Λεόντειο Λύκειο Πατησίων - Τάξη 87

Την προηγούμενη Παρασκευή συναντηθήκαμε όλοι οι παλιοί συμμαθητές με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την αποφοίτησή μας το 1987 από το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Μια βραδιά αναμνήσεων που μας γύρισε πίσω στα χρόνια της δεκαετίας του 80, συζητώντας με τους παλιούς φίλους και συμμαθητές και παρατηρώντας στο video wall παλιές φωτογραφίες. Κάποιους είχα να τους δω χρόνια ή δεκαετίες, ευτυχώς με αρκετούς έχω κατορθώσει να κρατώ επαφή. Ο Θάνος και ο Μήτσος είναι κάτι παραπάνω από friends for a lifetime, με τον Κώστα το Φώτη και τον Αντώνη παίζουμε ακόμα ποδόσφαιρο, με το Μάριο έχουμε διπλανές θέσεις στο γήπεδο, με το Δημήτρη συναντιόμαστε στην πλατεία, κάπου κάπου συναντιέται και όλη η παρέα και βλέπω το Γιάννη και το Δημητράκη. Α και αρκετούς τους συναντώ στις εκλογές του Τ.Ε.Ε. Μου έχει λείψει ο Γιώργος που εδώ και πολλά χρόνια είναι στην Πορτογαλία, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Παντελής, ο Γεράσιμος……..

Μα πάνω από όλα μου έχουν λείψει τα αγουροξυπνημένα πρωινά στο προαύλιο, η πρώτη ώρα στην α γυμνασίου με το καψώνι του Λαζαράκου σε ολόκληρη την τάξη, τα πειράγματα του Κουρουτού στο Δημητράκη, η προετοιμασία των διαλόγων στα γαλλικά, τα σουβλάκια του Θέμη, τα μπακουροσαββατόβραδα που διοργανώναμε πρωταθλήματα subbuteo (αν υπάρχει ένα παιχνίδι που να χαρακτηρίζει τη γενιά μας αυτό είναι σίγουρα το subbuteo) , οι συζητήσεις τα βράδια στο Διμηνιό έως το άλλο πρωί και οι τρέλες που κάναμε, το Δημητσικλής club του γυμνασίου με τις καλοκαιρινές εξορμήσεις στα εξοχικά των μελών του στο Διμηνιό, στη Μύκονο, στο Λουτράκι και στον Ελαιώνα, το Καντεμιστάν του λυκείου με τις χριστουγεννιάτικες κάρτες, οι mad machines και η Βαλεντίνη - Ευλαμπία, τα αυτοσχέδια charts, η κλήρωση με την Ξαμάξ και ο αγώνας με τον Άγιαξ, το πόκερ στην κοσμογραφία, τα πικ νικ στη βιολογία, τα παγωτά από την Αύρα την ώρα του μαθήματος ακόμα και χωρίς κουταλάκι, ο Κουρέλας (όνομα και πράγμα) στη φυσική, οι εξομολογήσεις στον πάτερ, το να αντιγράφω από το Θάνο στα αρχαία και εκείνος από εμένα στα μαθηματικά, το θρανίο μας στο βάθος της αίθουσας στη 2α λυκείου που στο ένα τμήμα ήταν γραμμένα Ολυμπιακός, ΠΑΣΟΚ, PRINCE, Κατερίνα, και στο άλλο ΑΕΚ, ΝΔ, OZZY, Βέρα, τα κορίτσια που αγαπήσαμε όλα εκείνα τα χρόνια, το ΡΑΔΙΟ 23 το στούντιο 344 και ο 2 67, και το επιστέγασμα όλων η πενταήμερη παρέα με το Αρσάκειο στη Ρόδο τέλος Μαρτίου του 87 που έβρισκε την Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέμου και εμάς στη La Scala και στο Διογένη …….
Και βέβαια θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες την κατάκτηση των κυπέλλων ποδοσφαίρου 25ης Μαρτίου στη 2α (πρωτοφανές) και το repeat στη 3η γυμνασίου με όλη την τάξη να μας παρακολουθεί στο κάτω τέρμα πίσω από τα κάγκελα με κόκκινες σημαίες και κασκώλ. Η συμμετοχή μου σε εκείνη την ομάδα της τάξης μας στο γυμνάσιο, όπως και στην ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου στην 3η λυκείου με την εκπληκτική πορεία στο σχολικό πρωτάθλημα θα μου μείνουν για πάντα αξέχαστες και μετριάζουν κάπως το απωθημένο μου να μην ασχοληθώ ποτέ επαγγελματικά με τον αθλητισμό.

Φυσικά υπήρξαν και δύσκολες στιγμές, δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, αλλά είναι σημαντικό πως 20 χρόνια μετά θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές με νοσταλγία και πιστεύω πως πολλοί από εμάς είμαστε περήφανοι που περάσαμε μαζί εκείνα τα χρόνια.

Τέτοιες βραδιές σε βοηθούν να συνειδητοποιήσεις πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος και πόσο κοντά είναι τα 18 με τα 38. Τότε η δεκαετία των 60’s μου φαινόταν αιώνες μακρινή τώρα ξέρω πως ήταν μόνο μια ανάσα.
Ευτυχώς νομίζω πως βρίσκουμε αφορμές για να κρατάμε ακόμα ζωντανή τη λάμψη στο βλέμα και τη φλόγα στην καρδιά και να ζούμε όσο μπορούμε πιο έντονα και δημιουργικά τις καθημερινές μας στιγμές δημιουργώντας τις προσωπικές μας πορείες.Ελπίζω να είμαστε κάπως έτσι και κυρίως και πάλι όλοι μαζί σε 20 χρόνια από σήμερα, επιβεβαιώνοντας ακόμη και τότε πως πίσω από κάθε μεγάλο (σε ηλικία) άντρα κρύβεται πάντοτε ένα μικρό παιδί.

Δεκέμβριος 1987 – Δεκέμβριος 2007. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα που δεν είναι συνήθεια μοναχά. Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα είν΄η ζωή μια τρέλα……