Παρασκευή, Μαρτίου 21, 2008

Νίκος Ανδρουλάκης


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ηρακλή,

Δυστυχώς χωρίς σύμπνοια δεν κερδίζονται οι αγώνες. Οι προσωπικές φιλοδοξίες είναι αντικειμενικά πολύ μικρού αναστήματος για να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Εύχομαι γρήγορα να αντιληφθούμε ότι το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται πρώτα απ' όλα τον καθένα μας και πολύ λιγότερο αρχηγούς και ηγέτες. Θέσεις προσφοράς υπάρχουν για όλους. Η σοσιαλιστική ιδεολογία μας και ο κοινός αγώνας για την ανατροπή της κοινωνικής αδικίας που έχει επιβάλει η νεο-δεξιά πρέπει να είναι ο άρρηκτος συνδετικός μας κρίκος. Εφόσον θέλουμε να θεωρούμαστε μία ώριμη προοδευτική πολιτική δύναμη της χώρας οφείλουμε να αναδείξουμε πρώτα την ιδεολογία μας ως κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής μας και πολύ λιγότερο πρόσωπα και αιρετούς. Άλλωστε ένα συσπειρωμένο ηγετικό επιτελείο και όχι ένα μόνο ηγετικό πρόσωπο θα τάραζε τα νερά του συνήθους στη χώρα και θα οδηγούσε για άλλη μια φορά, όπως πολλές φορές έπραξε μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ, σε νέα αντίληψη της εξουσίας και της διακυβέρνησης. Βέβαια, το γεγονός απαιτεί περισσότερο "εμείς" και λιγότερο "εγώ".

Κατά τ' άλλα εύχομαι Καλή Συνέχεια στο blogging, χωρίς φόβο και με περίσσιο πάθος.

Ανώνυμος είπε...

ti fonara einai ayti poy exeis? isoun ekpliktikos stin imerida tis pasp sti xanthi...