικό Χωροταξικό, με την αποσαφήνιση του εθνικού χωρικού προτύπου ανάπτυξης που διαμορφώνει στο χρονικό ορίζοντα εφαρμογής του (15ετία, δηλ. μέχρι το 2023), απαιτεί:
- Καλό συντονισμό με το ΕΣΠΑ 2007-2013, το οποίο όμως σημειώνεται ότι έχει χρονική διάρκεια εφαρμογής τη μισή από αυτήν του Χωροταξικού, το οποίο είναι σαφώς πιο μακροπρόθεσμο. Ουσιαστικά, το Εθνικό Χωροταξικό θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προωθημένο από το ΕΣΠΑ, κάτι το οποίο απουσιάζει κραυγαλέα.
- Σαφή συγκεκριμενοποίηση μέτρων εφαρμογής, μετρήσιμων στόχων και χρονοδιαγραμμάτων εφαρμογής που θα υλοποιήσουν τις όποιες χωρικές αναπτυξιακές κατευθύνσεις.
- Κάλυψη των κενών πολιτικής στα πεδία (ιδιαίτερα της αειφόρου ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος) όπου έχουν διαπιστωθεί σημαντικά ελλείμματα.
XI. Καθοριστικό στοιχείο διαφοροποίησης ενός Χωροταξικού Σχεδίου από ένα Αναπτυξιακό Σχέδιο είναι ότι το Χωροταξικό προτάσσει την χωρική συνοχή και την επάρκεια των φυσικών πόρων ως βασικών προϋποθέσεων για τις όποιες αναπτυξιακές επιλογές, ενώ ένα Αναπτυξιακό Σχέδιο (όπως το ΕΣΠΑ) προτάσσει κυρίως την έννοια της ανταγωνιστικότητας. Το προτεινόμενο Σχέδιο προωθεί σχεδόν αποκλειστικά το δεύτερο. Επιπλέον, αγνοείται ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης του χώρου η έννοια της ποιότητας που ως συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας θα πρέπει να διαπερνά όλες τις επιμέρους δράσεις από τις Υποδομές μέχρι τον Τουρισμό. Σε ένα Χωροταξικό Πλαίσιο πρέπει να είναι απολύτως σαφής η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης, καθώς και η ανάγκη στάθμισης των τριών βασικών παραμέτρων της (προστασία και αναβάθμιση περιβάλλοντος, οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση, κοινωνική συνοχή) για την αποφυγή μονοδιάστατων προσεγγίσεων.
XII. Δεν προβλέπεται κανένα χρονοδιάγραμμα για την ενεργοποίηση ήδη θεσμοθετημένων (με το ν.2742/1999) χωροταξικών εργαλείων εφαρμογής, όπως: i) οι Περιοχές Οργανωμένης Ανάπτυξης Παραγωγικών Δραστηριοτήτων (ΠΟΑΔΠ), ii) οι Περιοχές Ειδικών Χωρικών Παρεμβάσεων (ΠΕΧΠ) που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών όπως οι πυρκαγιές και iii) τα Σχέδια Ολοκληρωμένων Αστικών Παρεμβάσεων (ΣΟΑΠ) για περιοχές υπό αστικοποίηση με ειδικά προβλήματα. Βασικές προϋποθέσεις ενεργοποίησής τους αποτελούν:
- η έκδοση των προβλεπόμενων κανονιστικών πράξεων που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα
- η διαμόρφωση ενός Επιχειρησιακού Σχεδίου – Προγράμματος εκπόνησης σχετικών μελετών
XIII. Το προτεινόμενο μοντέλο ανάπτυξης μας γυρίζει στις κατασκευαστικές λογικές της δεκαετίας του ‘70, είναι αναχρονιστικό και αντίθετο σε κάθε λογική ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης. Αναπαράγει το σημερινό μοντέλο των μεγάλων αστικών κέντρων και ουσιαστικά αγνοεί τη συμπληρωματικότητα που στις σημερινές παγκοσμιοποιημένες συνθήκες είναι απαραίτητο να υλοποιείται μέσα από τη στήριξη Δικτύων (αλληλοσυμπληρούμενων) Πόλεων. Οδηγεί σε αναπτυξιακή οπισθοδρόμηση και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Προσαρμόζει τους Άξονες Ανάπτυξης αποκλειστικά και μόνο στους μεγάλους Οδικούς Άξονες. Η έννοια της φέρουσας ικανότητας ενός τόπου, δηλαδή η δυνατότητα ενός τόπου να ανταπεξέλθει σε νέες ανάγκες τροφοδοσίας με νερό, διαχείρισης απορριμμάτων, κ.ά. αγνοείται απολύτως. Οι συνδυασμένες μεταφορές αποτελούν φτωχό συγγενή.
XIV. Ιδιαίτερα ανησυχητικό σημείο αποτελεί η πρόβλεψη για «αναμόρφωση» των προδιαγραφών των ΓΠΣ και των ΣΧΟΟΑΠ, τα οποία αποτελούν τα κύρια σύγχρονα εργαλεία «Τοπικών Χωροταξικών Σχεδίων» με έντονα χαρακτηριστικά τοπικής αειφόρου αναπτυξιακής προσέγγισης. Σήμερα εκπονούνται στη χώρα με βάση το ν.2508/1997, 400 περίπου ΓΠΣ/ΣΧΟΟΑΠ, πολλά από τα οποία έχουν ήδη ολοκληρωθεί, αλλά μόλις 4-5 έχουν εγκριθεί. Προκαλεί κατάπληξη, λοιπόν, ότι η μόνη αναφορά που γίνεται στα Σχέδια αυτά από το Εθνικό Χωροταξικό είναι σε «αρνητική» κατεύθυνση, αφού αντί π.χ. για τη δέσμευση να έχουν προωθηθεί και εγκριθεί εντός 1-2 ετών, ώστε σε τοπικό επίπεδο να υπάρχουν σαφείς φιλοπεριβαλλοντικές αναπτυξιακές κατευθύνσεις, αντίθετα, προβλέπονται «αναμορφώσεις προδιαγραφών» και «αναμορφώσεις σχεδιασμού». Ουσιαστικά, δηλαδή παραπομπή της θεσμοθέτησής τους για την επόμενη 5ετία.

JESUS THANKS FOR THE 36

Η εικόνα του Ριβάλντο το βράδυ της Κυριακής να δίνει συνέντευξη φορώντας μπλούζα που έγραφε JESUS THANKS FOR THE 4 αλλά κυρίως αυτά που έλεγε και ο τρόπος που τα έλεγε, ήταν θλιβερή για έναν μεγάλο παίχτη εντός των γηπέδων που αποδεικνύεται πολύ μικρός σαν άνθρωπος εκτός γηπέδων, και προσβλητική για όλους αυτούς που για τρία χρόνια τον αγάπησαν και τον αποθέωσαν. Ο Ρίμπο πίστεψε πως μπορούσε να αγαπηθεί από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού περισσότερο από την ίδια τους την ομάδα και όταν προφανώς διαψεύστηκε άρχισε να συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα.

Στον αγώνα του πρώτου γύρου στο Καραϊσκάκη όταν ο Ριβάλντο αγωνίστηκε για πρώτη φορά αντίπαλος του Ολυμπιακού η αντιμετώπισή του από τους φιλάθλους ήταν εντελώς ουδέτερη. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του πριν κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του αγώνα και μόνο η ανάρτηση ενός πανώ που έγραφε πως οι μεγάλοι παίκτες παίζουν σε μεγάλες ομάδες μπορούσε να θεωρηθεί ως εχθρική πράξη αν και στρεφόταν προφανώς κατά της ΑΕΚ και δεν ήταν προσβλητικό για το Ριβάλντο. Στη χώρα μας όπου έχουμε ζήσει απίστευτες και χυδαίες στιγμές με τους οπαδούς της ΑΕΚ εναντίον του Μπάγιεβιτς και του Αλεξανδρή του ΠΑΟ εναντίον του Ιωαννίδη και του Ολυμπιακού εναντίον του Αποστολάκη (αν και εκεί δεν την πλήρωσαν τα συγγενικά του πρόσωπα όπως στις άλλες περιπτώσεις) η αντιμετώπιση του Ριβάλντο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού ήταν υποδειγματική. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού σεβάστηκαν το Ρίμπο και τα όσα πρόσφερε στην ομάδα τους, εκείνος με τη συμπεριφορά του στο φινάλε του πρωταθλήματος δεν τους σεβάστηκε.

Ο Ριβάλντο ήρθε στην Ελλάδα στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του όταν στην Ιταλία τον χαρακτήριζαν πρώην ποδοσφαιριστή και οι περισσότεροι πίστευαν πως δεν θα ξαναέπαιζε ποδόσφαιρο αξιώσεων. Απέδειξε πως στο Ελληνικό πρωτάθλημα μπορούσε ακόμη να κάνει τη διαφορά αλλά στο champions league δεν μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά και χρόνο με το χρόνο αυτό γινόταν όλο και πιο εμφανές.

Την πρώτη χρονιά στον Ολυμπιακό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απομάκρυνση του Ντούσαν Μπάγιεβιτς ενώ πέρυσι προσπάθησε με τη συμπεριφορά του να χαλάσει τη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε. Είχε φροντίσει λοιπόν να δείξει από πολύ νωρίς δείγματα της συμπεριφοράς του και του ανείπωτου εγωισμού του που δεν μπορούσε να υποτάξει για το καλό της ομάδας.

Παρακολουθώ το ελληνικό ποδόσφαιρο 35 χρόνια και το τελευταίο πράγμα που επιθυμώ είναι να παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός στα χαρτιά και με τρόπο αμφισβητούμενο. Σίγουρα δεν είμαι ευχαριστημένος από την εξέλιξη στο πρωτάθλημα αν και ο φετινός Ολυμπιακός ήταν φτιαγμένος για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των Ευρωπαϊκών αγώνων. Γι΄αυτό το λόγο πιστεύω πως ήταν λάθος η απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή με τον οποίο δεν θα χάναμε το παιχνίδι με την ΑΕΚ και θα ήμασταν και πάλι πρωταθλητές.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι με κανόνες τους οποίους όλοι πρέπει να σέβονται και πολλές φορές και για διάφορους λόγους ομάδες που δεν τηρούν τους κανόνες μηδενίζονται. Επίσης δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε το πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΚ το 1979 με τη διαιτησία του Παμπορίδη την τελευταία αγωνιστική με αποτέλεσμα να μην κατέβει ο Ολυμπιακός στο μπαράζ, το πρωτάθλημα του 1989 που δόθηκε στο Γιδόπουλο και το αποκορύφωμα όλων το πρωτάθλημα του δακρυγόνου όταν διακόπηκε ο αγώνας ΑΕΚ – Ολυμπιακού (στο τελευταίο λεπτό με το σκορ 1-2 και την ΑΕΚ με 10 παίκτες) και ξανάγινε στο βούρκο της Ρόδου. Ούτε βέβαια μπορούμε να ξεχάσουμε πως στα τελευταία 12 πρωταθλήματα το μοναδικό που δεν κατέκτησε ο Ολυμπιακός το πήρε ο Δούρος.

Γι΄αυτό η καλύτερη απάντηση στο Ριβάλντο είναι JESUS THANKS FOR THE 36 και ελπίζουμε του χρόνου να έρθει ο Ντούσαν για το 37^ο .

Επαγγελματικά Δικαιώματα Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών

Σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, ως το τέλος του χρόνου θα προωθηθεί στη Βουλή προς ψήφιση σχέδιο νόμου με το οποίο θα χαρακτηριστούν μεταλυκειακή βαθμίδα εκπαίδευσης τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών που λειτουργούν στη χώρα μας ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων και στους αποφοίτους τους θα χορηγούνται επαγγελματικά δικαιώματα ισότιμα με αυτά του πανεπιστημίου. Το πρόσχημα για την ψήφιση του παραπάνω νόμου είναι η ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο της κοινοτικής οδηγίας 36/2005.
Η συγκεκριμένη οδηγία όχι μόνο δεν ωφελεί την Ελλάδα, αλλά ναρκοθετεί το χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, υποβαθμίζει τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, καταρρακώνει το κύρος των επιστημόνων και το ρόλο τους στην κοινωνία. Με άλλα λόγια ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, για να σπείρει θύελλες και να θερίσει καταιγίδες, καθώς με την ενσωμάτωση της η ελληνική πολιτεία αποδέχεται ουσιαστικά τη χειρότερη μορφή εμπορευματοποίηση της Παιδείας, όπως αυτή που παρέχεται με τη μέθοδο του «φραντσάϊζινγκ» που χρησιμοποιείται για το άνοιγμα fast food και επιτρέπει να λειτουργούν ανεξέλεγκτα καταστήματα που προσφέρουν έναντι εξαιρετικά υψηλής αμοιβής απολύτως αμφιβόλου ποιότητας διπλώματα.

Το ΤΕΕ θεωρεί ότι οι συγκεκριμένες προβλέψεις της κοινοτικής οδηγίας 36/2005 υπερβαίνουν την ιδρυτική διακήρυξη της Ε.Ε. σύμφωνα με την οποία η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση για τα κράτη-μέλη. Η ενσωμάτωση τους στο εθνικό δίκαιο δεν πρέπει να υπερισχύσουν του Συντάγματος που σαφώς προβλέπει ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση παρέχεται από δημόσια ιδρύματα.
Το Σύνταγμα επίσης, στο γράμμα και στο πνεύμα του, συνδέει τα επαγγελματικά δικαιώματα με τα αληθή ακαδημαϊκά προσόντα. Η μεταξύ τους αποδέσμευση αποτελεί ένα πλασματικό κατασκεύασμα, το οποίο εντείνει υπάρχουσες και δημιουργεί νέες στρεβλώσεις. Δεν μπορεί η ενσωμάτωση να λειτουργήσει ως μια απόφαση εμπορικής αντίληψης που θα υποβαθμίζει την επιστημονική γνώση και το κύρος του επιστήμονα.
Με βάση αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να αντιδράσει η ελληνική Πολιτεία. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που η κυβέρνηση θα επιλέξει να πορευτεί αντίθετα και επιχειρήσει εσπευσμένα και άκριτα τη μεταφορά της οδηγίας στο Εθνικό Δίκαιο, θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι:

• Το ΤΕΕ – αλλά και όλοι οι άλλοι επιστημονικοί φορείς της χώρας, από κοινού με την εκπαιδευτική και φοιτητική κοινότητα – θα αντιδράσουν σε μια τέτοια καταστροφική ανατροπή στο χώρο της Παιδείας.

• Το ΤΕΕ θα διεκδικήσει την αυτονόητη και πέρα ως πέρα νόμιμη συμμετοχή του σε όλες τις φάσεις των διεργασιών για την ενσωμάτωση της οδηγίας στην ελληνική νομοθεσία, απαιτώντας να εφαρμοστούν οι ίδιες αυστηρές – νομικές και άλλες – προϋποθέσεις που ισχύουν για την αναγνώριση μέρους ή του συνόλου επαγγελματικών δικαιωμάτων στις χώρες οι οποίες σήμερα επιδίδονται στο απαράδεκτο εμπόριο της παραπαιδείας εκτός των συνόρων τους.

Άμεσα θα πρέπει να καταργηθεί η απαράδεκτη και εκτός κάθε λογικής αδειοδότηση επιχειρήσεων που ισχυρίζονται ότι προσφέρουν εκπαιδευτικό έργο, από το υπουργείο Ανάπτυξης (κανόνες εμπορίου). Έχουμε, και πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε στη χώρα μας, υπουργείο Παιδείας.
Είναι απαραίτητο επίσης, να τονιστεί για μια ακόμη φορά – ώστε να μην υπάρξει οποιαδήποτε εσκεμμένη ή σκόπιμη στρέβλωση – ότι δεν επιθυμούμε και δεν σκοπεύουμε να βάλουμε φραγμό στην πρόσβαση στην εργασία για κανέναν νέο άνθρωπο, με την προϋπόθεση ότι κατέχει τις γνώσεις που απαιτούνται, οι οποίες πιστοποιούνται από ένα υπεύθυνο δημόσιο σύστημα, στο οποίο μετέχουν και οι αντίστοιχοι, κατά περίπτωση, επιστημονικοί φορείς.
Αταλάντευτη θέση του Τεχνικού Επιμελητηρίου παραμένει ότι η Παιδεία, που είναι δικαίωμα του καθενός, δεν μπορεί να απαλλαγεί από το δημόσιο χαρακτήρα και να μετεξελιχτεί σε «εμπόριο ονείρων».

Νίκος Ανδρουλάκης

Απόφαση Κεντρικής Αντιπροσωπείας Τ.Ε.Ε.

Η Κεντρική Αντιπροσωπεία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος στη Συνεδρίαση της στις 15 και 16 Μαρτίου έλαβε την παρακάτω απόφαση:
Δεν αναγνωρίζουμε στην Κυβέρνηση το δικαίωμα να ξεπερνά τα όρια των δημοκρατικών, Συνταγματικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως συνέβη με το νομοσχέδιο για τις μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος, να ποινικοποιεί το δικαίωμα στην απεργία.

Δεν αποδεχόμαστε από την Κυβέρνηση να αφαιρεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την περιουσία, το αυτοδιοίκητο του Ταμείου τους, από τους ασφαλισμένους του ΤΣΜΕΔΕ, χωρίς διάλογο και ενάντια σε κάθε επιστημονικό δεδομένο.

Η Κυβέρνηση έκλεψε από τους μηχανικούς αυτό που είχαν διασφαλίσει από το 1934, [με τη δική τους συνεισφορά και μηδαμινή συμβολή κοινωνικών πόρων και κρατικής συμμετοχής]: την προσδοκία για συγκεκριμένες, όχι μεγάλες αλλά βέβαιες, παροχές.

Ζητάμε και θα αγωνιστούμε:
Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο στο σύνολο του
Να ακυρωθεί στην πράξη, αν γίνει νόμος

Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία, μαζί με όλους τους φορείς των ασφαλισμένων (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ- ΔΣΑ – ΠΙΣ κλπ), να διατυπώσουμε προτάσεις μέσα στο επόμενο τρίμηνο για τα πραγματικά προβλήματα του ασφαλιστικού και τις λύσουν που θα τα θίγουν στον πυρήνα τους. Οι προτάσεις, με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν αποδεκτές μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες των φορέων, να στηριχθούν με συστηματικό, αποτελεσματικό, μέχρι τον γενικό απεργιακό, αγώνα, πριν την παρέλευση εξαμήνου από σήμερα.

Αποδεχόμαστε το κοινό κείμενο των φορέων, που εκφράζει επιστήμονες και δημοσιογράφους, το οποίο, μεταξύ άλλων και εκτός των παραπάνω, προβλέπει:
- καμία παρέμβαση που θα θίγει παροχές και περιουσία οποιουδήποτε κλάδου
- εκπροσωπήσεις που δεν θα υπόκεινται στην επιλογή οποιουδήποτε Υπουργού, που δεν θα ευνουχίζει το χαρακτήρα και τις διαδικασίες των φορέων.

Οι θέσεις αυτές θα υποστηριχθούν με τον πιο καθολικό τρόπο νομικά. Επιπλέον κάθε απόφαση που θα επηρεάζει την περιουσία των ασφαλισμένων του ΤΣΜΕΔΕ θα εξετάζεται εάν ενέχει την πιθανότητα διακύβευσης της, και ως τέτοια θα αντιμετωπίζεται νομικά, σε προληπτικό κυρίως επίπεδο.

Δύναμη μας είναι η δύναμη που διαθέτει ο μηχανικός ατομικά, στον κοινωνικό περίγυρο του, και συλλογικά. Αυτή η δύναμη θα ενεργοποιηθεί και στο πιο μικρό μέρος της Ελλάδας, για το πιο μεγάλο χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί.

Το ασφαλιστικό θα είναι στην πρώτη γραμμή των θέσεων του ΤΕΕ, θα επηρεάζει τις θέσεις του συνολικότερα στα κρίσιμα θέματα της απασχόλησης, των έργων, της παιδείας, της ενέργειας, του περιβάλλοντος. Το ΤΕΕ θα παρεμβαίνει συστηματικά στα κρίσιμα θέματα για την ανάπτυξη και την παραγωγή με βάση τις επεξεργασίες και τις διαδικασίες του, χωρίς όμως να τα αποσυνδέει από τις συνολικότερες προοπτικές και παρεμβάσεις.

Καλούμε τους μηχανικούς και τους φορείς τους να απέχουν από κάθε εκπροσώπηση και διαδικασία ανάθεσης μέχρι τη ψήφιση του νομοσχεδίου, να περιφρουρήσουν και συμμετάσχουν στη γενική απεργία της Τετάρτης, που σηματοδοτεί και την κορύφωση του αγώνα για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να απεργήσουν την Πέμπτη, τελευταία ημέρα συζήτησης στη Βουλή.

Το ΤΕΕ θα παρέμβει νομικά οπουδήποτε υπάρξει πρόθεση για αναθέσεις έργων και μελετών, που αξιοποιώντας την αποχή των οργανώσεων των μηχανικών, κατά παράβαση των νομίμων, διάφανων και παρεχουσών ίσες ευκαιρίες διαδικασιών.

Το Νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό

ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ

Το νομοσχέδιο είναι το πρώτο κείμενο που περιλαμβάνει τις προτάσεις της Κυβέρνησης. Μέχρι τώρα υπήρχαν ανακοινώσεις του πρώην και της νυν Υπουργού Απασχόλησης, γενικά για «ενοποιήσεις» Ταμείων και διαρροές στον Τύπο. Μέχρι τη γνωστοποίηση του νομοσχεδίου το Ταμείο «Επιστημόνων» θα περιλάμβανε και τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, σύμφωνα με τις δηλώσεις των Υπουργών.
Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή στις 6 Μαρτίου, οπότε και γνωστοποιήθηκε. Συζητείται στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή στις 11 Μαρτίου και ψηφίζεται από την Ολομέλεια στις 18 Μαρτίου, μεταξύ Καθαρής Δευτέρας και 25ης Μαρτίου, παράλληλα με το συνέδριο του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αντίστοιχες, σκληρές, διατάξεις για το ασφαλιστικό νομοθετούνται στις χώρες της ΕΕ μετά από διάλογο ετών, πάνω σε συγκεκριμένα κείμενα. Προφανώς η Κυβέρνηση, στο ασφαλιστικό θέμα, είναι επηρεασμένη από το πνεύμα Μεταξά.

Δημιουργείται ένα νέο Ταμείο, το Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων. Αναζητείται ο ορισμός του ασφαλισμένου «Ανεξάρτητα Απασχολούμενου». Στο ΕΤΑΑ μεταφέρονται ασφαλισμένοι από μη ομοειδή Ταμεία. Στο άρθρο 33 και περισσότερο στο άρθρο 34, προς έκπληξη όσων ελπίζουν σε οικονομίες κλίμακας, εμφανίζονται νέες Διευθύνσεις, σε μια, ενδιάμεση χρονικά, προσπάθεια να συγκλίνουν οργανωτικά τα ενσωματωνόμενα Ταμεία. Παρότι με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η άμεση χαοτική διοικητική κατάσταση για το νέο Ταμείο, η συνέπεια, τριτεύουσα, είναι μια υπερπληθώρα Διευθύνσεων που αφορούν τους ασφαλισμένους του Ταμείου Νομικών.

Η έλλειψη οποιασδήποτε μελέτης από τη μεριά ενός Υπουργείου που δεν επέτρεπε τη μείωση των εισφορών κατά 10 ευρώ χωρίς αναλογιστική μελέτη είχε επισημανθεί από την αρχή. Στο νομοσχέδιο ομολογείται ρητά.

Η ειρωνεία είναι πως η απαίτηση να μην γίνει κανένα νομοθετικό βήμα πριν την ύπαρξη μελετών για τις επιπτώσεις της συγκεκριμένης ενοποίησης, θα αποτελέσει το άλλοθι, μετά τη ψήφιση του νομοσχεδίου, με το επιχείρημα ότι η αναλογιστική μελέτη δεν δείχνει βιωσιμότητα για το νέο Ταμείο (ΕΤΑΑ), να προχωρήσουν επόμενα αρνητικά για τους ασφαλισμένους βήματα.

Η περιουσία του ΤΣΜΕΔΕ, της ασφαλιστικής επιχείρησης των μηχανικών, με το κρατικό χρέος να υπερβαίνει κατά πολύ τη συνεισφορά του, με τα πιο υγιή χαρακτηριστικά από όλα τα Ταμεία, με βιωσιμότητα μεγαλύτερη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, περνά σήμερα στο ΕΤΑΑ με ασφαλισμένους μηχανικούς, νομικούς, υγειονομικούς και αύριο και στον ΟΑΕΕ των εμπόρων, σε μια λογική συνεχούς μείωσης των παροχών και συντάξεων προς τους μηχανικούς. Ακυρώνεται με αυτό τον τρόπο η προσδοκία πρόσβασης σε παροχές και συντάξεις που είχαν όλοι οι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι του ΤΣΜΕΔΕ.
Η λεγόμενη οικονομική και λογιστική αυτοτέλεια των τομέων (η αρχική μετεξέλιξη του ΤΣΜΕΔΕ) αφορά μόνο το Διοικητικό Δίκαιο, έχει να κάνει με την τήρηση των ισολογισμών και προϋπολογισμών, δεν έχει να κάνει με την περιουσία των 29000 ευρώ που αντιστοιχούσε στον κάθε ασφαλισμένο του ΤΣΜΕΔΕ.

Από τη διατύπωση στο νομοσχέδιο συνεπάγεται ότι ο Φορέας (ΕΤΑΑ) θα διαχειρίζεται την περιουσία του ΤΣΜΕΔΕ, ΤΣΑΥ και ΤΝ, καθώς και το σύνολο των εσόδων, ανεξάρτητα προέλευσης. Θα μεταβιβάζει προς τους τομείς ( μετεξέλιξη ΤΣΜΕΔΕ) ότι ποσά κρίνει το ΔΣ του. Η επόμενη «ενοποίηση» θα αποξενώσει τελείως τους μηχανικούς από την περιουσία τους.

Στο ΤΣΜΕΔΕ η σύνθεση του ΔΣ είναι εννεαμελής, εκ των οποίων τα οκτώ μέλη είναι εκπρόσωποι φορέων. Το ΔΣ επέλεγε τον Πρόεδρο του, πάντα τον υποδεικνυόμενο από το ΤΕΕ.

Στο δεκατριμελές συμβούλιο του ΕΤΑΑ οι μηχανικοί [και εργολήπτες] εκπροσωπούνται από τρία μέλη, δηλαδή ποσοστό 3/13=23%. Οι ασφαλισμένοι στο ΕΤΑΑ θα είναι: ΤΣΜΕΔΕ 98228, ΤΣΑΥ 93715 Ταμείο Νομικών 58133. Αναλογία των μηχανικών: 98228/250076=39%.

Στα 13 μέλη του ΔΣ του ΕΤΑΑ ο Υπουργός ορίζει απευθείας τα τέσσερα μέλη, επιλέγει από μια μακρύτατη λίστα τρεις, και παρεμβαίνει δύο φορές στην επιλογή των υπολοίπων έξη, επιλέγοντας στην πραγματικότητα από πολλαπλάσιο αριθμό υποδεικνυομένων από τους φορείς εκπροσώπων. Έτσι το κάθε μέλος του ΔΣ θα αισθάνεται ότι οφείλει την επιλογή του περισσότερο στον Υπουργό, παρά στον φορέα που τον υπόδειξε.
Συνέπεια αυτού δεν είναι μόνο ότι το ΔΣ είναι στον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Υπουργού, αλλά ότι περιορίζεται, μέχρι εξαφάνισης, ο ελεγκτικός ρόλος των, θεωρητικά, εκπροσώπων των φορέων των ασφαλισμένων.

Καταργείται έτσι η αυτοτέλεια του ΤΣΜΕΔΕ, που θετικά και μόνο λειτούργησε από την ίδρυση του. Παράλληλα παραβιάζεται κάθε κανόνας αξιοπιστίας, αν αναλογισθούμε ότι η Κυβέρνηση, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, έσπευσε να ενισχύσει, με νόμο, την τυπική και ουσιαστική εκπροσώπηση των φορέων. Σήμερα η Κυβέρνηση θεωρεί ότι το σκάνδαλο το διαχειρίστηκε επικοινωνιακά σωστά (με τον παραπάνω νόμο) και ξεπεράσθηκε, ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας περνά στην αντεπίθεση.

Το ΤΕΕ θα πρέπει είτε να συνεχίσει τη λογική εκπροσώπησης με βάση συναινετικές διαδικασίες στα όργανα του, με κίνδυνο η εσωτερικά μειοψηφούσα άποψη με την παρέμβαση του Υπουργού να γίνεται και η άποψη που θα διατυπώνεται από τον «υποδειχθέντα» από το ΤΕΕ εκπρόσωπο , είτε να επιλέγει με κριτήριο την πολιτική αντιπαράθεση προς τον Υπουργό το σύνολο των εκπροσώπων του. Σε κάθε περίπτωση οδηγούμαστε σε πολιτική στρέβλωση.
Και αυτή η πρόβλεψη και, πολύ περισσότερο, η πρόβλεψη να επιλέγονται οι εκπρόσωποι των φορέων από διπλάσιο αριθμό υποδεικνυομένων, αποτελεί επιβεβαίωση μιας μειωτικής αντίληψης του ρόλου των εκπροσώπων και κυρίως των φορέων τους. Μπορεί να μπουν στο νόμο κριτήρια τα οποία να πληρούν οι εκπρόσωποι. Δεν μπορούν, το 2008 και όχι πια με δικτατορία Μεταξά, μέλη των ΔΕ και του ΔΣ να είναι ταυτόχρονα εκπρόσωποι των φορέων και (υποτελείς) της Κυβέρνησης. Ή το ένα ή το άλλο.
Το ΤΕΕ, ΝΠΔΔ, δεν μπορεί να αναγνωρίσει στον οποιοδήποτε Υπουργό μεγαλύτερη ικανότητα από το ίδιο στην επιλογή των εκπροσώπων του.
Ουδεμία λοιπόν έκπληξη και από την πρόβλεψη του νομοσχεδίου ότι αν σε δέκα ημέρες δεν ορισθούν οι εκπρόσωποι των φορέων, ο Υπουργός τους ορίζει όχι πλέον από τα ΔΣ, όπως ίσχυε μέχρι τώρα, αλλά από το σύνολο των μελών τους.

Με δεδομένο τον απόλυτο έλεγχο του ΔΣ από τον Υπουργό Απασχόλησης, για να αντιμετωπισθεί η πιθανότητα να ασκείται πραγματικός έλεγχος από κάποιο μέλος του ΔΣ, στο όνομα της παράκαμψης καθυστερήσεων και γραφειοκρατίας, δίδεται η δυνατότητα να μεταφέρεται σε ένα, οποιοδήποτε, πρόσωπο (πχ τον δεύτερο που ορίζει η Υπουργός χωρίς και αυτήν την διαδικασία του άρθρου 49α του κανονισμού της Βουλής), οποιαδήποτε ή άθροισμα οποιωνδήποτε αρμοδιοτήτων.

Δηλαδή, η ουσιώδης διάταξη του νομοσχεδίου είναι ότι αναθέτει στον Υπουργό Απασχόλησης να κάνει ότι θέλει, όποτε θέλει, με όποιον θέλει.

Και βέβαια υπάρχει πάντα η ασφαλιστική δικλείδα του βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση του ΔΣ, που μπορεί να θέσει ο Κυβερνητικός Επίτροπος. (άρθρο 135, παρ.2)

Οι μισθωτοί του Δημόσιου, του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα και του ιδιωτικού τομέα, είναι ως μη υπάρχοντες στο νομοσχέδιο. Δεν εκπροσωπούνται πουθενά, διατάξεις που τους αφορούν έχουν εξαφανισθεί. Θα πρέπει να μιλάμε πλέον και για τρίτης κατηγορίας ασφαλισμένους του ΕΤΑΑ;

Οι ασφαλισμένοι στο ΤΣΜΕΔΕ χάνουν πόρους, οι παροχές στους ασφαλισμένους του θα μειωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Είναι βέβαιο, ότι η αναλογιστική μελέτη για το ΕΤΑΑ, που θα συνταχθεί με βάση τις παραμέτρους που ορίζει το Υπουργείο Απασχόλησης, θα βγάζει το ταμείο παθητικό το 2009. Δεν υπάρχει πολιτικό, οικονομικό και νομικό έρεισμα για να γίνεται παρακράτηση 10% σε μέρος από τους πόρους του ΕΤΑΑ, για να αποδοθεί στους ασφαλισμένους των προβληματικών ταμείων το 2019, όπως προβλέπει το άρθρο 149. Απλά, με αυτόν τον τρόπο αποδεσμεύεται ένα ποσοστό των πόρων του ΕΤΑΑ, επιπλέον του 23% που προβλέπει ο νόμος 3586/2007 για να το διαχειρίζεται κατά το δοκούν ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
Στο άρθρο 150 χαρακτηρίζεται ως κοινωνικός πόρος για πρώτη φορά και το «Ποσοστό 1% επί πιστοποιήσεων παντός Δημοσίου Έργου», που αποτελεί κράτηση επί των λογαριασμών των εργολάβων παντός Δημοσίου έργου. Οι σημαντικές απομειώσεις από τις εισφορές που βαρύνουν, εξ αυτού του λόγου, τους ασφαλισμένους νομικούς, επιβαρύνουν συνολικά τους ασφαλισμένους του ΕΤΑΑ.
Έτσι το ΕΤΑΑ θα έχει λιγότερους πόρους από ότι αθροιστικά είχαν το ΤΣΜΕΔΕ, ΤΣΑΥ και ΤΝ. Αυτό σημαίνει πως η πρόβλεψη ότι δεν θα μειωθούν οι παροχές των ασφαλισμένων του για μικρό χρονικό διάστημα θα είναι αξιόπιστη.

Στο άρθρο 25, όπου επιμερίζονται οι κλάδοι του ΤΣΜΕΔΕ ως τομείς στους κλάδους του ΕΤΑΑ, έχει παραληφθεί ο κλάδος ειδικών παροχών, μια μεγάλη κατάκτηση που περιλαμβάνεται στον ν.3518/06. Στο ΕΤΑΑ εξάλλου δεν προβλέπεται καθόλου ο (αντίστοιχος) κλάδος προνοιακών παροχών, αν και στο άρθρο 136, παρ.6 αναφέρεται η ύπαρξη (για το σύνολο των Ταμείων) κλάδου πρόσθετων παροχών.

Η Διεύθυνση Εγγυοδοσίας και Πιστοδοσίας του ΤΣΜΕΔΕ, αντί να υπαχθεί στη Διοικούσα Επιτροπή Μηχανικών και Εργοληπτών Δημοσίων Έργων, υπάγεται με το άρθρο 32, παρ. 1 στη Γενική Διεύθυνση Διοικητικής Υποστήριξης, δηλαδή στο ΔΣ του ΕΤΑΑ, με τη δεδομένη σύνθεση και αρμοδιότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Είναι χαρακτηριστικό ότι είναι η μόνη Διεύθυνση για την οποία στη συνέχεια δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά.

Μπορεί μια Κυβέρνηση να νομοθετεί, αμέσως μετά τις εκλογές, αντίθετα με τις προγραμματικές της διατάξεις;
Μπορεί μια Κυβέρνηση στο όνομα του Συντάγματος που αναθέτει στο Κράτος την ευθύνη της Κοινωνικής ασφάλισης (άρθρο 22,5) να διαλύει το πιο υγιές ασφαλιστικό Ταμείο;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να κλέβει την περιουσία των ασφαλισμένων, όταν στη δημιουργία της δεν έχει συμβάλει καθόλου;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να ευνοεί τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, όταν διαλύει ένα Ταμείο που με τα ιδιωτικά ασφαλιστικά κριτήρια έχει μεγαλύτερη βιωσιμότητα από αυτές;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να προχωρά σε «ενοποιήσεις» Ταμείων που εξαρθρώνουν το ασφαλιστικό σύστημα, όταν θα μπορούσε να κάνει ενοποιήσεις με θετικά αποτελέσματα και απλό τρόπο: πχ θέτοντας υπό ενιαία διοίκηση τα επικουρικά Ταμεία με αυτά της Κύριας Σύνταξης;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να μιλά για ενοποιήσεις και να «ξεχνά» μερικές δεκάδες Ταμεία εκτός του Υπ. Απασχόλησης, που οι Κυβερνήσεις θέλουν να τα λειτουργούν ως σώματα επηρεασμού ψηφοφόρων;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να μιλά για οικονομίες κλίμακας, όταν, θεωρητικά από ανικανότητα της, πρακτικά από θέληση, χαρίζει τεράστια ποσά στους εισαγωγείς και παραγωγούς φαρμάκων και στις Τράπεζες σε βάρος των πόρων των Ταμείων;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να προασπίζει τις δημοκρατικές κατακτήσεις, όταν παραβιάζει κάθε δεοντολογία διαλόγου και αντιμετωπίζει τους Κοινωνικούς Εταίρους ως πρόβλημα;
Μπορεί μια Κυβέρνηση να μιλά για μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και να διαμορφώνει διατάξεις με βάση τις επικοινωνιακές της εκτιμήσεις;

Το φαινόμενο Τσίπρα

Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού φαίνεται να αλλάζει προς το παρόν τα δεδομένα του πολιτικού σκηνικού, τουλάχιστον ως προς τη δυναμική που φαίνεται να αναπτύσσεται στα μικρότερα κόμματα. Οι απόψεις για το που μπορεί να φτάσει αυτή η δυναμική διίστανται. Οι υποστηρικτές του μιλάνε ακόμα και για ανατροπή του δικομματισμού παραλληλίζοντας το Συνασπισμό του 2008 με το ΠΑΣΟΚ του 1974!!! Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως γρήγορα θα ξεφουσκώσει και θυμίζουν την εποχή που το νεοσύστατο κόμμα του Αβραμόπουλου (Κ.Ε.Π.) εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις με 15%.

Είναι γεγονός πως η συγκυρία είναι άκρως ευνοϊκή για το νέο αρχηγό του Συνασπισμού. Τα κόμματα εξουσίας έχουν κουράσει και έχουν κορεστεί, οι ηγεσίες τους δεν εμπνέουν και τα κορυφαία στελέχη τους δείχνουν γερασμένα και εκφραστές μιας άλλης εποχής στα μάτια της διψασμένης για κάτι διαφορετικό νέας γενιάς. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που υπό τον όρο νέα γενιά μπορούν να συσπειρωθούν οι γενιές όλων εκείνων που αισθάνονται αποκλεισμένοι από την προοπτική για καλύτερο μέλλον, ακόμα και αν έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 40. Ταυτόχρονα οι ακραίες θέσεις των άλλων δύο μικρότερων κομμάτων απομακρύνουν την πλειοψηφία των παραγωγικών στρωμάτων από το ακροατήριό τους καθιστώντας το Συνασπισμό τη μοναδική ελκυστική εναλλακτική επιλογή.

Αναμφισβήτητα λοιπόν αποτελεί θετική πρόκληση για τους ψηφοφόρους, η εμφάνιση στο προσκήνιο, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής Δημοκρατίας, ενός αρχηγού κόμματος που δεν προέρχεται από κανένα πολιτικό τζάκι και είναι μόλις 33 χρονών. Επομένως θα είναι τραγικό λάθος να υποτιμηθεί και να θεωρηθεί πως θα ξεφουσκώσει έτσι απλά με το πέρασμα του χρόνου. Όσο μάλιστα δέχεται προσωπικές επιθέσεις θα γίνεται όλο και περισσότερο συμπαθής όχι μόνο στους ουδέτερους αλλά και στους δεδηλωμένους οπαδούς των άλλων κομμάτων.

Βέβαια ο δικομματισμός έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικός και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν όταν κάποιοι πίστεψαν πως έχει κλείσει τον κύκλο του. Και όσοι προσπαθούν να συγκρίνουν τον Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το 2008 με το 1974 αγνοούν βασικές παραμέτρους της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν επιβλήθηκε στο πολιτικό σκηνικό προσπαθώντας να προβληθεί ως μόδα και εκφράζοντας μια ηλικιακή ανανέωση, αλλά με τη χαρισματική φυσιογνωμία του κατάφερε να ανατρέψει κατεστημένα δεκαετιών και να εκφράσει ένα πολύ μεγάλο τμήμα της χώρας που για 40 χρόνια βρισκόταν στη «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού», καταπιεσμένο και με συσωρευμένη τη δυσαρέσκεια από τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες και την έντονη επιθυμία για κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά ακόμα και ο Ανδρέας ίσως να μην τα κατάφερνε ποτέ αν δεν έφερε εκτός των άλλων και ένα όνομα που όπως αποδεικνύεται έως και σήμερα είναι συνώνυμο με τους αγώνες για τη δημοκρατία και παραμένει πάντα βαθιά ριζωμένο σ’ ένα κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.

Έχω την αίσθηση πως προς το παρόν ο Τσίπρας προσπαθεί απλώς να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να γίνει η νέα μόδα της πολιτικής ζωής του τόπου με όρους που θυμίζουν τη ΔΑΠ στα Πανεπιστήμια της δεκαετίας του 80. Ανατροπές πραγματοποιούνται με ουσιαστικές πολιτικές και όχι με ρητορικές για το ποιος είναι αριστερός και ποιος όχι. Άλλωστε επί της ουσίας δεν νομίζω πως ο Συνασπισμός με εξαίρεση τη θητεία του Αλέκου Αλαβάνου εξέφραζε πραγματικά αριστερές απόψεις ή πολιτικές. Έχει όμως μια χρυσή ευκαιρία για να δείξει τις ικανότητές του και να πείσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης που τον βλέπει ήδη με θετικό μάτι. Η παρακμή που αποπνέουν τα υπόλοιπα κόμματα αυτήν την περίοδο είναι το μεγάλο του όπλο. Όμως η νίκη σε έναν αγώνα δεν εξαρτάται μόνο από τη δική σου απόδοση. Σε πολλές περιπτώσεις εξαρτάται και από την απόδοση του αντιπάλου, από τα λάθη του τις αδυναμίες και τις παραλείψεις του.

Το ΠΑΣΟΚ αν θέλει να περιορίσει την απήχηση του φαινόμενου Τσίπρα και να συνεχίσει να διαδραματίζει το ρόλο που έχει έως σήμερα πρέπει άμεσα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να εκφράσει ξανά με πειστικό τρόπο τις προσδοκίες των μεσαίων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας.

Προεδρικές Εκλογές στην Κύπρο

Οι χθεσινές εκλογές για τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας επεφύλαξαν μια μεγάλη έκπληξη τον αποκλεισμό του απερχόμενου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου από το δεύτερο γύρο των εκλογών. Έκπληξη που για όσους ταυτίζονται με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας την περίοδο 1996 – 2004 μάλλον θα πρέπει να χαρακτηρισθεί ευχάριστη.

Παρά το γεγονός ότι η ΕΔΕΚ στήριζε την υποψηφιότητα του Τάσου Παπαδόπουλου είχα από την αρχή ταχθεί υπέρ της υποψηφιότητας του Δημήτρη Χριστόφια τον οποίο θεωρώ έναν έξυπνο, διορατικό και εκσυγχρονιστή πολιτικό. Αριστερός και πραγματιστής που δεν έχει καμία σχέση με τους δήθεν αριστερούς πολιτικούς στον Ελλαδικό χώρο. Στη συνάντηση που είχε μαζί του η Διοικούσα Επιτροπή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Κύπρο τον περασμένο Νοέμβριο μου δόθηκε η ευκαιρία να επιβεβαιώσω τις απόψεις μου για το πρόσωπό του.

Η Κύπρος την τελευταία πενταετία έχασε μεγάλες ευκαιρίες και κυρίως έχασε την ευκαιρία να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για κάποιο θετικό αποτέλεσμα στο μεγάλο πρόβλημα που την ταλανίζει εδώ και 35 περίπου χρόνια. Ευθύνες για το γεγονός που δεν κατορθώθηκε να επιβληθεί στις διαπραγματεύσεις ένα καλύτερο σχέδιο που θα ήταν αποδεκτό από τον Κυπριακό λαό έχει και η Κυπριακή αλλά και η Ελληνική κυβέρνηση οι οποίες στην πιο κρίσιμη χρονικά στιγμή της δύσκολης διαδρομής από το 74 και μετά, δυστυχώς ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Πιστεύω πως η μεγάλη ευκαιρία για την Κύπρο χάθηκε σε εκείνο το μοιραίο δυστύχημα με το θάνατο του Γιάννου Κρανιδιώτη ο οποίος θα γινόταν σίγουρα Πρόεδρος το 2003 και θα μπορούσε να αλλάξει το μέλλον της Κύπρου.

Ελπίζω πως από την επόμενη Δευτέρα η αλλαγή σελίδας θα είναι προς τ’ αριστερά και θ’ αποτελέσει την αρχή για ευρύτερα θετικές προοπτικές στην εξέλιξη της Κύπρου σ’ ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό Κράτος.

Συνάντηση με το πεπρωμένο

Το προηγούμενο Σάββατο στο αεροπλάνο καθώς επέστρεφα από το Βελιγράδι πληροφορήθηκα από τις αθλητικές εφημερίδες κάτι που περίμενα να πραγματοποιηθεί τουλάχιστον εδώ και είκοσι χρόνια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αθλητή με το πάθος και την καρδιά του πρωταθλητή, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τον οποίο κάθε φορά που τον έβλεπα να αγωνίζεται έλεγα πως είναι γεννημένος για να παίξει στον Ολυμπιακό, επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε στον Πειραιά και γίνεται για πρώτη φορά μέλος της οικογένειας του Θρύλου.

Πρώτη φορά που συζητήθηκε πως θα γίνει αθλητής του Ολυμπιακού ήταν το 1984. Τότε βέβαια η ΑΕΚ ήταν αυτή που έφτασε πραγματικά πολύ κοντά στη μεταγραφή του, πριν τον αρπάξει την τελευταία στιγμή ο Άρης, μια μεταγραφή που άλλαξε την ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ και του Ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.

Το 1988 συμφώνησε με τον Πρόεδρο για να μετακομίσει στον Πειραιά, αλλά οι γενικότερες εξελίξεις του σκανδάλου που συγκλόνισε τότε την Ελληνική κοινωνία (σήμερα και ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος διαχειρίζεται περισσότερα χρήματα και όλοι το θεωρούν φυσιολογικό) τον προλάβανε με αποτέλεσμα η συμφωνία να μην υλοποιηθεί ποτέ.

Το 1994 ο Ιωαννίδης και ο Σαλονίκης άργησαν και είχε ήδη κάνει τη λάθος κίνηση δημιουργώντας το μοναδικό μελανό σημείο της καριέρας του, αφού συνδέθηκε έστω και έμμεσα με τη μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τον Απρίλιο του 1996.

Το 2005 οι Αγγελόπουλοι προτίμησαν τον Ισραηλινό ταβερνιάρη από τη μόνη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει ξανά τον Ολυμπιακό ανταγωνιστικό σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τότε πίστεψα πως δεν θα έρθει ποτέ στον Ολυμπιακό αφού καλύτερη συγκυρία δεν μπορούσε να υπάρξει.

Θυμάμαι το Μάιο του 1991 ύστερα από μία αποτυχημένη χρονιά, όταν ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την πρόσληψη του Φώσκολου ως προπονητή για την επόμενη περίοδο, με ρώτησε ο Δημήτρης την άποψή μου και του απάντησα πως το δικό μου όνειρο είναι να προπονήσει την ομάδα ο Ιωαννίδης. Εκείνο το καλοκαίρι ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε την προεδρία στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και αμέσως έφερε τον ξανθό για να δημιουργήσει την αυτοκρατορία των 90’s. Το ίδιο του είχα πει και μετά την πρόσληψη Κασλάουσκας το 2004 μόνο που στη θέση του Ιωαννίδη ήταν πλέον ο Γιαννάκης. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως οι Αγγελόπουλοι που παρακολουθούσαν χρόνια την ομάδα δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τα προφανή και αυτονόητα και το 2004 και το 2005.

Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Παναγιώτη Γιαννάκη την περίοδο 1983 – 1984 όταν ήταν ακόμα μπασκετμπολίστας στον Ιωνικό και προπονούσε παράλληλα τη Δάφνη Δαφνίου, την ομάδα του Δάσους Χαϊδαρίου, η οποία αγωνιζόταν τότε στη Β Κατηγορία Αθηνών. Εγώ πιτσιρικάς 14 – 15 χρονών έπαιζα στην παιδική ομάδα της Δάφνης και τον θαύμαζα απεριόριστα. Το πάθος για τη νίκη, η εργατικότητα και το μυαλωμένο παιχνίδι του ήταν τα στοιχεία που για μένα τον έκαναν τον καλύτερο έλληνα αθλητή όλων των εποχών πάνω και από τον Νίκο Γκάλη με το ανεπανάληπτο ταλέντο. Η συνύπαρξη του με το Γιάννη Ιωαννίδη που επίσης θαύμαζα για τους παραπάνω λόγους αλλά και το Νίκο Γκάλη έδωσε ξεχωριστό νόημα στα βράδια κάθε Πέμπτης από το 1986 έως και το 1991.

Δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού θα βρίσκεται ο Μίλαν Τόμιτς, επίσης γεννημένος νικητής. Κοινό τους στοιχείο ότι ήταν οι βασικοί play makers των δύο μεγάλων ομάδων που δημιούργησε ο Ιωαννίδης. Το τρίποντο του Μίλαν στον ημιτελικό της Σαραγόσα είναι το καλάθι που έχω πανηγυρίσει πιο έξαλα από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Πιστεύω πως αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό για να ξανακάνουν τον Ολυμπιακό Πρωταθλητή.

Επιτέλους λοιπόν, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση,

Παναγιώτη, welcome home.

Αντιστοίχιση Διπλωμάτων Πολυτεχνικών Σχολών με Master

Ίσως το κυριότερο γνώρισμα των τελευταίων χρόνων στο χώρο της εργασίας και της εκπαίδευσης είναι η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη στον τομέα της παραγωγής. Αυτή η εξέλιξη είναι εύλογο πως δημιουργεί νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας αλλά και στο χώρο του πανεπιστημίου. Το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση σε πανεπιστημιακή εκπαίδευση και με την αθρόα είσοδο στην αγορά εργασίας Ελλήνων αποφοίτων κυρίως από πανεπιστήμια του Αγγλοσαξονικού προτύπου λειτουργίας, έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. Το πρωταρχικό θέμα για τους αποφοίτους των ελληνικών πολυτεχνείων είναι πως ενώ ο κύκλος σπουδών τους διαρκεί πέντε έτη, ο κύκλος σπουδών του αγγλοσαξονικού προτύπου διαρκεί εξίσου πέντε ή και σε μερικές περιπτώσεις τέσσερα χρόνια, με την βασική διαφορά όμως την ενσωμάτωση και μεταπτυχιακού κύκλου επιπέδου Master στο πρότυπο αυτό. Παρουσιάζεται το φαινόμενο λοιπόν άνθρωποι με ίδια έτη φοίτησης να έχουν διαφορετικού ακαδημαϊκού επιπέδου τίτλο σπουδών. Είναι εύλογο λοιπόν να δημιουργούνται κάποιες ανισότητες στη αγορά εργασίας στον κλάδο των μηχανικών. Υπερασπιζόμενοι το ίσο δικαίωμα πρόσβασης στην εργασία θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι δείγμα κοινωνικής αδικίας.
Ήδη από το 2002 στο πλαίσιο δράσης του ΤΕΕ, υπάρχει μια ολοκληρωμένη διαβούλευση με τα Πολυτεχνεία, τις Πολυτεχνικές Σχολές και τους Συλλόγους των Μηχανικών. Στόχος μας θα πρέπει να είναι η υιοθέτηση των προτάσεων των Πρυτανικών αρχών των Πολυτεχνείων της χώρας, του Τ.Ε.Ε. και του Ανώτατου Συμβουλίου Παιδείας σχετικά με την αντιστοίχηση των τίτλων σπουδών των Ελληνικών Πολυτεχνείων με εκείνους του Αγγλοσαξονικού Master. Θα πρέπει να διερευνήσουμε σε συνεργασία με το ΤΕΕ, το μείζον θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων καθώς και τη δυνατότητα μετατροπής των διπλωμάτων των μηχανικών σε master.
Ο πενταετής κύκλος σπουδών των διπλωματούχων μηχανικών είναι βασική προϋπόθεση για την απόκτηση γνώσεων επιπέδου κατάλληλου για την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού. Η αναγνώριση του διπλώματος των μηχανικών από τα ελληνικά ΑΕΙ, ως ισότιμου του αγγλοσαξονικού Master, είναι επιβεβλημένη λόγω της 5ετούς διάρκειας και του υψηλού επιπέδου σπουδών.
Ειδικότερα, οι τίτλοι σπουδών Σχολών και Τμημάτων των Ελληνικών Πανεπιστημίων που αναφέρονται σε αντικείμενα με θετικό-εφαρμοσμένο (τεχνολογικό) προσανατολισμό και που προκύπτουν ύστερα από σπουδές πενταετούς διάρκειας και ενιαίας αδιάσπαστης δομής, στις οποίες περιλαμβάνεται και ένα εξάμηνο τουλάχιστον για την εκπόνηση της αναγκαίας διπλωματικής εργασίας εμβάθυνσης, θα πρέπει να είναι ισοδύναμοι με το δίπλωμα Master που χορηγούν τα ομοταγή με τα Ελληνικά ΑΕΙ Αγγλοσαξονικά Πανεπιστήμια.
Την ίδια στιγμή που το δίπλωμα 5ετούς κύκλου σπουδών θα αναγνωρίζεται ως Master of Science in Civil Engineering, θα πρέπει να αποτελεί και προϋπόθεση για την πρόσβαση στο Επάγγελμα. Έτσι θα διασφαλίζεται ότι τα διπλώματα δεν θα υποβαθμιστούν. Όμως το πλαίσιο άσκησης των επαγγελμάτων θα πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να μπορούν παλαιές και νέες ειδικότητες με παράλληλη πρόσβαση να ασκούν το επάγγελμα.
Συμπληρωματικά, ο ρόλος του ΤΕΕ θα πρέπει να αναγνωριστεί ως φορέας πιστοποίησης των προσόντων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων όλων των Διπλωματούχων της Ανώτατης Εκπαίδευσης και όλων των βαθμίδων της τεχνικής εκπαίδευσης.

Βουτιά στο κενό

Θα αναρωτιέστε γιατί δεν γράφω τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες, αλλά τα αυξημένα καθήκοντά μου στο Τεχνικό Επιμελητήριο που προέκυψαν από τον προγραμματισμό του 2008 με κράτησαν μακριά, αν και τα ερεθίσματα ήταν πολλά.
Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός πως για περισσότερο από ένα μήνα όλη η εσωτερική ειδησεογραφία περιστρέφεται γύρω από ένα θέμα το οποίο σαν τη Λερναία Ύδρα αναδεικνύει καινούριες πτυχές του, που βυθίζουν όλο και περισσότερο το δημόσιο βίο της χώρας στη λάσπη και γιγαντώνουν το αίσθημα απαξίωσης και δυσαρέσκειας του μέσου σκεπτόμενου πολίτη. Δυστυχώς το επίπεδο της δημοσιογραφίας στη χώρα αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων, όπως κατώτερη των περιστάσεων εμφανίζεται για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση.

Μας έχει γίνει συνήθεια όταν αναφερόμαστε στην κυβέρνηση Καραμανλή τον τελευταίο χρόνο να τη χαρακτηρίζουμε ως τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και εκείνη φροντίζει συνεχώς να επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό. Πιστεύω πως όλες οι κυβερνήσεις από το 74 έως σήμερα είχαν να επιδείξουν σημαντικά θετικά στοιχεία που συνέβαλλαν στην πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας σε κάποιους τομείς παρά τα όσα αρνητικά θα μπορούσες να τους προσάψεις. Με την παρούσα κυβέρνηση όσο και αν προσπαθήσεις δεν μπορείς να βρεις κάτι θετικό για το οποίο θα μείνει στην ιστορία.

Αυτό όμως που κάνει τα πράγματα χειρότερα είναι η ανυπαρξία σοβαρής αντιπολίτευσης, μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας που θα δώσει προοπτική στα μεσαία στρώματα, στο μέσο πολίτη, ο οποίος μέρα με τη μέρα απελπίζεται όλο και περισσότερο από τα συνεχόμενα αδιέξοδα. Έχω εντυπωσιαστεί τον τελευταίο καιρό με την απάθεια και την απογοήτευση που αντιμετωπίζουν τα γεγονότα άνθρωποι με έντονη δράση στο παρελθόν, ενεργοί πολίτες του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχεται το ΠΑΣΟΚ καθημερινά και φαίνεται πως οι ιθύνοντες δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος και που οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια.

Σε καμία περίπτωση λύση δεν μπορεί να αποτελέσει ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων που θα οδηγήσει πιστεύω σε ευρύτερη πολιτική κρίση με εύθραυστες κυβερνήσεις συνεργασίας και συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Από την άλλη πλευρά τα σύγχρονα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά και αντλούν τη δύναμή τους από τη σύνθεση των απόψεων και όχι από την αυταρχική επιβολή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία. Σε κάθε περίπτωση όμως η οικειοθελής αποχώρηση της μειοψηφίας και η δημιουργία νέου κόμματος θα θυμίζει βουτιά στο κενό και πολιτική αυτοκτονία.

Αυτό που απαιτείται στην παρούσα φάση είναι υπομονή. Ο πολιτικός χρόνος έως τις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2009 είναι πολύς.

THE BOSS IS BACK

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο αγόρασα το τελευταίο cd του Bruce Springsteen με τίτλο Magic, το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο, αλλά δεν είχα βρει το χρόνο να το αγοράσω στην Αθήνα. Ο Bruce συνεργάζεται ξανά ύστερα από πολλά χρόνια με την E Street Band και διατηρεί το γνωστό προσωπικό του στυλ. Το Magic είναι το τρίτο cd με καινούρια τραγούδια που κυκλοφορεί από το 2000 και μετά, ύστερα από το The Rising του 2002 και το Devils and Dust του 2005 και πιστεύω πως είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Και μόνο που ακούς το σαξόφωνο του Clarence Clemons αρκεί.

Βέβαια έχουν περάσει περίπου 24 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το Born in the USA το 1984 με αποτέλεσμα και ο ίδιος αλλά και εμείς να είμαστε πιο «γερασμένοι» και δεν είναι εύκολο να μας προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα. Δεν παύει όμως να είναι ένας καλλιτέχνης που με τη μουσική του και την παρουσία του σημάδεψε τις δεκαετίες του 70 και του 80 και σίγουρα μας θυμίζει πολλά. Άλμπουμ σαν το Born to Run, το Darkness on the Edge of Town (με το Candy’s Room το τραγούδι που θέλω πάντα να ακούω ύστερα από μια μεγάλη επιτυχία), το The River και βέβαια το Born in the USA (το καλύτερό του κατά την προσωπική μου άποψη και το δεύτερο αγαπημένο μου L.P. όλων των εποχών μετά το Purple Rain του Prince) έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη γενιά μας. Και ποιος ξεχνά το πενταπλό Live 1975 – 1985 καθώς και τη στροφή που έκανε στη συνέχεια το 1987 στην καριέρα του με το Tunnel of Love χωρίς πια την E Street Band.

Ο Bruce είναι συνδεδεμένος με πολλές αναμνήσεις από τη δεκαετία του 1980. Θυμάμαι ακόμη κάθε στίχο από τα τραγούδια του Born in the USA (το No Surrender, το Bobby Jean, το Downbound Train, το My Hometown), θυμάμαι το Γιάννη που αγόρασε όλους τους παλιούς του δίσκους των 70’s από το Happening και τους ακούγαμε μαζί, θυμάμαι πως το Santa Claus is Coming to Town είναι το μοναδικό τραγούδι που αφιέρωσα από την εκπομπή στο ραδιόφωνο, και πάνω από όλα θυμάμαι την καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει ποτέ στις 3 Οκτωβρίου του 1988 (την ημέρα που ξεκινούσα μαθήματα πρωτοετής στο Πολυτεχνείο) τη συναυλία της διεθνούς αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο με B.Springsteen, Sting, Peter Gabriel κ.α.

Από τις 22 Μαΐου έως τις 20 Ιουλίου ο Bruce Springsteen θα δώσει 23 συναυλίες στην Ευρώπη αλλά η Αθήνα δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμά του. Βλέποντας το πρόγραμμα μπαίνω στον πειρασμό να κλείσω εισιτήρια για τη συναυλία στις Βρυξέλλες ή στο Παρίσι ή στη Βαρκελώνη. Θα δούμε. Προς το παρόν ετοιμάζομαι για το Stamford Bridge στις 5 Μαρτίου.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πρώτη ανάρτηση για το 2008, έτος Ολυμπιακών Αγώνων και δίσεκτο, δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει με τις καθιερωμένες ευχές, τυπικές αλλά και ουσιαστικές για καλή χρονιά, υγεία και ευτυχία σε όλους.
Αυτές οι μέρες είναι κατεξοχήν μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης σε οικογενειακό περιβάλλον, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν ευκαιρία για προσωπικό απολογισμό για τη χρονιά που φεύγει και προγραμματισμό για τη χρονιά που έρχεται.

Το 2007 ήταν μια πολύ καλή χρονιά σε προσωπικό επίπεδο. Η οικογένεια μεγάλωσε με την έλευση των μωρών και αυτό σίγουρα είναι το πιο σημαντικό από όλα. Στον επαγγελματικό τομέα, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο με πολλές αντιξοότητες όλα προχωράνε ομαλά και το έτος έκλεισε με θετικές προοπτικές.
Και βέβαια το 2007 ήταν χρονιά εκλογικών διαδικασιών και διεργασιών ξεκινώντας τον Ιανουάριο με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ (ακολούθησε η επίσημη ανακήρυξη το Φεβρουάριο), ενώ από το Μάρτιο έως το Μάιο διεξήχθησαν οι εκλογές του Προεδρείου της Αντιπροσωπείας, της Διοικούσας Επιτροπής και του Προεδρείου της. Τον Αύγουστο είχαμε την προκήρυξη των Εθνικών εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου και από το ίδιο βράδυ έως τις 11 Νοεμβρίου τη διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Έτος εκλογών λοιπόν το 2007 και ελπίζω να αποτοξινωθούμε το 2008.

Επικεντρώνοντας στο πρώτο μέρος, αυτό των εκλογικών διαδικασιών στο ΤΕΕ, που έχει και πιο προσωπικό χαρακτήρα δεν μπορώ να μη φέρω στο μυαλό μου την εικόνα της πρώτης και της τελευταίας εντός του 2007 συνάντησης των 45 εκλεγμένων αντιπροσώπων της ΠΑΣΚ στην Κεντρική Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ. Η διαφορά χαώδης. Η πρώτη έγινε με την παρουσία τριών μελών του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ μέσα σε κλίμα υποβόσκουσας έντασης και υπερβολικής καχυποψίας όπου το ζητούμενο ήταν η ενότητα, ενώ η τελευταία ήταν χαλαρή και από τις πιο ήρεμες και παραγωγικές αντίστοιχες συναντήσεις που έγιναν ποτέ, παρά τη μικρή συμμετοχή. Σε αυτή τη διαδρομή από τον Ιανουάριο έως το Δεκέμβριο του 2007 η ΠΑΣΚ Μηχανικών κάλυψε το χαμένο έδαφος μιας ολόκληρης δεκαετίας από το 1997 έως το 2007 και ελπίζει πλέον βάσιμα σε «καλύτερες μέρες».
Καθοριστική στιγμή για την ΠΑΣΚ, σε αυτή την αργή και μακρόσυρτη διαδικασία εκλογής οργάνων ήταν το βράδυ της 30ης Μαρτίου όταν οι 45 επέλεξαν σε εσωτερική διαδικασία τους εκπροσώπους της παράταξης για τη Διοικούσα Επιτροπή. Ακριβώς 10 χρόνια πριν στις 30 Μαρτίου 1997 είχαν διεξαχθεί οι εκλογές του ΤΕΕ όταν για πρώτη φορά στη ΠΑΣΚ συμμετείχε οργανωμένα η νεολαία κάνοντας έντονη την παρουσία της, μία κίνηση που είχε οργανωθεί από εμένα και το Χρήστο Σπίρτζη. Ποιος φανταζόταν τότε πως ακριβώς 10 χρόνια μετά εγώ και ο Χρήστος θα σηκώναμε το βάρος της εκπροσώπησης της παράταξης στη Διοικούσα. Στις 12 Μαίου ο Χρήστος εκλέγεται Β Αντιπρόεδρος και εγώ Γενικός Γραμματέας του Τεχνικού Επιμελητηρίου.

Μεσολάβησε βέβαια μια επεισοδιακή και ιδιαίτερα ταραχώδης δεκαετία. Αντί να συμβάλλουμε στην επίλυση των προβλημάτων της ΠΑΣΚ γίναμε μέρος του προβλήματος. Οι εκλογές του 1997 αποτέλεσαν την αφορμή από δίδυμο να μετατραπούμε σταδιακά σε δίπολο και η μετωπική σύγκρουση παρέπεμπε σε αναπαραγωγή παλαιότερων καταστάσεων που οδήγησαν την παράταξη στο ναδίρ της αξιοπιστίας της. Το αποτέλεσμα της διαδικασίας του Μαρτίου μας αναγκάζει πλέον να λειτουργούμε ξανά ως δίδυμο, ο καθένας με το δικό του στυλ αλληλοσυμπληρώνοντας τον άλλο, για το καλό της ΠΑΣΚ και την αλλαγή και ανανέωση στο ΤΕΕ.

Όση προσπάθεια χρειάστηκε για να φτάσουμε έως εδώ, τόση και ακόμα περισσότερη χρειάζεται για να γίνουν πράξη οι στόχοι για ένα Τεχνικό Επιμελητήριο πιο παραγωγικό, αντάξιο στις προσδοκίες και επιθυμίες των μηχανικών. Αυτό σίγουρα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στο 2008 αλλά μπορούν να μπουν οι βάσεις και να δοθεί η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια. Προσωπικό μου στοίχημα αποτελούν δύο εσωτερικά θέματα του ΤΕΕ, η αναμόρφωση του διοικητικού μηχανισμού και η κατασκευή ιδιόκτητου κτηρίου, θέματα που όπως φάνηκε στις τελευταίες Αντιπροσωπείες ταλανίζουν το Επιμελητήριο.

Εκτός από τα εσωτερικά μας ζητήματα το ΤΕΕ θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες σε μια σειρά κορυφαίων θεμάτων για τους μηχανικούς και το κοινωνικό σύνολο όπου μπορεί να συνεισφέρει και να σταθεί πραγματικά δίπλα στους μηχανικούς και ιδιαίτερα στους νέους συναδέλφους στα πολλά και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση του επαγγέλματος.