Το προηγούμενο Σάββατο στο αεροπλάνο καθώς επέστρεφα από το Βελιγράδι πληροφορήθηκα από τις αθλητικές εφημερίδες κάτι που περίμενα να πραγματοποιηθεί τουλάχιστον εδώ και είκοσι χρόνια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αθλητή με το πάθος και την καρδιά του πρωταθλητή, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τον οποίο κάθε φορά που τον έβλεπα να αγωνίζεται έλεγα πως είναι γεννημένος για να παίξει στον Ολυμπιακό, επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε στον Πειραιά και γίνεται για πρώτη φορά μέλος της οικογένειας του Θρύλου.Πρώτη φορά που συζητήθηκε πως θα γίνει αθλητής του Ολυμπιακού ήταν το 1984. Τότε βέβαια η ΑΕΚ ήταν αυτή που έφτασε πραγματικά πολύ κοντά στη μεταγραφή του, πριν τον αρπάξει την τελευταία στιγμή ο Άρης, μια μεταγραφή που άλλαξε την ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ και του Ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.
Το 1988 συμφώνησε με τον Πρόεδρο για να μετακομίσει στον Πειραιά, αλλά οι γενικότερες εξελίξεις του σκανδάλου που συγκλόνισε τότε την Ελληνική κοινωνία (σήμερα και ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος διαχειρίζεται περισσότερα χρήματα και όλοι το θεωρούν φυσιολογικό) τον προλάβανε με αποτέλεσμα η συμφωνία να μην υλοποιηθεί ποτέ.
Το 1994 ο Ιωαννίδης και ο Σαλονίκης άργησαν και είχε ήδη κάνει τη λάθος κίνηση δημιουργώντας το μοναδικό μελανό σημείο της καριέρας του, αφού συνδέθηκε έστω και έμμεσα με τη μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τον Απρίλιο του 1996.
Το 2005 οι Αγγελόπουλοι προτίμησαν τον Ισραηλινό ταβερνιάρη από τη μόνη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει ξανά τον Ολυμπιακό ανταγωνιστικό σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τότε πίστεψα πως δεν θα έρθει ποτέ στον Ολυμπιακό αφού καλύτερη συγκυρία δεν μπορούσε να υπάρξει.
Θυμάμαι το Μάιο του 1991 ύστερα από μία αποτυχημένη χρονιά, όταν ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την πρόσληψη του Φώσκολου ως προπονητή για την επόμενη περίοδο, με ρώτησε ο Δημήτρης την άποψή μου και του απάντησα πως το δικό μου όνειρο είναι να προπονήσει την ομάδα ο Ιωαννίδης. Εκείνο το καλοκαίρι ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε την προεδρία στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και αμέσως έφερε τον ξανθό για να δημιουργήσει την αυτοκρατορία των 90’s. Το ίδιο του είχα πει και μετά την πρόσληψη Κασλάουσκας το 2004 μόνο που στη θέση του Ιωαννίδη ήταν πλέον ο Γιαννάκης. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως οι Αγγελόπουλοι που παρακολουθούσαν χρόνια την ομάδα δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τα προφανή και αυτονόητα και το 2004 και το 2005.
Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Παναγιώτη Γιαννάκη την περίοδο 1983 – 1984 όταν ήταν ακόμα μπασκετμπολίστας στον Ιωνικό και προπονούσε παράλληλα τη Δάφνη Δαφνίου, την ομάδα του Δάσους Χαϊδαρίου, η οποία αγωνιζόταν τότε στη Β Κατηγορία Αθηνών. Εγώ πιτσιρικάς 14 – 15 χρονών έπαιζα στην παιδική ομάδα της Δάφνης και τον θαύμαζα απεριόριστα. Το πάθος για τη νίκη, η εργατικότητα και το μυαλωμένο παιχνίδι του ήταν τα στοιχεία που για μένα τον έκαναν τον καλύτερο έλληνα αθλητή όλων των εποχών πάνω και από τον Νίκο Γκάλη με το ανεπανάληπτο ταλέντο. Η συνύπαρξη του με το Γιάννη Ιωαννίδη που επίσης θαύμαζα για τους παραπάνω λόγους αλλά και το Νίκο Γκάλη έδωσε ξεχωριστό νόημα στα βράδια κάθε Πέμπτης από το 1986 έως και το 1991.
Δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού θα βρίσκεται ο Μίλαν Τόμιτς, επίσης γεννημένος νικητής. Κοινό τους στοιχείο ότι ήταν οι βασικοί play makers των δύο μεγάλων ομάδων που δημιούργησε ο Ιωαννίδης. Το τρίποντο του Μίλαν στον ημιτελικό της Σαραγόσα είναι το καλάθι που έχω πανηγυρίσει πιο έξαλα από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Πιστεύω πως αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό για να ξανακάνουν τον Ολυμπιακό Πρωταθλητή.
Επιτέλους λοιπόν, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση,
Παναγιώτη, welcome home.
1 σχόλιο:
Πες μας τίποτα για τον Τσίπρα καλύτερα!
Δημοσίευση σχολίου