Την προηγούμενη εβδομάδα εμφανίστηκαν μπροστά σε 50.000 θεατές στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας οι AC/DC ένα από τα συγκροτήματα με τους φανατικότερους θαυμαστές στην Ελλάδα. Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη φρενίτιδα που είχε κυριεύσει τους «σχετικά προχωρημένης ηλικίας», και όχι μόνο, οπαδούς του συγκροτήματος πριν αλλά και μετά από τη συναυλία και ομολογώ πως ίσως για πρώτη φορά αποδέχτηκα τον ισχυρισμό πως οι AC/DC είναι ένα σημαντικό συγκρότημα στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Γυρίζοντας πίσω στη δεκαετία του 80 μπορώ ξεκάθαρα να ισχυριστώ πως ο ήχος των AC/DC ποτέ δεν με συγκίνησε, το αντίθετο μάλιστα. Αυτές τις ημέρες όμως βλέποντας τη λατρεία των πενηντάρηδων, σαραντάρηδων και τριαντάρηδων για το συγκρότημα, αισθάνθηκα να έχω μαζί τους κάτι κοινό. Το πάθος για τη μουσική, όποια κι αν θεωρεί ο καθένας από εμάς καλή μουσική, το πάθος για κάτι που μπορούσε να μας συνεπάρει όταν ήμασταν νέοι και παραμένει μέσα μας ισχυρό όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το πάθος για κάτι αυθεντικό ακόμα κι΄αν δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Τότε μου φαινόταν ακαταλαβίστικη η προτίμηση ορισμένων φίλων μου στο Heavy Metal (ευτυχώς δεν ήταν πολλοί). Αργότερα όταν έγιναν μόδα τα ελληνάδικα στην παραλιακή κατάλαβα πως υπάρχουν και χειρότερα.
Άλλωστε με το πέρασμα του χρόνου μπορείς να εκτιμήσεις πιο αντικειμενικά, γεγονότα και καταστάσεις. (Μην περιμένετε όμως ποτέ να αποδεχτώ πως ο Παναθηναϊκός κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μία μεγάλη ομάδα στο μπάσκετ. Ακόμη και η αντικειμενικότητα έχει τα όριά της.)
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που όταν θα έπρεπε δεν ήταν ψηλά στις προτιμήσεις μου και μεγαλώνοντας εκτίμησα τη μουσική τους. Δυο παραδείγματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό είναι ο Chris Rea και οι Depeche Mode (τους οποίους προσπάθησα πρόσφατα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά από κοντά αλλά….. «enjoy the silence»).
Σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να ακούσω τη μουσική των AC/DC ούτε να πάω σε συναυλία τους, αλλά πλέον κατανοώ πλήρως αυτούς που το κάνουν και παραδέχομαι πως στη ραπτομηχανή της Margaret Young οφείλει το όνομά του ένα συγκρότημα μύθος για το Heavy Metal και τη ροκ μουσική.
Γυρίζοντας πίσω στη δεκαετία του 80 μπορώ ξεκάθαρα να ισχυριστώ πως ο ήχος των AC/DC ποτέ δεν με συγκίνησε, το αντίθετο μάλιστα. Αυτές τις ημέρες όμως βλέποντας τη λατρεία των πενηντάρηδων, σαραντάρηδων και τριαντάρηδων για το συγκρότημα, αισθάνθηκα να έχω μαζί τους κάτι κοινό. Το πάθος για τη μουσική, όποια κι αν θεωρεί ο καθένας από εμάς καλή μουσική, το πάθος για κάτι που μπορούσε να μας συνεπάρει όταν ήμασταν νέοι και παραμένει μέσα μας ισχυρό όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το πάθος για κάτι αυθεντικό ακόμα κι΄αν δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Τότε μου φαινόταν ακαταλαβίστικη η προτίμηση ορισμένων φίλων μου στο Heavy Metal (ευτυχώς δεν ήταν πολλοί). Αργότερα όταν έγιναν μόδα τα ελληνάδικα στην παραλιακή κατάλαβα πως υπάρχουν και χειρότερα.
Άλλωστε με το πέρασμα του χρόνου μπορείς να εκτιμήσεις πιο αντικειμενικά, γεγονότα και καταστάσεις. (Μην περιμένετε όμως ποτέ να αποδεχτώ πως ο Παναθηναϊκός κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μία μεγάλη ομάδα στο μπάσκετ. Ακόμη και η αντικειμενικότητα έχει τα όριά της.)
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που όταν θα έπρεπε δεν ήταν ψηλά στις προτιμήσεις μου και μεγαλώνοντας εκτίμησα τη μουσική τους. Δυο παραδείγματα που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό είναι ο Chris Rea και οι Depeche Mode (τους οποίους προσπάθησα πρόσφατα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά από κοντά αλλά….. «enjoy the silence»).
Σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να ακούσω τη μουσική των AC/DC ούτε να πάω σε συναυλία τους, αλλά πλέον κατανοώ πλήρως αυτούς που το κάνουν και παραδέχομαι πως στη ραπτομηχανή της Margaret Young οφείλει το όνομά του ένα συγκρότημα μύθος για το Heavy Metal και τη ροκ μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου