ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΛ ΓΚΟΡ

Ο Αλ Γκορ διετέλεσε αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών για 8 χρόνια, από το 1993 έως και το 2000. Στις προεδρικές εκλογές του 2000 διεκδίκησε την Προεδρία με αντίπαλο τον Τζορτζ Μπους. Στο σύνολο της χώρας ο Αλ Γκορ συγκέντρωσε 500.000 ψήφους περισσότερες από τον αντίπαλό του, αλλά εξαιτίας του εκλογικού συστήματος έχασε τις εκλογές, γεγονός που στα παγκόσμια χρονικά έχει ξανασυμβεί μόνο μία φορά, στην Ελλάδα του 1956, με αντιπάλους τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Στη μονομαχία του 2000 το αποτέλεσμα κρίθηκε από μερικές εκατοντάδες ψήφων στη Φλόριντα όπου Κυβερνήτης ήταν ο αδερφός του Τζ. Μπους, και οι καταγγελίες για νόθευση του αποτελέσματος με πολλαπλούς τρόπους, ήταν κάτι παραπάνω από βάσιμες.
Ο Αλ Γκορ επέλεξε να μην επιμείνει στην αμφισβήτηση του αποτελέσματος κάτι που για την Παγκόσμια Υπερδύναμη δεν θα ήταν politically correct, αφού θα οδηγούσε σε ακυβερνησία και θα μείωνε το κύρος της στο εξωτερικό. Τότε ορισμένοι έλεγαν πως μόνο αυτός θα μπορούσε να χάσει από έναν τόσο ανίκανο αντίπαλο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα και αφού μεσολάβησε μια κακή τετραετία για τις Ηνωμένες Πολιτείες με την επίθεση στους δίδυμους πύργους, και τις εισβολές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, το όνομά του συζητήθηκε έντονα ως ο καταλληλότερος για το χρίσμα των δημοκρατικών. Εκείνος προτίμησε να μην εμπλακεί και να ασχοληθεί ενεργά με μια υπόθεση που φαινόταν χαμένη και χωρίς νόημα για τους ισχυρούς του πλανήτη. Την προστασία του περιβάλλοντος.

Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν το Νοέμβριο του 2008, και ενώ οι Δημοκρατικοί φαίνεται να έχουν το πλεονέκτημα, όλο και περισσότεροι πιστεύουν και εκφράζονται ανοικτά πως ο καταλληλότερος για το χρίσμα και σίγουρος Πρόεδρος, αν θέσει υποψηφιότητα, θα ήταν ο πρόσφατα βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης Αλ Γκορ.
Εκείνος φαίνεται να απολαμβάνει τη γενικότερη αποδοχή και εκτίμηση που έχει αποκτήσει εντός και εκτός της χώρας του και δεν δείχνει διατεθειμένος να επανέλθει στην ενεργό πολιτική. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του και θεωρείται παγκοσμίως η πιο σημαντική πολιτική προσωπικότητα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Αυτή την ευρύτερη αναγνώριση προφανώς θέλει να τη διαφυλάξει και απ΄ότι φαίνεται την προτιμάει από την εξουσία του Πλανητάρχη. Άλλωστε ο τρόπος που αντιμετώπισε αυτοσαρκαζόμενος το ενδεχόμενο της υποψηφιότητάς του στην τελευταία απονομή των Όσκαρ δεν αφήνει και πολλές αμφιβολίες για τις προθέσεις του.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του 2000 ήταν σίγουρα πολύ άδικο για τον ίδιο αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών και φυσικά καθόρισε την παγκόσμια ιστορία για τα επόμενα χρόνια ίσως και δεκαετίες. Η στάση του ίδιου στη συνέχεια απαλλαγμένη από κάθε είδους εμμονές και διάθεση προσωπικής αποκατάστασης για έναν στόχο που έμεινε ανεκπλήρωτος, μπορεί να αποτελεί παράδειγμα σε πάρα πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις.


Θυμάμαι τις δεκαετίες του 80 και του 90 σε έναν άλλο τομέα που επίσης παρακολουθώ με ενδιαφέρον, στον αθλητισμό, την προσπάθεια του Γιάννη Ιωαννίδη και του Νίκου Γκάλη να κατακτήσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ με τους συλλόγους τους, κάτι το οποίο τελικά δεν κατόρθωσαν. Μάλιστα ο τελικός του 1994 – εκτός από προσωπικό μου τραύμα – αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία του αθλήματος, με βάση τη δυναμικότητα και την πορεία των δύο ομάδων. Ο Γιάννης Ιωαννίδης αν και απεχθάνεται την ήττα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και ενώ είδε την ομάδα που ήταν δικό του δημιούργημα να πετυχαίνει τελικά το στόχο με άλλον προπονητή, δεν έμεινε εκεί, βρήκε άλλη διέξοδο και σήμερα ηγείται του ελληνικού αθλητισμού. Και μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα πως ο κόουτς θα είναι πολύ πιο πετυχημένος στα νέα του καθήκοντα από τον προκάτοχό του. Επίσης ο Ν. Γκάλης είναι πολύ πετυχημένος επιχειρηματίας αλλάζοντας και αυτός κατεύθυνση, μένοντας μακριά από τον αθλητισμό.


Σε πολλές περιπτώσεις η εμμονή στην επίτευξη ενός στόχου που κάτω από ορισμένες συγκυρίες δεν έχει καταστεί εφικτός μπορεί στο τέλος να απαξιώσει τη συνολικότερη προσπάθεια που αναπόφευκτα με το πέρασμα του χρόνου θα φθίνει.
Το παράδειγμα του Αλ Γκορ είναι χαρακτηριστικό και αποδεικνύει πόσο δημιουργικός και πετυχημένος μπορεί να γίνει (και για το κοινωνικό σύνολο αλλά και για τον ίδιο) ένας πολιτικός, ένας πραγματικά μεγάλος ηγέτης, αν λειτουργεί απαλλαγμένος από εμμονές και βρίσκει εποικοδομητικές διεξόδους σε άλλες κατευθύνσεις που ίσως ταιριάζουν περισσότερο στην προσωπικότητα και στην ιδιοσυγκρασία του.