Επιτέλους λοιπόν ύστερα από εννέα χρόνια αναμονής, εννέα χρόνια απογοητεύσεων και ανεκπλήρωτων ονείρων, ο Ολυμπιακός προκρίνεται και πάλι στην επόμενη φάση του champions league και μάλιστα με τον πιο πανηγυρικό τρόπο. Νομίζω όλοι συμφωνούμε πως η φετινή παρουσία του στους ομίλους ήταν με μεγάλη διαφορά η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες συμπεριλαμβανομένων και του 98-99 όταν έφτασε 5 λεπτά μακριά από τα ημιτελικά αλλά και του 2004 που έληξε άδοξα στο Anfield από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ουσιαστικά η φετινή πρόκριση κατακτήθηκε με τη νίκη του Ολυμπιακού στο Ολύμπικο της Ρώμης επί της Λάτσιο. Φαίνεται όμως πως η Αιώνια Πόλη είναι η τυχερή πόλη του Θρύλου, η οποία είχε συνδεθεί δέκα χρόνια πριν και με τη μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας μπάσκετ αφού εκεί κατέκτησε στις 24 Απριλίου 1997 το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το πρώτο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που κατακτήθηκε από ελληνική ομάδα στο μπάσκετ εντός αγωνιστικών χώρων.
Παρακολουθώ τον Ολυμπιακό από το 1973. Και είμαι πραγματικά περήφανος που έζησα από κοντά σχεδόν όλες τις μεγάλες στιγμές της χρυσής δεκαετίας που ξεκίνησε στις 11 Μαΐου 1993 με το πρώτο πρωτάθλημα της πεντάχρονης αυτοκρατορίας στο μπάσκετ και ολοκληρώθηκε στις 11 Μαΐου 2003 με τον ιστορικό αγώνα της Ριζούπολης που σφράγισε το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο.Μια δεκαετία που έδωσε στον Ολυμπιακό Ευρωπαϊκούς τίτλους σε 3 αθλήματα (μπάσκετ, βόλευ, πόλο) κάτι που εκτός από το Θρύλο, μόνο η Μπαρτσελόνα έχει πετύχει με τίτλους σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και χάντμπολ αντίστοιχα.
Όσον αφορά στο ποδόσφαιρο, δεν νομίζω πως η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού είναι η καλύτερη που έχω δει τουλάχιστον με τις έως τώρα εμφανίσεις της, αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως έχει για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια δύο πολύ σημαντικά συστατικά απαραίτητα για οποιαδήποτε ομάδα θέλει να ξεχωρίσει στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.Το πρώτο είναι πως αυτή η ομάδα φαίνεται να έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο εντός του αγωνιστικού χώρου το οποίο τηρεί με απαράμιλλη σοβαρότητα ακόμα και αν βρεθεί πίσω στο σκορ.Ξεπερνά σ’ αυτόν τον τομέα και την ομάδα του 99 επί Μπάγιεβιτς (του Σημίτη του ποδοσφαίρου όπως λέει και ο φίλος μου ο Νίκος ο Γκιώνης).Είναι απίστευτο για τον Ολυμπιακό που ξέραμε το γεγονός πως και στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια βρέθηκε να χάνει σε κρίσιμα σημεία του αγώνα, αλλά και στα τρία κατόρθωσε να τα γυρίσει και να προηγηθεί.Αν στη Μαδρίτη έπαιζε με 11 παίκτες τότε πιστεύω πως και εκεί θα είχε κρατήσει έως το τέλος το θετικό αποτέλεσμα.
Το δεύτερο στοιχείο που έλειπε για πολλά χρόνια και κάνει φέτος τη διαφορά είναι η ύπαρξη ενός πραγματικού σέντερ φορ. Για να είναι ένας σεντερ φορ πραγματικά μεγάλος απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει το χάρισμα (the gift) να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Όσο καλή τεχνική, δύναμη και σωματικά προσόντα να έχει αν δεν είναι την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση και με μια απλή κίνηση να σκοράρει τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ μεγάλος σέντερ φορ. Γι’ αυτόν το λόγο θεωρώ καλύτερο σέντερ φορ όλων των εποχών τον Γκερντ Μύλλερ και μετά το Μάρκο Βαν Μπάστεν που συνολικά ήταν πιο ολοκληρωμένος.
Τα τελευταία 35 χρόνια πέρασαν από τον Ολυμπιακό 4 τέτοιοι παίχτες.Ο Νίκος Αναστόπουλος, ο Όλεγκ Προτάσοφ, ο Ίλια Ίβιτς και ο Σίνιτσα Γκόγκιτς στο τέλος της καριέρας του.Ο Προτάσοφ και ο Ίβιτς είχαν τη δυνατότητα να καλύπτουν και άλλες θέσεις όπως βέβαια και ο Ζιοβάνι ο καλύτερος και πιο αγαπημένος ποδοσφαιριστής που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά δεν ήταν πραγματικός σέντερ φορ άσχετα αν έπαιξε πολλές φορές σ’ αυτή τη θέση.Μεγάλοι επιθετικοί σίγουρα ήταν και ο Μιχάλης Κρητικόπουλος, ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και ο Αλέκος Αλεξανδρής οι οποίοι επίσης δεν ήταν κλασικοί σέντερ φορ - σκόρερ με εξαίρεση τις τελευταίες χρονιές του Αλέκου.
Πιστεύω ακράδαντα πως ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς είναι ο ορισμός του χαρισματικού σέντερ φορ, ένας από τους καλύτερους που έχουν παίξει στον Ολυμπιακό και από τους ελάχιστους που έχουν πραγματικά την αίσθηση του σκοραρίσματος.Ελπίζω πως θα συνδέσει την παρουσία του στην ομάδα με μία ιστορική χρονιά στην Ευρώπη, γιατί μετά το κάψιμο της Ρώμης μας περιμένει και η κόκκινη πλατεία της Μόσχας για να ξαναγίνει πραγματικά κόκκινη το βράδυ της 21ης Μαΐου, περίπου 90 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση……
Παρακολουθώ τον Ολυμπιακό από το 1973. Και είμαι πραγματικά περήφανος που έζησα από κοντά σχεδόν όλες τις μεγάλες στιγμές της χρυσής δεκαετίας που ξεκίνησε στις 11 Μαΐου 1993 με το πρώτο πρωτάθλημα της πεντάχρονης αυτοκρατορίας στο μπάσκετ και ολοκληρώθηκε στις 11 Μαΐου 2003 με τον ιστορικό αγώνα της Ριζούπολης που σφράγισε το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο.Μια δεκαετία που έδωσε στον Ολυμπιακό Ευρωπαϊκούς τίτλους σε 3 αθλήματα (μπάσκετ, βόλευ, πόλο) κάτι που εκτός από το Θρύλο, μόνο η Μπαρτσελόνα έχει πετύχει με τίτλους σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και χάντμπολ αντίστοιχα.
Όσον αφορά στο ποδόσφαιρο, δεν νομίζω πως η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού είναι η καλύτερη που έχω δει τουλάχιστον με τις έως τώρα εμφανίσεις της, αυτό όμως που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως έχει για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια δύο πολύ σημαντικά συστατικά απαραίτητα για οποιαδήποτε ομάδα θέλει να ξεχωρίσει στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.Το πρώτο είναι πως αυτή η ομάδα φαίνεται να έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο εντός του αγωνιστικού χώρου το οποίο τηρεί με απαράμιλλη σοβαρότητα ακόμα και αν βρεθεί πίσω στο σκορ.Ξεπερνά σ’ αυτόν τον τομέα και την ομάδα του 99 επί Μπάγιεβιτς (του Σημίτη του ποδοσφαίρου όπως λέει και ο φίλος μου ο Νίκος ο Γκιώνης).Είναι απίστευτο για τον Ολυμπιακό που ξέραμε το γεγονός πως και στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια βρέθηκε να χάνει σε κρίσιμα σημεία του αγώνα, αλλά και στα τρία κατόρθωσε να τα γυρίσει και να προηγηθεί.Αν στη Μαδρίτη έπαιζε με 11 παίκτες τότε πιστεύω πως και εκεί θα είχε κρατήσει έως το τέλος το θετικό αποτέλεσμα.
Το δεύτερο στοιχείο που έλειπε για πολλά χρόνια και κάνει φέτος τη διαφορά είναι η ύπαρξη ενός πραγματικού σέντερ φορ. Για να είναι ένας σεντερ φορ πραγματικά μεγάλος απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει το χάρισμα (the gift) να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Όσο καλή τεχνική, δύναμη και σωματικά προσόντα να έχει αν δεν είναι την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση και με μια απλή κίνηση να σκοράρει τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ μεγάλος σέντερ φορ. Γι’ αυτόν το λόγο θεωρώ καλύτερο σέντερ φορ όλων των εποχών τον Γκερντ Μύλλερ και μετά το Μάρκο Βαν Μπάστεν που συνολικά ήταν πιο ολοκληρωμένος.
Τα τελευταία 35 χρόνια πέρασαν από τον Ολυμπιακό 4 τέτοιοι παίχτες.Ο Νίκος Αναστόπουλος, ο Όλεγκ Προτάσοφ, ο Ίλια Ίβιτς και ο Σίνιτσα Γκόγκιτς στο τέλος της καριέρας του.Ο Προτάσοφ και ο Ίβιτς είχαν τη δυνατότητα να καλύπτουν και άλλες θέσεις όπως βέβαια και ο Ζιοβάνι ο καλύτερος και πιο αγαπημένος ποδοσφαιριστής που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά δεν ήταν πραγματικός σέντερ φορ άσχετα αν έπαιξε πολλές φορές σ’ αυτή τη θέση.Μεγάλοι επιθετικοί σίγουρα ήταν και ο Μιχάλης Κρητικόπουλος, ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και ο Αλέκος Αλεξανδρής οι οποίοι επίσης δεν ήταν κλασικοί σέντερ φορ - σκόρερ με εξαίρεση τις τελευταίες χρονιές του Αλέκου.
Πιστεύω ακράδαντα πως ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς είναι ο ορισμός του χαρισματικού σέντερ φορ, ένας από τους καλύτερους που έχουν παίξει στον Ολυμπιακό και από τους ελάχιστους που έχουν πραγματικά την αίσθηση του σκοραρίσματος.Ελπίζω πως θα συνδέσει την παρουσία του στην ομάδα με μία ιστορική χρονιά στην Ευρώπη, γιατί μετά το κάψιμο της Ρώμης μας περιμένει και η κόκκινη πλατεία της Μόσχας για να ξαναγίνει πραγματικά κόκκινη το βράδυ της 21ης Μαΐου, περίπου 90 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση……
2 σχόλια:
Πολύ καλό το post σου! Να προσθέσω ότι στη φετινή παρουσία του Ολυμπιακού μεγάλο ρόλο νομίζω έχει και ο Τάκης Λεμονής!
Καταφέραμε και προκριθήκαμε στην Ευρώπη παίζοντας επιθετικό και ισορροπημένο ποδόσφαιρο, όχι τσούκου-τσούκου μπολ.
Η ομάδα πάλεψε όλα τα παιχνίδια και έκανε εκτός έδρας ΝΙΚΕΣ!
Επιπλέον, ο Θρύλος, εκτός από καλό ποδόσφαιρο βγάζει και νέους παίκτες.
Τελικά, δυο είναι τα έως τώρα συμπεράσματα για μένα:
1) Αντί να έχεις έναν παίκτη του 9 (Καστίγιο), είναι καλύτερο να έχεις έξι του 8 (Νικοπολίδης, Άντζας, Στολτίδης, Τζόρτζεβιτς, Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς) συν νέο αίμα από πίσω.
2) Ο Λεμονής πρέπει να έχει τον χρόνο του για να δείξει τι μπορεί να προσφέρει στην ομάδα. Και όχι να κρίνεται σε κάθε παιχνίδι. Με έχει πείσει ότι έχει ικανότητες και έχει σχέδιο για την ομάδα.
Αν και αισθάνομαι περήφανος για την ομάδα μας και για ό,τι πρεσβεύει τ’ όνομά της στον ελληνικό αθλητισμό, είμαι υποχρεωμένος για καθαρά συνειδησιακούς λόγους να μην ασπαστώ μεγαλοϊδεατισμούς του τύπου «ιστορικός αγώνας της Ριζούπολης». Κατά τη γνώμη μου, ο Κόκκαλης αμαύρωσε τη γηπεδική εικόνα της πραγματικά μεγάλης ομάδας της περασμένης δεκαετίας, με εξωγηπεδικές δραστηριότητες και ίντριγκες που δεν ταιριάζουν σε συλλόγους εκφραστές πλατιών λαϊκών μαζών, όπως ο Ολυμπιακός. Ας είναι όμως, περασμένα ξεχασμένα.
Το ζήτημα είναι πως στο φετινό Ολυμπιακό πάρθηκε έγκαιρα η απόφαση να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία στα αποδυτήρια. Παίχτες «νταβατζήδες» (Ανατολάκης, Γεωργάτος), αιώνια ταλέντα (Ταραλίδης, Μάριτς), η ξεπεσμένη πριμαντόνα –ο Ρίμπο, η επίδοξη πριμαντόνα – ο Νέρι, άλλος αθόρυβα, άλλος με πάταγο, εξέπεσαν των αυτοκρατορικών τους θώκων. Και αν για κάποιους από αυτούς το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο, στα μάτια του μέσου γαύρου δεν υπήρχε μέλλον για την ομάδα, χωρίς τα μεγάλα της αστέρια Ριβάλντο και Καστίγιο.
Κι εδώ νομίζω πως εντοπίζεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Λεμονή, ο οποίος από την άνοιξη ακόμα διατεινόταν πως έχει στο μυαλό του συγκεκριμένα πλάνα για τον Ολυμπιακό της νέας εποχής. Εγώ λοιπόν, βλέποντας στο γήπεδο πλέον το δόγμα Λεμονή, δε διανοούμαι ότι οι συγκεκριμένοι παίχτες έφυγαν, δίχως να ζητηθεί η συγκατάθεσή του. Και βέβαια στο σημείο αυτό θα ήθελα να υπερθεματίσω για την άποψή σου, πως η μεγαλύτερη επιτυχία του καλοκαιριού ήταν η πώληση του Καστίγιο.
Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως η κίνηση αυτή, ασχέτως αν είχε «ταπεινά» κίνητρα (όσο ταπεινά μπορεί να είναι τα 15 εκ.€), αποκατέστησε την πολυπόθητη ηρεμία στα αποδυτήρια, στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στο ταμείο της ομάδας.
Δημοσίευση σχολίου