Η αποχώρηση του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς από τα γήπεδα σηματοδοτεί το τέλος μιας από τις σημαντικότερες περιόδους στην ιστορία του Ολυμπιακού με αφετηρία το καλοκαίρι του 1996 όταν ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς ανέλαβε τον Ολυμπιακό και ξεκίνησε το χτίσιμο μιας νέας ομάδας. Από τότε πολλοί προπονητές καθώς και Έλληνες ή ξένοι παίκτες πέρασαν από τον Ολυμπιακό αλλά μόνο ένας ήταν πάντα εκεί. Ο μοναδικός ξένος παίκτης που ξεκίνησε την καριέρα του στα Ελληνικά γήπεδα από την Τρίτη Εθνική και στο τέλος της συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους ξένους (ή μήπως Έλληνες) όλων των εποχών, έχοντας κατακτήσει σε δεκατρία χρόνια δώδεκα πρωταθλήματα (περισσότερα από την ΑΕΚ σε ογδόντα χρόνια).
Είναι γεγονός πως ο Τζόλε δεν ήταν ποτέ το πιο αγαπημένο παιδί των φιλάθλων του Ολυμπιακού αλλά η σταθερότητά του και η ηγετική φυσιογνωμία του όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες που δημιούργησαν μια ομάδα ικανή να κερδίζει όταν πρέπει και να κατακτά τίτλους. Αυτό είναι κάτι που του το αναγνωρίζουν όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού και όχι μόνο. Γι΄αυτό και θα είναι πάντα η πλέον χαρακτηριστική μορφή αυτής της περιόδου. Το στοίχημα για τον Ολυμπιακό είναι να βρει τον αντικαταστάτη του όχι μόνο εντός του γηπέδου αλλά και εντός των αποδυτηρίων κάτι το οποίο μου φαντάζει αυτή τη στιγμή αδύνατο αφού και ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο μόνος που θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν το ρόλο βρίσκεται επίσης πολύ κοντά στη δύση της καριέρας του.
Σήμερα μεγάλη αθλητική εφημερίδα προτρέπει τη διοίκηση του Ολυμπιακού να «κρεμάσει» τη φανέλα με το νούμερο 11 στα πρότυπα του Ν.Β.Α. και να μην τη ξαναφορέσει ποτέ κανείς. Δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό όμως είναι βέβαιο πως στη συνείδηση των φίλων του Ολυμπιακού η φανέλα με το νούμερο 11 θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Τζόλε.
Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 όταν θέλησα για πρώτη φορά η φανέλα του Ολυμπιακού που θα αγοράσω να έχει νούμερο επέλεξα το 11 που φορούσε τότε ένας νεαρός παίκτης ο Μάικ Γαλάκος. Από τότε άλλαξαν πολύ οι επιλογές μου και σε αριθμό και σε παίκτες. Οι μόνοι σε παγκόσμιο επίπεδο που φορούσαν το νούμερο 11 και είχαν ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις μου ήταν ο Καρλ Χάινζ Ρουμενίγκε και ο Ράιαν Γκιγκς. Τώρα πια όμως το νούμερο 11 στην αγαπημένη ενδεκάδα όλων των εποχών δικαιωματικά είναι για πάντα καπαρωμένο από τον αρχηγό.
Είναι γεγονός πως ο Τζόλε δεν ήταν ποτέ το πιο αγαπημένο παιδί των φιλάθλων του Ολυμπιακού αλλά η σταθερότητά του και η ηγετική φυσιογνωμία του όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες που δημιούργησαν μια ομάδα ικανή να κερδίζει όταν πρέπει και να κατακτά τίτλους. Αυτό είναι κάτι που του το αναγνωρίζουν όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού και όχι μόνο. Γι΄αυτό και θα είναι πάντα η πλέον χαρακτηριστική μορφή αυτής της περιόδου. Το στοίχημα για τον Ολυμπιακό είναι να βρει τον αντικαταστάτη του όχι μόνο εντός του γηπέδου αλλά και εντός των αποδυτηρίων κάτι το οποίο μου φαντάζει αυτή τη στιγμή αδύνατο αφού και ο Αντώνης Νικοπολίδης, ο μόνος που θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν το ρόλο βρίσκεται επίσης πολύ κοντά στη δύση της καριέρας του.
Σήμερα μεγάλη αθλητική εφημερίδα προτρέπει τη διοίκηση του Ολυμπιακού να «κρεμάσει» τη φανέλα με το νούμερο 11 στα πρότυπα του Ν.Β.Α. και να μην τη ξαναφορέσει ποτέ κανείς. Δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό όμως είναι βέβαιο πως στη συνείδηση των φίλων του Ολυμπιακού η φανέλα με το νούμερο 11 θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Τζόλε.
Θυμάμαι στη δεκαετία του 70 όταν θέλησα για πρώτη φορά η φανέλα του Ολυμπιακού που θα αγοράσω να έχει νούμερο επέλεξα το 11 που φορούσε τότε ένας νεαρός παίκτης ο Μάικ Γαλάκος. Από τότε άλλαξαν πολύ οι επιλογές μου και σε αριθμό και σε παίκτες. Οι μόνοι σε παγκόσμιο επίπεδο που φορούσαν το νούμερο 11 και είχαν ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις μου ήταν ο Καρλ Χάινζ Ρουμενίγκε και ο Ράιαν Γκιγκς. Τώρα πια όμως το νούμερο 11 στην αγαπημένη ενδεκάδα όλων των εποχών δικαιωματικά είναι για πάντα καπαρωμένο από τον αρχηγό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου